Verlost van het gelijke spelen-spook
Wat een ontlading. Zwaluwens 1-0 voorsprong was kwetsbaar en Spijkenisse op zoek naar de gelijkmaker. Zo hing er een tweede helft lang wéér een 1-1 boven de Zwaluwenlaan. Een resultaat, dat eerder al zesmaal werd bijgeschreven. Totdat de ingevallen Manasse Labid in de ultieme slotfase vanaf de rand van de zestien een vrije trap binnen krulde.
DOOR GERARD S. VERVER
Aan die verlossende tweede treffer ging een tactische tweestrijd vooraf. Spijkenisse wisselde, in de jacht naar meer aanvalskracht, vijf spelers. Sprong van het ene systeem naar uiteindelijk een vijfmansaanval, maar vond een door trainer Henk de Zeeuw geregisseerde vijfmans defensie-muur tegenover zich. “Op de keper beschouwd hadden we natuurlijk allang op 3 of 4-0 moeten staan. Spijkenisse heeft geen kans gecreëerd. Wij wel, maar verzuimen de honderd procent kansen, die we krijgen, binnen te schieten.”
Hij heeft zijn mannen opgedragen om afstand te nemen van de wat hij de ‘lange ballen’ noemt. “Dat doen ze, maar door de resultaten ontstaat er toch wat angst en vergeten ze het voetballend op te lossen.” Zaterdag zag hij alsnog een Zwaluwen naar zijn hart en het voetbal terug wat hij predikt. “Op de manier waarop de 1-0 wordt binnen gebracht hebben we getraind. Dan is het heerlijk om het zo terug te zien. Alleen vergaten we, zoals dit seizoen al eerder gebeurde, de wedstrijd op slot te gooien en wordt het toch nog billen knijpen.”
Met die 2-0 winst is het lek nog niet boven. “Laat duidelijk zijn, dat we voor niemand bang hoeven te zijn. Ik zag een ploeg, die in zichzelf geloofde. Of dit het keerpunt is? Voor mij niet helemaal. Kijk naar het doelsaldo. Achterin zit het wel goed. Maar we scoorden zelf slechts veertien keer. Het laatste stukje in de zestien moet effectiever worden. Daar we nu nog meer het accent op leggen.”
