Het Schiedam van Kor Kegel
We zitten middenin de Week van het Geluk. Overal elders is het de Week tegen Eenzaamheid, maar Schiedam geeft er een eigen invulling aan. De Week van het Geluk. In alle wijken van de stad zijn er extra activiteiten, zoals taalles, schilderen, sporten of zingen in een koor. Het is de bedoeling dat eenzame Schiedammers zien dat er plekken zijn waar je andere mensen kunt ontmoeten. Al is het maar een kopje koffie drinken. Of samen een wandeling maken. Een wandeling geeft de rust om een goed gesprek te voeren. Er zijn eenzame mensen die wel kunnen uitschreeuwen dat ze behoefte hebben aan een goed gesprek. Ze weten alleen niet met wie.
De Week van het Geluk
‘Meer dan de helft van de Schiedammers voelt zich eenzaam”, zegt wethouder Patricia van Aaken in een onthutsend persbericht. Meer dan de helft? Dat moeten minstens 36.686 inwoners zijn. Nu komt eenzaamheid vooral onder oudere mensen voor en Schiedam kent een sterke vergrijzing, maar als we de demografische gegevens erbij halen komt het er eigenlijk op neer dat ?lle Schiedamse senioren eenzaam zijn. Ik weet zeker dat dat niet zo is, want ik ken er genoeg die zorgen lekker onder de mensen te zijn. Maar laat ik het er niet over hebben of dat aantal klopt. Al zou het maar om duizend eenzame mensen gaan, dan is dat al een verschrikkelijk probleem.
Dan vraag ik me af of zo’n Week van het Geluk helpt. Er zijn altijd wel activiteiten waar iedereen aan kan meedoen, dus nog eens extra de aandacht vestigen op plekken waar je elkaar kunt ontmoeten, dat zal eenzame mensen niet over de drempel halen. De problematiek is ingewikkeld. Veel eenzamen voelen zich in de steek gelaten en ze zijn te boos of verdrietig om in het wijkcentrum een spelletje te willen doen. Anderen hebben nooit een spelletje gedaan en willen zich op hun ouwe dag niet verlagen tot wat ze vroeger een onzinnig tijdverdrijf zouden hebben gevonden.
Eenzame mensen voelen zich niet aangetrokken tot een Week van het Geluk. Het straalt het tegenovergestelde uit van de situatie waarin ze verkeren. Het gaat er ook niet om dat de eenzame mens, eenmaal buiten, onmiddellijk ontzettend gelukkig moet worden. Veel eenzame mensen hebben in hun leven heel veel kennis en ervaring opgedaan. En nu verdrinken ze erin. Ze kunnen hun kennis niet delen, ze weten met hun ervaring geen raad meer. Je zou ze persoonlijk kunnen vragen om dat wel te doen: ‘Ik zou graag weten wat u weet.’ Als je een eenzame man of vrouw belangrijk maakt, wordt het makkelijker. Maar dan moeten de mensen die niet eenzaam zijn zich wel veel beter in de eenzamen verdiepen. En oprecht benieuwd zijn wat zij kunnen vertellen.
