Historisch Jaarboek mag weer gezien worden

De redactie moet het dan zonder kroniek-schrijver John Dieticher stellen. Die kondigde voor een select publiek aan dat hij aan zijn laatste jaargang bezig is. Hij houdt al tal van jaren de vinger punctueel aan de Vlaardingse pols, maar vindt dat het niet misstaat om dat door een jongere stadgenoot met een verse visie te laten doen. Een blik in de zaal leverde hem echter vooralsnog geen opgestoken vinger op.

Het Historisch Jaarboek beperkt zich evenwel niet alleen tot wat er nu in en rond de stad aan (”nee, niet de Waterweg”) de Nieuwe Maas gebeurt. ‘Daarin wordt ook verhaalt over de oudere geschiedenis. Uiteraard nogal eens over de visserij, maar tevens, zoals in deze uitgave, over Vlaardingse betrokkenheid in verre landen.’ Zoals een bijdrage van Jan P. van der Voort over Plantage Vlaardingen in Suriname, waarin slavenarbeid niet onbesproken blijft. ‘In het boek kunnen we, in tegenstelling tot ons tijdschrift (dat viermaal per jaar verschijnt, red.) grotere verhalen plaatsen.’ Dat geldt ook voor een bijdrage van mevrouw Riedijk. ‘Het boek is voor Vlaardingers steeds weer een feest van historische herkenning”, merkt Hartman als hij met bezoekers in gesprek raakt tijdens de openiningsuren van De Waag op de Markt. ‘We waren al jaren op zoek naar een eigen plek. Totdat we merkten dat er met De Waag naast de Grote Kerk niets gedaan werd. Het is een perfect punt om meer bekendheid te geven aan onze activiteiten.’ Daar is ook het Jaarboek te koop. ‘Wij zijn iedere zaterdag tussen 11 en 15 uur open”, wil hij nog even kwijt. Gekoppeld aan de goede raad: ‘Mocht je iets over Vlaardingen willen weten, stap dan eens binnen.’