Column: Voor op je Vlaardingen bucket list
Als reporter voor Omroep Vlaardingen deed ik in 2014 verslag van de Haring & Bier Wandeltocht. Met verbazing bekeek ik het aantal mensen dat vrijwillig uit bed was gekropen om een stuk te gaan wandelen. Ik had namelijk een hekel aan lopen. Mijn ouders hadden ooit de wens om met het driekoppige gezin een verre reis te maken. De slogan “ik heb moeie benen” van ondergetekende was reden om hiermee te wachten tot zoiets zonder het jongedametje kon plaatsvinden. Jaren later maakte ik met mijn moeder een rondreis door Bali en een van de hoogtepunten was een bergtocht om een adembenemende zonsopkomst te aanschouwen. In stilte dankte ik het universum voor mijn buikgriep, die de ochtendmars dwarsboomde.
In de interviews uit 2014 hoor ik de walging doorklinken in mijn vragen. Waarom deden die mensen dit zichzelf toch aan? Ter afsluiting van deze feestelijke reportagedag leek het de redactie leuk als ik mijn haring-ontmaagding tijdens de uitzending zou beleven. Het zullen niet veel mensen zijn geweest, maar de paar gelukkigen die toen naar de lokale tv keken kregen live mee hoe ik mijn haring op de Westhavenplaats uitkotste. Voor mij een slotbewijs dat dit evenement en ik elkaar voortaan lekker op afstand moesten houden. Wandelen was iets voor mensen die heel anders waren dan ik. Haring ook. En het pittoreske Vlaardingen kreeg ik ook wel mee op de scooter. Tot ik bijna een jaar later een appje van mijn moeder kreeg. ‘Zullen we de haring wandeltocht doen? Kan je van je bucket list halen. Is helemaal hot’. Ik gaf het enige juiste antwoord: Ben je gek?!!! Maar nieuwsgierigheid vermengde zich met jaloezie. Dat zijn sterke motivators in een mensenleven. Al die deelnemers hadden toch echt heel vrolijk gekeken. En ik was gevoelig voor het woord bucket list. Op 6 juni dat jaar stonden we voor het eerst aan de start van de tocht der tochten. Ik zag mezelf tussen de wandelaars staan en voelde me een toeschouwer. Toch ging ik dapper van start. Mijn benen en rug deden al pijn bij Vlietzicht. Achteraf waren we toen op de helft. Zelfs mijn moeder had het zwaarder dan verwacht. Inmiddels kan ik spreken van een life changing ervaring die ik iedere Vlaardinger gun. Ik vond het dolletjes om Vlaardingen via onbekende paadjes te ontdekken. Ik vond het kicken om mijn fysieke vooroordelen te overstijgen. Om me onderdeel van het gebeuren te voelen. En extra leuk was mijn moeder aan mijn zijde, met wie ik kon klagen en lachen en in stilte kon zijn. We hebben er een traditie van gemaakt. Afgelopen zaterdag deden we voor de vijfde keer mee. Na vijftien kilometer kwamen we trots over de finish. Speldje vijf was binnen en kreeg een plek op mijn borst. Onze gezichten keken als die van de andere deelnemers. Vrolijk. De haring gaf ik wijselijk weg.
