Huis in huis uit - Voor het eerst naar school

Buiten zuchtte Anna’s moeder.

Een vrouw die ook bij het groene hek stond, zei: ‘blij dat je nu af en toe vrij bent?’

Anna keek geschrokken. ‘Blij, nee helemaal niet. Ik vind het heerlijk om haar om me heen te hebben!’

‘Tja, je bent ze kwijt hoor vanaf dit ogenblik. Dan krijgen ze vriendjes en vriendinnetjes, dan wordt het een heel ander leven. Dan heb jij de zorgen en leven zij er lekker op los.’

Anna haalde haar schouders op. ‘’t Voelt helemaal niet dat ik haar kwijt ben.’

Ze keek nog even om naar de ramen waar de kleine Annechien zat.

‘Is toch waar,’ zei de vrouw met een stellige knik. ‘Maar let op, ze komen terug hoor, wanneer ze zelf een kind hebben, dan mag je oppassen of financieel bijspringen voor te dure verjaardagsfeestjes. Ik weet er alles van. Maar ik wil je niet somber maken hoor. Maar ’t is wel zoals het is!’

Oh, denkt Anna, die vrouw is een grootmoeder.

Ze gooit haar hoofd naar achteren en zegt ferm: ‘dat gaat mij niet gebeuren hoor!’ Dan draait ze zich meteen om en laat de grootmoeder alleen met haar weinig opbeurende opmerkingen over haar eigen verleden en stapt opgewekt op haar fiets.

Anne heeft maar éen gedachte. Straks thuis ga ik brood in kleine stukjes snijden en dan ga ik lekker met Annechien de eendjes voeren. Weet heel zeker dat mijn kleine meisje dat leuk vindt. En ik heb helemaal niet het gevoel dat ik haar kwijt ben. Ze trapt wat harder door om de boosheid over de uitlatingen van deze buitenschool staande grootmoeder van zich af te krijgen.

Nee, zo zielig gaat het bij ons nooit worden, denkt ze. Ik verheug me er nu al op om haar straks op te halen en haar verhalen te horen.

Nee, ik voel me nog lang niet vrij! Ook al zal ik mijn dochter daar waar nodig vrij laten!