In Memoriam: Geo van Leeuwen (1941 – 2022)
“Staat er genoeg lucht in het complex?” De laatste woorden van Geo van Leeuwen op zijn sterfbed tegen zijn broer Peter. Tot op het laatst hield Geo de regie over zijn historische Druivenkwekerij Sonnehoeck. De donderdag voor zijn overlijden was hij er voor het laatst rond 7 uur in de ochtend. Om te spuiten tegen spint in de druiven en mest te strooien in de perzikenkas. Zijn laatste klus. Hij kon niet meer. Het was voorbij.
door Jan Goeijenbier
Geo zei altijd dat hij door wilde werken tot hij niet meer kon. Dat is hem gelukt. Op Sonnehoeck was Geo gelukkig. Iedereen voelde zich er welkom en gezien. Geo had respect voor iedereen, oordeelde niet. Koffie drinken in de kantine was vaste prik; altijd met de heerlijkste koekjes. Hij was immers de zoon van een bakkersdochter. Daarna altijd tuinen om te zien hoe de teelt ervoor stond. Je ging nooit met lege handen weg. Een tros druiven, een bloemkooltje, perziken en spinazie uit eigen tuin.
Leeuw
Geo was trots op zijn druiven, de Frankenthaler, Black Alicante, Gros Maroc. Broer Peter was zijn steun en toeverlaat. Zij wonnen vele eerste prijzen bij de Westlandse druivenkeuringen. Geo legde de lat hoog, het was niet snel goed genoeg. Geo wist feilloos te melden wat er niet goed was. Hij nam het leven niet licht, was zachtaardig mét een sterke wil. Sonnehoeck moest blijven zoals het onder zijn vader en grootvader was. Daarvoor vocht hij als een leeuw en leeuwen moet je niet kooien. Op dit tuinpad van zijn vader hield de voortuitgang pas op de plaats.
Toen Sonnehoeck Rijksmonument werd, ontdekte het Westland en daarbuiten de druivenkwekerij. Door de inzet van vele vrijwilligers wordt de liefde voor de druiventeelt gedeeld met oude en nieuwe generaties. Vrijwilligers op Sonnehoeck worden opgenomen in een hecht verband. Met Geo als de spil. Vrijwilligers werden vrienden. Geo bracht de druivenkwekerij en tuinderwoning uit 1729 onder in een stichting, een groots gebaar. Terecht werd hij Koninklijk onderscheiden. Ridder Geo.
Gelukkig
Het Westland ontdekte de Historische Druivenkwekerij. Theatermakers van Dario Fo voerden in het najaar ‘Theater na de Oogst’ op. Rond de Derde Dinsdag in september kwamen tribunes in de kas of Driekapper. Dan werd er hard gewerkt aan weer een nieuwe voorstelling rond Westlandse thema’s zoals ‘De Helden van het Hoogie’ en ‘De Heulbrug’. Met jong talent, de beste muzikanten. Magisch. Geo vond het als de gelukkigste periode in zijn leven. Acteurs en muzikanten waren gek op hem.
Geo hield van schoonheid en cultuur, van muziek en van bloemen. Schikte de fraaiste boeketten met bloemen uit eigen tuin. Met zijn vasthoudendheid kreeg hij van de wethouder gedaan dat er een strook van 10 meter kwam tussen Sonnehoeck en nieuwe huizen. Met als buffer een oude fruitmuur en muurkas. Muur en kas werden ingezegend door Pastoor van Steekelenburg, zoon van de eigenaar van de oorspronkelijke muurkas. Achter-achterkleinzoon van de bouwer van de fruitmuur, Jimmy Goeijenbier, pianist uit Ierland, speelde op een concertvleugel. Geo genoot met volle teugen.
Groot hart
De nieuwe buren in wijk De Ranken voelden snel vertrouwd. Geo kende iedereen bij naam, buren waren dol op hem. Ook hier was er een continue stroom van eigen kweek. Geo had een groot hart, was gul. Toen werd Geo ziek, het einde onontkoombaar. Hij zag het onvermijdelijke in. Ook toen was hij gelukkig als hij op Sonnehoeck werkte. Geo zei dat hij een goed leven had gehad. De perziken en de eerste stookdruiven staan in bloei. Voorjaar op Sonnehoeck, een nieuw seizoen begint. De cirkel is rond, het is volbracht. Geo, wees gerust: er staat genoeg lucht in het complex. Rust in vrede.
Geo van Leeuwen overleed op donderdag 3 maart.
