Vakantie in eigen land

Column
Catharina Rynolds
Catharina Rynolds (Foto: Aangeleverd)

Het echtpaar heeft min of meer dezelfde kleren aan. Ze lopen ietwat mokkend het terras op. Zodra ze zitten, met mooi weer aan het water, kijken ze op de kaart voor hen. Ze zoeken iets wat er kennelijk niet op staat. Dat kan gebeuren. Dan grist hij de kaart uit haar handen en gaat deze spiedend doornemen.

Zij zucht diep en om haar mond ontspringt een zure trek. Zij kijkt weer verder op haar smartphone. Hij heeft inmiddels de menukaart weer neergelegd en gaat wat verzitten. Hij wacht af. In dit huwelijk is het kennelijk de gewoonte dat zij de bestelling doet. Maar zij kijkt niet op of om en hij krabt wat in zijn nek. Wanneer de serveerster in hun buurt is, zwaait hij met zijn hand voor de ogen van zijn partner, zodat zij opkijkt. Ze begrijpt zijn gebaar. Ze wenkt de serveerster en geeft een bestelling door.

Even later drinkt hij uit een blikje bier en roert zij in een theeglas met vermoedelijk mint erin. Ze kijken niet naar de bootjes die voorbijkomen. Ze babbelen niet met elkaar. Hij gaat af en toe verzitten alsof iets hem pijn doet. Zij blijft turen op haar smartphone,

De lunch wordt gebracht. Een diep bord vol, vermoedelijk poké bowl Ze pakken gelijk een vork en mes op en beginnen met grote happen te eten. De stilte blijft. Hebben ze haast? Hebben ze weken niet gegeten? Hebben ze al een hele dag ruzie?

Hun fietsen staan geparkeerd tegen de kade bij het restaurant. Daar richten zij af en toe hun blikken op. Ja, ze staan er nog. Nee, koffie hoeven ze niet. Zij vraagt om de rekening. Hij leegt de laatste druppels bier uit het blikje in zijn keel.

‘Heeft het gesmaakt?’ vraagt de aardige serveerster. Ze kijken haar aan, halen hun schouders op, alsof het eten maar zo zo was. Dan horen we de vrouw luid zeggend wijzend op de man: ‘hij is jarig vandaag. We komen helemaal uit Brabant!’

Catharina Reynolds