Blikkendag

‘Wij willen onze kinderen graag bijbrengen hoe het in het buitenland toegaat, niet alleen dat ze daar Spaans horen spreken maar ook Spaans leren eten en de Spaanse cultuur meemaken,’ is haar credo.

‘Dat heb ik geleerd van mijn ouders vroeger. Wij gingen toen ik jong was altijd met de auto naar Zuid-Frankrijk. Met drie tenten; voor mijn twee broers, mijn zus en ik en mijn ouders. Voor het ontbijt haalden we in de ochtend bij het gebouwtje bij de ingang verse croissants. Die aten we op voor onze tent met een kop thee. Dan gingen wij zwemmen aan het strand en tussen de middag lunchten we in een kleine vriendelijke Franse bistro. Daar mochten we nooit het duurste van het duurste uitzoeken, maar alles daar was Frans en nog eens Frans.

Met het avondeten, van hetzelfde laken een pak. Een simpel Frans restaurantje in een wijk die achter de boulevard of de hoofdstraat lag. Daar was het eten, zo leerden wij, stukken goedkoper. Zo waren wij dat gewend,’ vertelt Carola.

Alleen … ‘Er was één uitzondering. Omdat onze moeder er altijd van uitging dat er onderweg iets verkeerd zou kunnen gaan, had ze altijd achterin de auto een plastic tas staan met drie grote blikken met bonen. Voor het geval dat. En haar onverbiddelijke stelregel was: die blikken gaan niet mee terug naar huis.’

Wij hadden dus één dag BLIKKENDAG. Daar viel niet aan te tornen. Voor de rest mochten wij alle gerechten uitproberen in de diverse restaurantjes. Mochten wij toen wij achttien waren een glas wijn drinken, mochten wij uit de Guide Michelin helpen kiezen naar welk eettentje we zouden gaan. Vlees of vis. Wel of geen salade. Iedereen mocht kiezen wat hij zelf wilde. Toetjes: één per dag. Dus alleen bij de lunch of alleen bij het avondeten. Ik weet nog dat ik altijd crème brûlée koos,’ verzucht Carola gelukzalig.

‘Zo Spaans eten als destijds Frans in Frankrijk is daar aan de zuidkust van Spanje bijna onmogelijk.’