Column: ‘Sinterklaas en Pieterbaas-tradities’
Ik geloof niet in de hemel, maar op aarde heb je hemelplekken. Plekken met momenten waar ik mij als moeder enorm gelukkig voelde. Een van die geluksmomenten was in het najaar als Sinterklaas met zijn boot aanlegde aan de Cromvlietkade bij de Geestbrug. Onze kinderen op onze nekken, zwijgend en vol spanning kijkend naar de komst van de boot. Toen ze wat ouder waren vooral hard zingend om de goedheiligman te verwelkomen. Eenmaal weer thuis dronken we warme chocolademelk en maakten we een verlanglijst voor Sinterklaas. Daarna keken we ietwat hyper naar een sinterklaasfilm.
Toen onze oudste acht jaar was en haar verlanglijst had opgeschreven, vroeg ze grinnikend of Sinterklaas vijftig euro aan haar wilde besteden. Wij keken elkaar aan en proestten het uit. Voor haar was dat de manier om aan te geven dat ze heus wel wist dat wij Sinterklaas waren. In tegenstelling tot haar vriendinnetjes die zich ietwat bedrogen voelden na deze ontdekking, had zij daar totaal geen last van. We namen haar even apart en vroegen of ze het grote spel mee wilde spelen voor haar jongere zusje. Dat was geen probleem en vond ze een fantastisch idee. Met glimmende ogen en vol trots, zongen ze samen, harder dan ooit tevoren voor de openhaard. Samen schreven ze ellenlange brieven aan Sinterklaas. Die belandden met wortel en tekening in hun schoen. Met weemoed denk ik terug aan die tijden.
Maar tijden in Nederland veranderen. Dus ook voor Rijswijk. Tot een aantal jaren geleden organiseerde de gemeente de intocht. Door corona en de ophef in Rijswijk over de zwarte pieten heeft de gemeente toen besloten om dit feest niet voor Rijswijk te organiseren. Een groep burgers heeft de organisatie toen overgenomen. Tot mijn grote verbazing zag ik vorig jaar dat er in de optocht zwarte pieten rondliepen. Uit de Groot Rijswijk heb ik vernomen dat de organisatie aangeeft dat dit niks met discriminatie te maken heeft, maar met de gedachte achter het feest. “Een piet is zwart of (donker)bruin, daar zijn we mee opgegroeid en dat is het.”
Ook dit jaar is het feest op initiatief van de burgers georganiseerd. Tot mijn grote verbazing waren er weer zwarte pieten bij. Ik begrijp niet waarom de organisatie niet meegaat met de landelijke regels omtrent de kleur van onze pieterbazen. Een traditie hangt mijns inziens niet vast aan de kleur van de pieten.
Rest mij alleen maar de vraag: ‘Hoe heeft dit weer kunnen gebeuren?’
Annemiek van Moorst woont in Rijswijk, is gedragsspecialist en werkte meer dan dertig jaar in het onderwijs. Ze schrijft voor haar plezier.
