ZENDINGSDRANG - Column Huis in huis uit
Nog niet zo heel lang geleden maakten wij mensen foto’s bij speciale gelegenheden. De geboorte van een kind werd uitgebreid gefotografeerd en in een fotoboek geplakt. Er gingen foto’s los of ingeplakt naar trotse grootouders. Op verjaardagen werd de taart gekiekt en een groepsfoto van blije mensen gemaakt.
Dat gaat nu heel anders. Werkelijk alles is mogelijk. Als wij dat nu zendingsdrang noemen dan is dat iets totaal anders dan het idee van vroeger, waar zendelingen van welk geloof dan ook over orakelden.
Nu pleurt bijna iedereen die een telefoon kan vasthouden de godganse dag foto’s op facebook, Instagram en wat dies meer zij.
Ik ken iemand die iedere dag minstens 4 foto’s van haar broer uit Australië krijgt. Altijd een kat, een hond, een spoorbaan of een bermbloem met als uitzondering een of ander schimmig insect. Wat doen je dan met die foto’s zonder enige tekst? De zender bedanken? De foto’s weggooien?
Ook is er een nieuwe, veel voorkomende, populaire groep met heel veel likes die dagelijks laat weten waar de reis van die dag naar toe ging. Van de kermis in Laren tot het bloemencorso, een barre fietstocht of een museumbezoek elders in het land. Vier of zes foto’s van een blije man of vrouw bij het bordje van de ingang met een ‘kijk ons nou eens’ gezicht.
Die zendingsdrang is enorm op het moment. Zou je meer meetellen, wanneer je echt iedere dag iets over jezelf plaatst? Van je tuintje tot je bietensalade, van je bloeiende rozenstruik tot die irritante bakfiets precies voor je deur. Hebben we niets anders meer te doen? Zijn we nog wel onszelf wanneer we aldoor maar mooie plaatjes schieten? Laten we dan nog wel eens zien wie we werkelijk zijn? Iemand die ‘s ochtends zijn tanden staat te poetsen met een onuitgeslapen gezicht, iemand die een woordenwisseling heeft aan de ontbijttafel of iemand die de kattenbak aan het schoonmaken is.
We maken daarmee het leven zogenaamd bijzonder. Maar genieten wij er oprecht van wanneer we zo’n uitgebreide fotoflits van onszelf naar buiten brengen, opdat iedereen kan meeleven, hoe bijzonder, hoe aardig, hoe gewoon en hoe mooi we zijn.
En dan spiegelen we ons anderzijds allemaal ook weer aan al diegenen met die verre reis, die fraaie zeilboot, die grote tuin en die speciale buitenkeuken.
Zendingsdrang, alles delen?
En nu eerlijk: ECHT ALLES?
