Liduinaprocessie vanuit de basiliek maakte zondag op velen indruk in Schiedam
Voor de zesde keer trok zondag een processie met de relieken van de Heilige Liduina door de straten van Schiedam. Velen vinden het bijzonder om deze processie te zien, met oude vaandels, een wierookvat, kandelaars en het processiekruis. Bovenal: de schrijn met de relieken van de heilige Liduina wordt meegedragen. Een aantal priesters en misdienaars loopt mee. Daarnaast de ‘gewone’ deelnemers, die samen zingen en bidden.
In 2015 was het Liduinajaar in Schiedam. Voor het eerst sinds de reformatie, die hier in 1572 begon met de beeldenstorm, was er toen weer een processie in de openbare ruimte, langs plekken die herinneren aan Liduina. Dit maakte veel indruk en men besloot er een traditie van te maken, die wegens de covidpandemie werd onderbroken. Maar dit jaar is de draad weer opgepakt.
Een processie betekent letterlijk: optocht. Het is ook een soort optocht. De kerk treedt naar buiten. Met beelden, relieken, vaandels, men loopt in een bepaalde volgorde, een vaste route langs plekken die herinneren aan (dikwijls) een heilige.
In Schiedam kreeg in 1933 de Liduinaverering een grote opleving. Tot in de zestiger jaren werd jaarlijks een Liduinanovene gehouden met elke avond wel een processie door de Liduinakerk.
Toen de Liduinakerk aan de Nieuwe Haven werd gesloopt en de ontkerkelijking steeds meer toenam, leek er voorgoed een einde te zijn gekomen aan deze traditie. Maar in 2015 is het hernomen, en ook nog buiten, in de openbaarheid. De tocht begon om 14.00 uur in de basiliek met gebed. De processie daarna liep langs de Kreupelstraat naar de Grote kerk. Daar is om 14.30 uur een gebedsdienst. Liduina heeft hier als kind gebeden en werd hier begraven. De processie beweegt zich via de Lange Haven ook naar de Oud Katholieke kerk, waar de Liduinaverering een bijzondere geschiedenis kent. De tocht eindigde met een afsluitende vesperdienst in de basiliek.
Liduina leefde in Schiedam van 1380 tot 1433. Door een val op het ijs, ze was toen vijftien jaar, kwam zij ziek op bed te liggen, en ze werd nooit meer beter. Tijdens haar leven werd zij al vereerd, omdat zij haar lijden geduldig droeg en veel betekende voor de mensen om zich heen. Ook speelden zich wonderlijke gebeurtenissen af in de ziekenkamer.
Na haar dood bleef de verering groeien. Haar leven werd beschreven door onder andere Jan Brugman (van praten als Brugman) en Thomas á Kempis. Ook de in Frankrijk 19e eeuwse schrijver (van Nederlandse afkomst) Joris-Karl Huysmans schreef een boek over haar. In 1890 werd haar heiligheid bekrachtigd door paus Leo de dertiende.
