Column: Cijfertjes bepalen sanering

DOOR PETER SPEK

Saneren of niet. Komt men aan de Broekpolder dan komt men aan het DNA van de Vlaardingers. Ik was vorige week op de informatieavond waarop een ophanden zijnde sanering van een deel van de Broekpolder besproken werd. Niet zomaar een stukje van de Broekpolder, maar ruim 70 ha zal met de grond gelijk gemaakt worden om ervoor te zorgen dat er 1 meter grond op aangebracht kan worden. En dat allemaal om de vervuilde grond met voornamelijk zware metalen, die er in de jaren zeventig vanuit de Rotterdamse haven is gedumpt, af te schermen. De stemming bij de Vlaardingers was gelaten. Moet dit mooie stukje, bijna ongerepte natuur, op deze wijze teniet worden gedaan. Ja, werd er gezegd, het is een verplichting om te gaan saneren. Al lopend naar huis liet ik die woorden nog even tot mij doordringen. Het is een verplichting om in aanmerking te komen voor zeventig procent vergoeding van de kosten van ruim tien miljoen euro. Het kost de gemeente zelf maar anderhalf miljoen euro. Is het dat waard dacht ik. Want wat hoorde ik bij de uitleg. De sanering is nodig omdat het regenwater, dat nu gezuiverd wordt, dan ongezuiverd de Vlaardinger Vaart of Vlieten kan inlopen en dat de vogeltjes die nu de vervuilde wormen eten, dat dan onvervuild kunnen nuttigen en niet voor verdere vergiftig zorgt. Een nobel streven natuurlijk, maar is het dat waard om dit stukje natuur op te offeren. De kaalslag zal pas over dertig tot veertig jaar weer zijn hersteld in een echt bos. En nog steeds lopende naar huis hoorde ik de auto’s op de A20, die strak langs de Broekpolder loopt en die straks met twee rijbanen uitgebreid zal worden, voorbij razen. Fijnstof, CO2 uitstoot en geluid worden erger en daar maken wij ons minder druk om, maar zorgt wel voor steeds meer vervuiling. De vervuilde grond ligt er meer dan vijftig jaar en hoe erg hebben Vlaardingers zich daaraan gestoord of zijn er ziek van geworden. Zijn het niet de cijfertjes van de vervuiling die bepalen of er gesaneerd moet worden en natuurlijk het geld. De gemeente staat handenwrijvend aan de kant en ziet die worst voor ogen van die zeventig procent vergoeding als een heilzaam doel. Op 12 mei moet een nieuwe gemeenteraad tegenover een waarschijnlijk nog oud college goedkeuring geven voor een investering van anderhalf miljoen euro. Is die kaalslag die anderhalf miljoen euro waard, vraag ik mij hardop af. Ik las vorige week, dat de gemeentekas vorig jaar een batig saldo opleverde van 24 miljoen euro. Laten wij nu niets aan die Broekpolder doen en laten zoals die nu is en daarvan genieten en van die 24 miljoen euro, tien miljoen reserveren voor een sanering in de verre toekomst als het echt nodig is, dan zijn wij nu van die verplichting van saneren af, maar dat zal wel te simpel gedacht zijn.