‘Ze wilde nog zo graag een wedstrijd meemaken’

door Gerard S. Verver

‘Mariette is opgegroeid met handbal”, schreef voorzitter Bernard Dries in een in-memoriam. Lang vulde Ventura namelijk een prominent deel van haar vrije tijd. Als keeper en achter de schermen in de jeugdcommissie. Haar studie geneeskunde en verhuizing noopten haar vorig jaar om af te haken en afscheid te nemen. Een jaar later nam Ventura definitief afscheid. Zaterdag was ze er in sporthal WA, weliswaar in ieders gedachten, toch even bij. Met voorafgaand aan de wedstrijd tegen Raamsdonksveer een indrukwekkend stille minuut stilte, emoties bij spelers en op de tribune.

Ventura stond in de wedstrijd, die volgde regelmatig behoorlijk negatief. Of ze een hekel had aan verliezen? ‘Nou en of’, weten Kayleigh Ultee en Roos Lockhorst. ‘Ze was gedreven, gefocust en fanatiek. Vond het maar niets als het in de dekking slap stond en liet zich dan duidelijk horen. Verliezen was zeker niet haar ding. Anderzijds had ze zoveel kwaliteit, dat ze wedstrijden voor ons kon winnen.’ Herinneringen? Legio. De mooiste dan maar. ‘Het kampioensjaar in Meisjes A. We werden kampioen op het veld en in de zaal. En Nederlands kampioen en wonnen de beker.’

Van een reunie en een wedstrijd tussen oud en jong (”alles daarvoor was in kannen en kruiken”) is het ook niet meer gekomen. Zaterdag zaten veel van de meiden, die ooit met haar een team deelden op de tribune. Zagen de thuisclub in wat werkelijk de laatste seconde was via een 7-Meterworp met 31-30 winnen. ‘De meiden hadden vandaag een engeltje op de schouders”, merkte de nummer 16 van de mannen, die daarna aan de bak moesten, op. Bij Ventura’s vrouwen is de ‘zestien’ voortaan onverbrekelijk verbonden aan Mariette Koster. ‘Het was haar nummer. Voorlopig zal niemand nog met 16 spelen.’