Column Herman vindt er wat van: ‘De digitale schandpaal’
In de middeleeuwen stond er op elk dorpsplein een paal. Mensen die iets ergs gedaan hadden werden daar een tijdje aan vastgebonden, zodat de andere burgers er rot fruit naar konden gooien en dan was het weer klaar.
De paal is vervangen door ’juice’ kanalen, facebook en twitter. Maar anno 2022 scheppen we nog steeds behagen in het beschuldigen van anderen. Ik zou hier een namenlijst kunnen publiceren, maar die is al achterhaald op het moment dat ik de eerste letter intik. Het valt me op dat er steeds een verse zondebok is. Elke dag opnieuw.
Ik las ooit: als je met één vinger naar een ander wijst, wijs je er met drie naar jezelf. Aha. Betrapt. Digitale rottigheid haalt de aandacht af van ons eigen falen. Jaloezie, afgunst en het stille besef van je eigen tekortkomingen kun je prachtig maskeren op het moment dat je je stem verheft vanwege de strapatsen van een ander. Die paar mensen die wél naar binnen kijken en vraagtekens zetten bij deze hypocrisie worden zelf binnen no time onderwerp van discussie. Waar gaat het nou werkelijk om? Moeten we ons echt druk maken om recensenten die zich overal over druk maken? Is er een oplettende Uitgeester die beseft dat virussen, oorlogen en Derksen blijkbaar even belangrijk zijn? En dat we in ons kippenbrein slechts ruimte kunnen maken voor één actueel thema?
Ik vraag af waar het heen gaat. Niet veel veranderd eigenlijk, de afgelopen 2000 jaar. Hij die zonder zonde is werpe de eerste rotte tomaat.
En ik zet een kaars voor mijn raam vannacht.
reacties@
hermandejager.nl
.
