Column Huis in Huis uit - Andere Zielen
ALLERZIELEN werd afgelopen 2 november buitengewoon beeldend herdacht in Monnickendam met een mooie stille tocht door de oude binnenstad.
Van tevoren was gevraagd om in je huis geen lichten aan te doen maar een brandende kaars binnen op je vensterbank of een lantaarntje buiten te plaatsen. Dat alles uit eerbied voor diegenen die ons dit jaar ontvielen.
Voor iedereen betekent een dergelijke stille stoet iets anders. Op straat stonden mensen gebogen over hun fietsstuur met open mond te kijken met een gezicht van’ wat is hier nu aan de hand,’ terwijl bij andere huizen de groep even stil stond om een overledene te herdenken.
Er zijn vele manieren om te rouwen, om stil te staan bij de dood van een familielid, van een vriend of van een buur.
Daarover bestaan verhalen te over.
Er zijn vele manieren om te rouwen, om stil te staan bij de dood van een familielid, van een vriend of van een buur.
Enige jaren geleden overleed een man die al jaren aan kanker leed en die door zijn familie naar een naburig kerkje werd gebracht om daarbuiten ook begraven te worden. In datzelfde kerkje vond een prachtige dienst plaats en na die plechtigheid werden stoelen weggehaald en ronde tafeltjes geplaatst waarop allerlei lekkere broodjes werden gezet, zodat er rondom die tafeltjes ook een beetje vrolijker gesprekken plaatsvonden van mensen die elkaar uit een langer verleden herkenden.
De vrouw van de overledene deed haar uiterste best om het leven een beetje zin te geven. Zij werkte harder dan ooit tevoren in de tuin. Plukte wekelijks bloemen om neer te leggen bij het graf van haar man. Probeerde zelfs nog met een bus een jolig reisje te maken, maar ook zij werd na twee jaar ziek. Alhoewel zij haar uiterste best deed om fit te blijven kon de chemo haar leven niet meer redden.
Zij overleed met de absolute wens om bij haar man naast dat kerkje te worden begraven. En dat gebeurde ook. Hun kinderen regelden alles inclusief de lieve lunch nadat haar lichaam bij haar man was gelegd en met zand en prachtige bloemen was toegedekt.
Maar een heel goede vriend van dit echtpaar ontbrak. Kan gebeuren zou men zeggen. Echter: toen hij werd uitgenodigd door de kinderen antwoordde hij: ‘gaat dat een reprise worden van de begrafenis van haar man, zelfde kerkje, zelfde toespraken, zelfde dragers naar het graf en achteraf dezelfde hapjes aan een ronde tafel? Nee dan kom ik niet, dat heb ik al een keer meegemaakt!’
