‘Een raket belandde 200 meter naast mijn appartement’

De rubriek ‘Het verhaal achter’ is in samenwerking met de Gemeente Schagen

Ruslana Shepelenko (32) komt uit de stad Pokrovsk, gelegen in Donetsk. De stad bevindt zich op slechts 80 kilometer van de regio Donbas, waar al acht jaar oorlog woedt. ‘’De eerste twee jaar werd er veel gevochten. Ik hoorde de bombardementen dagelijks’’, begint Ruslana haar verhaal. ‘’De afgelopen zes jaar was het relatief ‘rustig’. De oorlog kwam dan ook als een shock.’’

Ruslana is van beroep docente aan de Nationale Technische Universiteit van Donetsk. Ze is gescheiden en heeft een dochtertje, de vijfjarige Yeva. Inmiddels is ze weer gelukkig in de liefde en woonden ze samen in een flat in Pokrovsk. Ruslana is opgevoed door haar grootouders. Haar oma, Lidiya, woonde op loopafstand van haar appartement. Het leven lachte haar tegemoet, tot die donderdag 24 februari. De vluchtkoffer met belangrijke documenten stond klaar, toch bleef Ruslana tot 18 maart in haar huis. ‘’Ik hoopte dat de oorlog snel voorbij zou zijn…’’

Op 16 maart vloog er een luchtraket over Pokrovsk en het Oekraïense leger slaagde erin om de raket neer te halen. ‘’De raket stortte neer en belandde 200 meter naast mijn appartement. De ontploffing was immens en het huis schudde aan alle kanten. In een fractie van een seconde pakte ik mijn dochter en rende naar de badkamer om dekking te zoeken. Niet lang hierna ging het luchtalarm af. Tot die tijd hadden we geen luchtalarmen in Pokrovsk. Dit was het moment dat mijn vriend zei: Ga!’’

‘Niet wetende wanneer en óf je elkaar weer gaat zien’

Ruslana vluchtte samen met haar dochter, oma en de poes. Haar vriend, werkzaam als mijnbouwingenieur, bleef in Oekraïne om te vechten voor zijn land. ‘’Dat verliep toch anders. Zijn werk had hem nodig in de mijnen, want dat ging ondanks de oorlog gewoon door. Ik heb alles achtergelaten en afscheid genomen van mijn vriend. Niet wetende wanneer en óf je elkaar weer gaat zien. Dat was heel pijnlijk.’’

‘’Op 18 maart om 07.00 uur ’s ochtends hebben we de bus gepakt naar Lviv. Daar sliepen we één nacht op een matras in het treinstation. Via Hongarije trokken we verder door Europa. De tocht was lang en uitputtend. In Budapest kregen we hulp van vrijwilligers en konden we twee nachten rusten, onszelf wassen en even op adem komen. Dit was fijn ook omdat we met mijn oma van 75 jaar reisden. De vrijwilligers hielpen ons ook aan doorreistickets naar Wenen, Frankfurt en Amsterdam.’’

Camping De Bongerd

Ruslana en haar familie kwamen op 22 maart aan in Amsterdam en werden een nacht ondergebracht in sporthal Wormer. Vanuit daar werden ze naar Camping De Bongerd in Tuitjenhorn gebracht. ‘’We zijn heel dankbaar voor de hulp die we kregen. We ontvingen kleding en speelgoed voor Yeva. Zij mocht ook gebruik maken van de speeltuin en de Holle Bolle Boom, wat ze ontzettend leuk vond.’’ Het verblijf op de camping was tijdelijk. ‘’Wij wonen nu in een huis in Sint Maartensvlotbrug, samen met een Oekraïense vrouw die ook op de camping in Tuitjenhorn verbleef. Het vindt zelden plaats dat je apart wordt ingedeeld, meestal kom je bij gastgezinnen terecht.’’ Ruslana woont in een van de twee woningen van Wooncompagnie die zij tijdelijk beschikbaar hebben gesteld om Oekraïense vluchtelingen op te vangen.

Yeva gaat momenteel naar school in Sint Maartensbrug. ‘’We hebben een boek ‘Duizend woorden Nederlands’ waar we allebei woordjes uit leren. De Nederlandse taal en school is nog wel wennen voor haar, maar de communicatie met kinderen is wel nodig.’’ 

Toekomst

Op de vraag of ze hier een toekomst ziet blijft een duidelijk antwoord uit. ‘’We zijn veilig, hebben een dak boven ons hoofd en ontzettende lieve buren en mensen om ons heen.. maar ik heb ook een vriend in Oekraïne. Hij werkt 12 uur per dag waardoor ik gespannen ben tot hij weer veilig thuis is. Hij heeft heel beperkt water en er is al twee maanden geen gas. Elektriciteit is er ‘gelukkig’ nog wel. We houden contact via beeldbellen. Mocht het mogelijk zijn om hem hierheen te laten komen is dat wellicht het proberen waard. Tegelijkertijd maak ik me zorgen om de mensen in Oekraïne en voel ik pijn voor mijn land en volk. Ik lees elke dag het nieuws uit Oekraïne. Geestelijk ben ik uitgeput en verdrietig, waardoor ik niet kan genieten van het moment. Als ik geen kindje zou hebben, weet ik niet of ik hierheen was gekomen. Maar uiteindelijk doe je het allemaal voor haar en wil ik een veilig leven voor Yeva.’’

Door: Sanne Verboven