Huis in, Huis uit ... ZELF JE DOKTER KIEZEN
De naar schatting zeventigjarige mevrouw die de grote zonnige wachtkamer van de artsenpraktijk binnenstapte, viel op met haar vuurrode sneakers.
Ten eerste zwaaide ze vief met haar stok, zodat het leek of ze die niet nodig had. Daarna keek ze goed in het rond. ‘Ik zoek een plek bij de deur’ zei ze, ‘dan kan ik meteen zien wie vandaag mijn dokter is. Vorige week had ik mijn eigen vrouwelijke arts maar de week daarvoor een assistent, die alleen maar op zijn computer keek en oplas waaraan ik allemaal was geopereerd. Alsof ik dat zelf niet wist!’
Er knikten een paar mensen met een gezicht van: ‘zo gaat dat tegenwoordig.’
‘Tja,’ zei de levendige dame: ‘toen ik jong was kwam de dokter gewoon bij ons thuis. Toen mijn moeder een beetje ziek was en ook toen ik zestien was en net een foto had laten maken in het plaatselijk ziekenhuis om te zien of ik iets aan mijn blindedarm had. Die dokter kwam’ s avonds bij ons thuis de uitslag melden. Hij nam de tijd. Schoof rustig aan bij de tafel en had totaal geen haast om snel zijn volgende patiënt te bezoeken. Dat komt vast nooit meer terug. Je eigen huisdokter!’
‘Nee,‘ antwoordde een jonge man met een been in het gips: ‘het wordt nog veel erger mevrouw. Er zijn nu plannen in de regering dat mensen niet meer zelf mogen kiezen wie hun dokter wordt. Zijn naam krijgen ze van de zorgverzekeraar die ze maandelijks betalen. Wil men een andere arts dan de voorgestelde, dan wordt hun zorg niet meer vergoed.’
‘Het moet toch niet gekker worden,’ mompelt de mevrouw met de stok.
‘Wie zou jij hier nu kiezen in deze praktijk?’ vroeg ze aan de man met zijn been in het gips.
‘Die nieuwe jonge arts met dat prachtige lange haar,’ antwoordde hij prompt, breedlachend.
‘Wedden dat je mijn oudere vrouwelijke arts krijgt,’ zei de mevrouw en keek afwachtend naar de deur.
En ja hoor, daar stond de arts van middelbare leeftijd die vriendelijk knikte naar de jongeman met zijn been in het gips.
‘We moeten vaker zeggen wat we willen,’ zei de oudere dame. ‘Zal ik beginnen?’ Ze keek zoekend in het rond.
Alle wachtenden staarden voor zich uit naar de grond of sloegen toevallig net een bladzijde om uit het tijdschrift dat ze bij het binnenkomen van de tafel hadden meegenomen.
