Op de pijp met... Gerrit de Bruijn
Even pauze. Even op de pijp. Bakkie doen, praatje maken. Met en over bijzondere Westlanders. Westlanders met een verhaal. Over Westlandse waarden, en over heden, verleden en toekomst. Deze keer praten we met Gerrit de Bruijn.
Tekst: Esdor van Elten / Foto: Ton van Zeijl
Veelzijdig kun je Gerrit de Bruijn (78) wel noemen. Barbecuekenner, vrijwilliger bij historische druiventuin Sonnehoeck èn betrokken bij de Westlandse fietsersbond. Een rode draad die alles verbindt is er ook: wat hij doet moet goed zijn. “Op mijn werk noemden ze me maestro.” Gerrit woont met zijn vrouw Ceciel Bijl In Honselersdijk. Zij hebben twee kinderen en één kleinkind.
Waar kom je vandaan?
Ik ben een echte Naaldwijker, al woon ik nu in Honselersdijk. Opgegroeid op de tuin van mijn ouders, samen met mijn drie broers en mijn zus. Mijn vader teelde, zoals iedere tuinder in die tijd, van alles. Sla, tomaten… Als je dan na een paar jaar tomaten kurk in de grond had dan wisselde je eenvoudig om naar meloenen.
Wat versta jij onder een echte Naaldwijker?
Je bent een echte Naaldwijker als je daar geboren bent naar de kleuterschool, de lagere school en de kerk ging. Mijn kleuterschool stond op de Kruisweg. Ik weet niet meer hoe die heette, maar mijn juf, juffrouw De Groot, was indertijd een beetje beroemd, geen idee waarom. Daarna ging ik naar de Rehobothschool. Een protestantse school met kinderen uit allerlei protestantse kerken. Elders waren er vaak nog gereformeerde en hervormde scholen. Dat was dus best vooruitstrevend. Vervolgens heb ik de lagere tuinbouwschool gedaan in De Lier.
Wilde jij ook tuinder worden?
Aanvankelijk wel, en omdat ik de oudste was, lag het voor de hand dat ik de tuin zou overnemen. Maar samenwerken met mijn vader, dat liep niet lekker. Hij was behoudend, ik wilde dingen anders. Uiteindelijk zijn we goed uit elkaar gegaan. Vervolgens heb ik een aantal jaren van alles gedaan. Losse werkzaamheden, zoals dat heette. Op mijn 31e solliciteerde ik bij Fides, indertijd een grote chrysantentenstek-leverancier. Ik had geen papieren, maar ik kreeg toch een kans want ze vonden dat ik lef had en een goede babbel. Haast meteen begon ik met leren: in de 28 jaar dat ik voor Fides werkte heb ik 20 jaar cursussen en trainingen gedaan. Zo groeide ik door naar ‘senior sale’ en coach van het verkoopteam. Dat laatste vond ik het leukst en kon ik ook goed. Mensen leren hoe ze zich konden presenteren en een gesprek aangaan. Naast dat ik gewoon ook een goede verkoper was. Mijn bijnaam in het bedrijf was ‘maestro’.
Die vlotte babbel dus…
Die heb ik nog steeds en die komt me goed van pas, bijvoorbeeld als ik rondleidingen geef bij Sonnehoeck. Bij zo’n rondleiding moeten de feiten natuurlijk kloppen, maar het is het praatje dat het leuk maakt. De anekdotes, de grapjes, de manier waarop je het vertelt. Maar je komt er natuurlijk niet alleen met een vlotte babbel, maar ook met expertise. Wèten waar je over praat. Nadat ik op mijn 60e met de VUT ging, reisde ik nog jarenlang als consultant naar allerlei landen: Vietnam, Korea, Italië, om tuinders te adviseren. Als ik ergens binnenloop zie ik haast meteen de gebreken: te droog, te nat, te weinig voeding, te kort aan mineralen…
Ik dacht dat je na je vut juist leuke dingen ging doen…
Oh, maar het wàs leuk. Je leert weer van alles, niet in de laatste plaats je talen. Maar het is ook dankbaar werk. Toen ik bij een tuinder in Zuid-Afrika, die maar geen bloei kreeg, uitlegde dat dat door kopertekort kwam, kreeg ik er meteen drie weken vakantie bij aangeboden. Waarbij de familie, en daar weer familie van, ons ontving en rondleidde. Zo gaat dat… Maar natuurlijk doen we ook andere leuke dingen. Zo hebben mijn vrouw en ik allebei gejureerd bij barbecuewedstrijden. In Nederland maar ook internationaal.
Zijn jullie zulke goede barbecuers dan?
Ik doe dat al sinds 1971. Mijn vrouw is meer een goede kok. Ik noem haar vaak ‘ladychef’ en dat vind ze niet altijd leuk, maar je moet altijd een upgrade geven vind ik. Kokken doen we overigens ook regelmatig voor het buurtrestaurant van Vitus Welzijn. Bij ons gaat de barbecue minstens vier keer per week aan. Ik heb een Primo. Een professionele barbecue, waarbij de Big Green Egg maar een dingetje is. We hebben allebei onze licence gehaald om internationaal te mogen jureren. We deden dat bij de Nederlandse kampioenschappen en het WK in Duitsland. In Nederland zijn er niet meer zoveel grote toernooien. Als jury let je vooral op smaak, de opmaak en de textuur. En je staat versteld wat mensen op een barbecue kunnen maken.
Wat is het geheim van goed barbecuen?
Goede inkoop. Kwaliteit, daar begint het mee. Vlees moet niet te mager zijn, dan wordt het nooit wat. Vet moet als het ware door het vlees heen smelten zodat het mals wordt. Verder heb je een goed vuur nodig, met houtskool, geen briketten. En naast kennis van zaken heb je ook veel geduld nodig.
Je noemde net ook Sonnehoeck…
Ik ben vanaf 2007 vrijwilliger. De familie van Leeuwen, de oorspronkelijke eigenaar, had een tomatenkwekerij, waar ze in de herfst ook chrysanten in teelden, en die kwamen bij Fides vandaan. Op een gegeven moment werd mijn naam genoemd. Ze wilden Sonnehoeck wat beter ‘in de markt zetten’ en ze dachten dat ik dat wel kon, samen met nog een paar vrijwilligers.
En kon je dat?
Ik denk dat het aardig gelukt is. Eén van de eerste mensen met wie ik ging praten was Paul Thoen, want ik wilde stukjes in Het Hele Westland hebben. “Ik ondersteun Monster¨, zei die in eerste instantie. “Maar je komt uit Kwintsheul”, wierp ik tegen. En toen ik ‘m vertelde dat de complexkassen hier door zijn grootvader waren gebouwd, was ie helemaal om.
Wat doe je nog meer bij Sonnehoeck?
Samen met Jan van Geest doe ik de coördinatie van de rondleidingen. Daarnaast doe ik zo de klusjes die op de tuin moeten gebeuren. Ik ben er graag, het is toch een unieke plek. De enige monumentale druiventuin in Europa. Dit is hoe de glastuinbouw ontstaan is: met een raam tegen een muur, een muur-kas, en zo door tot de warenhuizen van nu.
Je klinkt enthousiast…
Ik heb een passie voor druiven. Mijn vader had ze. Ik ook. Mooie, want zo ben ik wel, bij mij moet het tot achter de komma goed zijn. Daarnaast vind ik het gewoon belangrijk dat de geschiedenis wordt doorverteld. Dat kost geld en vraagt inzet. We zoeken dus altijd vrijwilligers en willen nu subsidie aanvragen om een teeltman aan te stellen. Een opvolger voor Geo van Leeuwen die overleden is. Hij/zij hoeft niet alles te weten, er is hulp van oud- druiventelers, maar je moet hier wel alle dagen kunnen zijn.
Kom je met de fiets naar de tuin?
Ja, zoveel mogelijk. Maar je doelt nu waarschijnlijk op het feit dat ik ook betrokken ben bij Fietsersbond Westland. Wij behartigen de belangen van fietsers in het Westland.
Is Westland een beetje goed qua fietsen?
We hebben veel goede fietspaden, en een paar matige. Vooral door achterstallig onderhoud.
En al die vrachtwagens...
Mijn eigen ervaring is dat vrachtwagens, zeker als het Westlandse bedrijven zijn, vaak erg voorzichtig zijn. Ik ben bijna nog nooit gesneden. Er gebeuren niet veel ongelukken tussen fietsers en vrachtwagens. Maar het kan altijd beter natuurlijk.
En daar lobbyen jullie voor...
We vinden vaak een open deur en een luisterend oor. Het onderwerp leeft wel, zowel bij de wethouder als bij de partijen. We hebben ons hard gemaakt voor het fietspad bij de Plas van Alle Winden. We denken mee over ontsluiting, zoals het fietspad door de duinen langs Ter Heijde. Daar hebben we veel overleg over gehad, onder andere over de voorrangsregels. Heijers vreesden dat ze dan lang en veel zouden stilstaan en niet over zouden kunnen steken. Dat was een reëel probleem, dus hebben we oplossingen bedacht om op het fietspad de snelheid eruit te halen. Samen met de Provincie en de gemeente. Het is een beetje geven en nemen. Ja, we zijn er voor de fietsers, maar uiteindelijk moeten we het met elkaar klaren.
Het wordt dus beter?
Het wordt voller in Westland, er is een klimaatprobleem. Dat betekent dat fietsen alleen maar belangrijker wordt. Er is visie. Er zijn goede plannen, nu moet het alleen nog gaan gebeuren!
