Omarm vrouwen met borstkanker

REGIO - Op 1 oktober startte de jaarlijkse borstkankermaand. Pink Ribbon vraagt deze maand aandacht voor iedereen die geraakt is door borstkanker. 1 op de 7 vrouwen krijgt de diagnose borstkanker. Daarmee is het de meest voorkomende vorm van kanker bij vrouwen. De redactie sprak Mariëlle die de diagnose borstkanker kreeg en ging langs bij Wendy in haar inloophuis in Burgerbrug.

Vorig jaar december stond de wereld plots stil voor Mariëlle (49) uit Schagerbrug, toen ze te horen kreeg dat zij borstkanker heeft. 

Mariëlle Wessels leidde een heerlijk onbezorgd leven. Ze werkte als huishoudelijke hulp bij Buurtdiensten en genoot van het dankbare werk dat ze deed. Genieten deed ze ook volop, samen met haar man Ron (52) en hun twee zoons Calvin (24) en Tim (26). Op 6 december 2021 veranderde alles.

Opgelucht

Mariëlle neemt ons mee, terug in de tijd. “Begin december 2021 lag ik op mijn zij in bed. Door de druk die ontstond op mijn rechterborst voelde ik pijn. Geen gigantische pijn, maar onprettig was het wel. Als ik mijn borst aanraakte was er een gevoel van irritatie. Ik besloot het zekere voor het onzekere te nemen en ging op bezoek bij mijn huisarts. De huisarts stelde me direct gerust. Er was helemaal niets aan de hand. Waarschijnlijk was er een kliertje ontstoken, dit komt vaker voor bij vrouwen van mijn leeftijd, zeker als je in de overgang bent. Opgelucht ging ik weer naar huis.

Enkele weken later had ik nog steeds last van mijn borst. De pijn hield aan. Weer bezocht ik mijn huisarts. Hij verwees mij nu wel direct door naar het ziekenhuis in Alkmaar. Een dag later kon ik daar al terecht. Dit was op 6 december 2021. Die ochtend wist ik totaal niet wat mij die dag zou overkomen, ik was ervan overtuigd dat het bezoek aan het ziekenhuis geregeld was om mij gerust te stellen. Ik heb die dag gezellig met mijn moeder geluncht. Ze vroeg nog: ‘Mariëlle, zal ik niet even met je mee gaan?’. Daar wilde ik niks van weten. Het zou maar een kort bezoekje zijn en we zaten nog volop in coronatijd. Alleen gaan was beter.

Rollercoaster

In het ziekenhuis kreeg ik een mammografie. Een onplezierig onderzoekje, maar het was gelukkig snel achter de rug. De argwaan begon te groeien toen de dame – die de scan had afgenomen - vertelde dat ze even moest overleggen met haar collega. Ze bleef enorm lang weg, het was lang en onzeker wachten, daar in dat hokje in het ziekenhuis. Eenmaal terug kwam het hoge woord eruit: er was een kleine tumor gevonden. Borstkanker. Ik herinner me natuurlijk dat ik erg ben geschrokken maar ik heb deze dag verder in een waas beleefd. Ze namen het roer, per direct, volledig over. Dóór moest ik. Naar radiologie, waar ze een echo namen van mijn borst, daarna stond er een bezoek gepland bij een chirurg van de interne borstkliniek. Hij nam een borstpunctie af. Een rollercoaster.

‘Toen brak ik’

Volledig verdoofd en in een roes nam ik, einde van de dag, de trein terug naar Schagen. Ik heb mijn man en kinderen geappt dat ik in de trein zat, verder niets. Het verschrikkelijke nieuws wilde ik persoonlijk vertellen. Mijn jongste zoon Calvin appte terug dat hij wel even met de auto naar het station zou rijden om mij op te halen, dan zou ik mijn fiets in de auto kunnen leggen. In Schagen vlogen de deuren van de trein open en daar zag ik hem staan. Mijn zoon Calvin. Pas toen brak ik. Ik schoot vol. Huilend vielen we in elkaars armen. Samen vertelden we het de rest van het gezin. Ongeloof en verdriet greep ons, toen het nieuws volkomen binnenkwam. Toch was ik direct ook heel strijdbaar. Ik sprak mezelf toe: ‘Het is maar een kleine tumor. Ik ben er vroeg bij. Dit gaat en moet goedkomen’.

December 2021 was niet mijn maand. Na de diagnose ben ik een paar weken later van mijn fiets gevallen en heb ik mijn arm gebroken. Mijn linkerarm en mijn rechterborst, ik zat echt in de lappenmand. Lachend: ‘Als ik iets doe, doe ik het goed’.

Een lange weg volgde. Ik werd geopereerd op 11 januari 2022, een borstbesparende operatie. Helaas had ik pech, de wond bleef heel erg lang open en herstelde niet zoals gehoopt, daarom moest ik nog lang wachten voor ik bestraald zou worden. Wel begon ik in februari met hormoontherpapie, pillen die ik zeker vijf jaar lang moet slikken. In april begonnen de bestralingen. De wond was nog niet geheel hersteld, maar mijn lijf kon het aan. Elke dag werd ik met een taxi naar het ziekenhuis gereden om bestraald te worden. Drie weken lang. De bestraling is nu afgerond, maar de pillen slik ik nog steeds. Helaas loop ik nu nog wel bij de Oedeemtherapeut, omdat er vocht in mijn borst bleef zitten. Dat gaat op dit moment gelukkig wel goed.”

De toekomst? 

Mariëlle: “Zeker kun je het nooit weten. Er zal altijd twijfel zijn, maar ik ga elk half jaar op controle. Ze hebben alles weg gekregen uit mijn borst dus ik zie het positief in. Mijn man las in de krant over het inloophuis in Burgerbrug en daar ben ik elke week wel geweest om te praten met lotgenoten. Dat deed me goed. Ook kregen we nieuwe buren. Deze nieuwe buurvrouw is mijn vriendin geworden. Elke week loop ik met haar en haar hond een lekker stuk. De rest van de week loop of fiets ik, om mijn conditie te verbeteren en om lekker buiten te zijn. Naar verjaardagen ga ik ook, maar als ik dat doe dan weet ik dat ik de volgende dag de rekening krijg en moet rusten. Ik ben er nog niet, maar ik ben wél onderweg!”

Dit jaar heet de Pink Ribbon Armband de Omarmband. Want het leven gaat niet altijd zoals je hoopt of verwacht. En juist op die momenten is het belangrijk om dicht bij jezelf en elkaar te blijven. Omarm verandering en onzekerheid. Omarm het leven, jezelf, liefde en vriendschap. Omarm alle vrouwen met borstkanker met de Pink Ribbon Omarmband. Met de armband steun je vrouwen met borstkanker. De verkoopprijs is € 9,99, waarvan € 4,26 wordt gedoneerd aan borstkankeronderzoek. De armband kan gekocht worden via de webshop en o.a. Bruna, DA, Hunkemöller en Jumbo.

Het verhaal van Wendy

Voor iedereen die geraakt is door Kanker bij zichzelf of bij zijn naaste. Inloophuis Burgerbrug is het initiatief van Wendy Borst-Roozendaal (46). In 2015 maakte Wendy en haar man Nico de overstap van burger naar boer(in). Ze begonnen een geitenhouderij. Overal was rekening mee gehouden zodat het financieel draagbaar werd, ziek worden? Nooit zijn zij ervanuit gegaan dat ook hen dit kon overkomen. Lees hier over het initiatief van Wendy.