Ingezonden kerstverhaal: Jacobs laatste winter...

De volle maan verlichtte de verlaten Poldervaart, voor het eerst sinds jaren eindelijk weer eens bedekt met een onverwachte en dikke ijslaag. Jacob zuchtte. De pastoor had het er in de nachtmis al over en Koningin Amalia zal het morgen in haar kersttoespraak ook wel wéér aanhalen: Klimaatveranderingen.

Deze uitzonderlijk koude winter zal ook wel Jacobs laatste zijn. Na de kerstdagen wachtte het verzorgingshuis dat zijn kinderen ondanks zijn herhaalde protesten hadden geregeld.
Maar niet vanavond! Jacob schuifelde met zijn rollator voorzichtig het ijs op. Hij had er vandaag al eerder naar kleine groepjes kinderen staan kijken die vergeefs probeerden te schaatsen, maar omdat ze nooit een echte winter hadden meegemaakt was het een trieste bedoening. Hij wilde ze nog helpen maar ze noemden hem een enge oude man. Een vader gooide zelfs een sneeuwbal naar hem! Jacob’s eigen vader hem hier nog op Friese Doorlopertjes had leren schaatsen.
Zich stevig vastklampend aan zijn rollator zette Jacob voorzichtig en een beetje onzeker af tegen het stille ijs. Maar zoals fietsen verleer je het nooit. Herinneringen uit zijn jeugd borrelden omhoog. Het leek wel alsof toen iedere winter sneeuwde en vroor. Hij dacht aan zijn vrienden en de vele schaats- en hockeywedstrijden vroeger. Gouden tijden.
In zijn spieren ontwaakten lang verborgen herinneringen. Steeds krachtiger ging hij, zijn schaatsen ritmisch krassend over het ijs. Hij realiseerde zich opeens dat hij zonder rollator aan het schaatsen was. Met een grijns plaatste hij zijn handen op zijn rug en zette er de vaart in. Na iedere slag vlogen er jaren van hem af.
Gedreven schaatste hij voort. In de verte staken twee stokken uit het ijs. De finish! Hij zou winnen..

Hij zette meer kracht en zijn benen stuwden hem over het ijs. De stokken kwamen met grote snelheid dichterbij. Jacob sloot even zijn ogen en in zijn hoofd hoorde hij toeschouwers juichen. Echo’s uit het verleden.
Links. Rechts. Links. De stokken waren vlakbij, nog een laatste krachtinspanning. Het juichende publiek in zijn oren was oorverdovend. De stokken schoten voorbij. Jacob was als eerste over de eindstreep. Een moment bevroren in eeuwigheid.
De volgende ochtend vroeg werd hij gevonden. In een wak dat nog wel met stokken gemarkeerd was. Aan zijn voeten antieke Friese Doorlopers die een dag eerder waren verdwenen uit een museum. De brandweerman die hem uit het wak haalde zei dat Jacob er gelukkig uitzag…