Op de pijp met... Ruud van der Zalm

Algemeen
Afbeelding

Even pauze. Even op de pijp. Bakkie doen, praatje maken. Met en over bijzondere Westlanders. Westlanders met een verhaal. Over Westlandse waarden, en over heden, verleden en toekomst. Deze keer praten we met Ruud van der Zalm.

Tekst: Esdor van Elten | Foto: Ton van Zeijl

Ruud van der Zalm (71) kwam bij toeval in het Westland terecht maar stortte zich, nadat hij in Honselersdijk kwam wonen, vol overgave in het Westlandse kerkelijke- en verenigingsleven. “De gemeenschap is mooi, maar brokkelt wel af.” Ruud is getrouwd met Willy. Samen hebben ze twee kinderen, Aimée en Igno, en één kleinkind: Chiel.

Waar kom je vandaan? 

Ik ben een Hagenees van het goede jaar 1950. Ik groeide op in een katholiek gezin met zes kinderen; vier broers en een zus. Mijn vader was verzekeringsagent. Zelf wilde ik als kind van alles worden; van dokter tot straaljagerpiloot en ook nog een poosje missionaris. De missionarissen van Scheut zijn zelfs nog bij ons thuis geweest om dat met mijn ouders te bespreken.

Het is uiteindelijk geen van alle geworden...

Nee. Na de HBS probeerde ik op advies van mijn sportdocent op school de HALO. Daar waren zóveel aanmeldingen voor, dat je echt een doorgewinterde sportman moest zijn om erdoor te komen. En ik was slechts staflid bij de scouting... Toen heb ik me maar ingeschreven bij de HEAO. Dat was ook geen lang leven beschoren: in die tijd konden bedrijven de cijferlijsten van veelbelovende leerlingen nog gewoon opvragen. Ik kreeg een aanbod van Moret en Limperg, een groot accountantskantoor; zo kon ik leren èn geld verdienen. Ik ben uiteindelijk registeraccountant geworden, maar dat bleek toch niet mijn stek. Daarna werkte ik als controller bij een fruitbedrijf om vervolgens over te stappen naar VBAccountants, dat werkte voor de Nederlandse gemeenten en waterschappen en dergelijke. Dat was het toch ook niet. Ik solliciteerde bij De Baak, het managementopleidingsinstituut, in Noordwijk, als financieel directeur. Daar heb ik 16 jaar gewerkt. Toen kreeg ik de keuze: ik kon bij VNO-NCW gaan werken, of bij PUM; Programma Uitwisseling Managers: een organisatie die professionals uitwisselt met ontwikkelingslanden. Daar heb ik nog even over geaarzeld, want het kwam dicht bij het missionaris zijn, maar ik heb toch voor VNO-NCW gekozen en daar ben ik tot mijn pensioen gebleven.


Hoe ben je in het Westland beland? 

Bij toeval. Ik kende het Westland niet, al zaten er bij mij op school wel de nodige Westlanders. We zochten een huis in de omgeving van Den Haag. Het huis in Wateringen waar mijn makelaar mee kwam werd het niet, maar hij onthield ons en toen dit huis in Honselersdijk vrij kwam tipte hij ons als eerste. We waren er meteen weg van, vanwege de prachtige tuin mèt kas en druiven. Inmiddels wonen we er alweer zeventien jaar en we voelen ons helemaal thuis. Het meeste dorpsgevoel kreeg ik bij de huisarts dr Van der Steltin Naaldwijk. Hij nam altijd om even te kleppen. In Den Haag vertelde je de huisarts wat je mankeerde en hop, je kon weer gaan.

Was het lastig integreren? 

Nee hoor, helemaal niet. In Den Haag zaten Willy en ik op een kerkkoor, en toen we hierheen kwamen was het voor ons vanzelfsprekend dat we hier ook weer wilden gaan zingen. Het koor was voor ons de poort naar de rest. Van daaruit belandden we in het kerkelijk werk en het vrijwilligerswerk.

In welk koor zing je? 

Ik zing in verschillende koren. Allereerst het kerkkoor Cantemus Domino in Honselersdijk, dat dit jaar honderd jaar bestaat. Ik zit in de jubileumcommissie die de festiviteiten gaat organiseren. Die gaan rond augustus van start. Daarnaast zing ik ook in het Oeral Kozakkenkoor. Zoals de naam al suggereert zingen we oud-Slavische liederen uit de liturgie van de Oost-Europese kerk en folkloristische liederen, ook uit Oekraïne en Rusland. Dat ligt wat lastig op het moment. We zijn op de hand van Oekraïne in het conflict en daarom zingen we even geen Russische liederen. We hebben ook meegewerkt aan twee benefietconcerten om de Oekraïners te ondersteunen in de oorlog. De Russische zangtraditie natuurlijk veel ouder dan Poetin, dus om alles zomaar overboord te zetten is ook weer zo wat. Maar het is wel belangrijk een duidelijk standpunt in te nemen.

Van het kerkkoor kwam dus meer... 

Ik ben, naast penningmeester van het Oeral Kozakken koorbestuur, ook voorzitter van de Westlandse Korenfederatie. Daar zijn zo’n 42 koren bij aangesloten. Niet alleen kerkkoren, maar ook jeugdkoren, shantykoren, popkoren, oratoriumkoren noem maar op . Een brede doorsnee van de vele koren die er hier zijn, want dit zijn echt nog niet alle Westlandse koren! Ons doel is om de koorzang in het Westland te bevorderen. Onder andere door activiteiten te organiseren zoals de Westlandse Korenhappening, de Westlandse Kinderkorendag en de dag van de Koorzanger etc.. Verder vertegenwoordigen we de belangen van de Westlandse koren, onder andere bij de gemeente. Dat gezegd hebbende zijn we als federatiebestuur wel aan het nadenken over ‘waartoe we op aarde zijn’. Dit jaar treden er drie bestuursleden af en dan blijf ik alleen over. Bovendien heeft de gemeente met Westland Cultuurweb een organisatie die ook allerlei culturele organisaties met elkaar verbindt, niet alleen koren, maar het hele palet van cultuur in het Westland. Wellicht kunnen zij het verbinden beter dan wij als korenfederatie en is onze tijd gewoon voorbij.

Hoe staan de koren ervoor in Westland? 

Twee jaar stilstand door corona heeft niemand goed gedaan. Bij een aantal koren is er niemand weggevallen, maar er zijn er ook die flink wat leden zijn kwijtgeraakt. Wat ons vooral opbreekt is het tekort aan bestuursleden. Het veelgeroemde vrijwilligerswerk in Westland, de zorg voor een gemeenschap, is mooi, maar brokkelt langzaam toch af.


Dat hoor je meer...

Ja. Ik ben ook vicevoorzitter van het parochiebestuur Onze Lieve Vrouw van Goede Raad in Honselersdijk en in die hoedanigheid ook weer lid van het bestuur van de parochiefederatie St. Franciscus tussen Duin en Tuin. Maar ook daar vallen inmiddels serieus gaten. En degenen die beschikbaar zijn, zijn op leeftijd. Het is heel lastig jongeren te vinden. Ik treed deze zomer terug als vicevoorzitter van het parochiebestuur, maar blijf wel adviseur. Eigenlijk kan dat niet, maar ik zie ook geen andere mogelijkheden zonder opvolger.

Heeft dat ook financiële gevolgen?

Ik organiseer mede de Actie Kerkbalans en ben secretaris van de stichting Kerkenveiling Onze Lieve Vrouw van Goeden Raad. Er komt wel geld los, maar we krijgen de exploitatie toch meestal net niet rond, dus we teren in op reserves. Dat betekent dat er op termijn toch echt iets moet gebeuren. Ik zie het wel voor me dat, op termijn, parochies moeten fuseren en dat er wellicht kerken gesloten gaan worden.

Je bent ook betrokken bij de Honselse Eettafelwandeling... 

Al acht jaar. Eerst als deelnemer, later ook als kok en organisator. De Honselse Eetafelwandeling is jaarlijks in november. Iedereen in het dorp wordt uitgenodigd en doorgaans hebben we zo’n 80 deelnemers en zo’n 20 koks. De deelnemers wandelen in steeds wisselende groepen van adres naar adres. Bij het eerste adres krijgen ze een voorgerecht, bij het tweede het hoofdgerecht en uiteindelijk komen alle deelnemers bij elkaar in zalencentrum Hemelsblauw voor een gemeenschappelijk dessert. Het eten is niet het belangrijkste. Sommigen maken een luxe diner, anderen stamppot. Het kan allemaal. Maar het gaat er vooral om dat dorpsgenoten elkaar ontmoeten en beter leren kennen. Je zou kunnen zeggen dat de ontmoeting het èchte hoofdgerecht is. Maar ook hier geldt: het staat of valt met de vrijwilligers die het willen realiseren. In dit geval de koks, die op eigen kosten een voor- of hoofdgerecht voor vier tot vijf mensen willen maken en leden van de werkgroep. Het is ieder jaar weer een enorm karwei om voldoende mensen te vinden en alles georganiseerd te krijgen. De deelnemers waarderen het enorm. We hebben ook de burgemeester en afgelopen jaar wethouder Vreugdenhil als deelnemer gehad en die waren ook vol lof. Het verdient wellicht navolging in andere plekken in het Westland. Aan de andere kant denk ik dat dit alleen in een kleine gemeenschap kan. In een plaats als Naaldwijk of ‘s-Gravenzande wordt het ondoenlijk.

Maar je zoekt dus nog vrijwilligers... 

Ja, we kunnen zeker nog werkgroepleden en wat koks gebruiken. En over al dat andere vrijwilligerswerk heb ik het al gehad. Het is wat Westland Westland maakt. Je doet zoveel goed werk. Maar bovenal: vrijwilligerswerk is ook een mooie mogelijkheid om je talenten te ontdekken en te gebruiken. Genieten van je eigen talenten. Dat is toch prachtig?