Column: Herman vindt er wat van...

Ik voel me geroepen om op deze plek nog een keer wat over dat vermaledijde mondkapje te schrijven. Ik zag hoe onhygiënisch met dat ding omgegaan wordt en heb in deze twee jaar coronagedoe bij mekaar ongeveer 20 seconden zo’n bekpamper op gehad. Maar nu is er dan De Bevrijding. Wat heerlijk om net te doen alsof dat ding nooit bestaan heeft, net zoals we volgens mij de avondklok en al die andere onzinnige maatregelen alweer vergeten zijn. Ik voorspel een museum waarin het mondkapje naast de dodo hangt in de categorie ‘uitgestorven’. En daarnaast staat een boom. Die werd in de jaren ‘70 al bezongen: ‘Ze kappen alle bomen, zetten ze in een museum en vragen twee dollar om er naar te komen kijken’. Want dat milieu hè, dat gaat er echt onder lijden. Alleen al in ‘20-‘21 werden 4,5 miljard mondkapjes geproduceerd. Niet-afbreekbaar en niet recyclebaar. Maar ondanks de enorme aantallen mondkapjes die in het milieu terecht komen, ondanks de miljoenen die Sywert eraan verdiend heeft, ondanks het feit dat ik jouw mimiek graag wil zien, begin ik ze te missen. Sommige mensen zien er gewoon beter uit met een mondkapje. Sommige mensen hebben zo’n slechte adem, dat een mondkapje gewoon een goed idee is. Sommige dorpsgenoten kramen zoveel mondkapsones uit, dat ik het fijn vind dat ze enigszins gecensureerd worden qua verstaanbaarheid. Gelukkig zie ik in het straatbeeld nog onverschrokken mensen die hem dapper dragen. Wellicht om hun pukkeltjes te verbergen. Maar laten we het hebben over belangrijker dingen. Patatje oorlog bijvoorbeeld. Zullen we dat in het vervolg Patatje vrede noemen?