Tekst voor Huis in Huis uit column. genaamd UIT ETEN

Vier vrouwen stapten zuchtend en puffend af van hun fietsen bij een populair pannenkoekenrestaurant ver buiten Waterland.
Ze zuchtten diep. Zochten een tafeltje in de schaduw en gingen moeizaam zitten met een luidruchtig: ’hè hè en doet u ons maar een bakkie’

Dat bakkie was niet voor alle vier een gewone koffie. Eén wilde een espresso, een ander café au lait de derde kraanwater en de vierde vroeg om muntthee zonder ijsklontjes! De aardige jonge vakantie ober noteerde dat alles en ging terug naar binnen om het een en ander klaar te maken of te laten maken.

De dames gingen intussen ietwat samenzweerderig dichter bij elkaar zitten, terwijl er een verfrommelde plastic boodschappentas werd doorgegeven.
Uit die tas kwamen dubbelgevouwen bruine boterhammen met kaas. Een voor een pakten ze zo’n stuk. Scheurden het dwars doormidden en propten zo’n halve boterham in éen keer in hun mond. Ze keken een beetje schijnheilig om zich heen want ze wilden duidelijk liever niet worden bekeken.

De ober kwam redelijk snel met hun bestelling. De vrouwen waren duidelijk nog aan het kauwen en zeiden ook geen dank je wel toen hij het gevraagde voor hen neerzette.

De dames aten haastig door. Ondertussen met volle mond met elkaar in gesprek. Vast niet over hun kapper, want ze hadden alle vier hetzelfde super korte grijze haar. Lekker makkelijk zouden ze daarover zeggen. Toen het tijd werd om op te stappen, togen ze alle vier in een ganzenpas achterelkaar naar binnen, allemaal met een portemonnee in de hand. Afrekenen deden ze overduidelijk apart.

Terug bij hun tafeltje was de ober al bezig om hun glazen en kopjes op zijn blad te zetten, terwijl de dames nog hun plastic tas met etenswaar moesten pakken.
‘En heeft het gesmaakt, dames?’ vroeg hij luidkeels.
De vrouwen keken verbolgen om zich heen.
Op het terras klapte een man in zijn handen en riep,’ dames, wat een stiekeme stijlloze vertoning was dat.’

Eén van de dames op weg naar hun fietsen: ‘Wat zei die man nou precies?’