Zussen Droog zijn gestopt met De 3 Winckels: “Iedereen bedankt voor de leuke tijden”
“Er is een einde gekomen aan een Droog-tijdperk. Zo zou je dat gerust kunnen stellen ja”. Judith, Olga en Rian doen deze uitspraak in het nagenoeg lege pand van De 3 Winckels aan de Dijkweg. Na de aankondiging van de drie zussen uit de Droog-horeca familie dat ze stoppen met een uitgaansbegrip in Westland, zijn ze al een maand bezig met ontruimen.
Door Rianne Dekker
Een hoop apparatuur uit de Caféwinckel, de Feestwinckel en de Smaakwinckel is verkocht en de zussen zijn de laatste twee weken bezig geweest met het grove sloopwerk. Alhoewel het een emotionele stap is geweest, werkt juist de ontruiming wel helend. “Het raakt nu het leeg is verder van je af, we hebben er nu vrede mee”, aldus oudste zus Judith.
Geen ondernemings-vreugde meer
De zussen, dochters van Leo en Leny Droog, hebben hun besluit weloverwogen genomen. “De Corona crisis heeft hier zeker aan bijgedragen. Het telkens opnieuw opstarten na de lockdowns ging ons niet in de koude kleren zitten. Een jaar of vijf geleden hadden we de Feestwinckel verbouwd tot de meest fantastische ruimte in Naaldwijk. Iedereen voelde zich blij en het was gezellig. In 2020 zaten we al helemaal volgeboekt met onder andere feesten en pubquizen. Ons Café wist iedereen ook goed te vinden. Toen kwam Corona en moesten we dicht. Tot drie keer toe weer opstarten kost dan zoveel energie”. Middelste zus Olga omschrijft de toen ontstane situatie zeer treffend. “Dit droeg niet bij aan onze ondernemingsvreugde. We zaten niet financieel aan de grond, maar de lol van het ondernemen ging er gewoon af”. Voorzichtige plannen voor het zoeken naar een nieuwe huurder werden uiteindelijk concreet. Judith: “We dachten: waarom niet, laten we er maar een klap op geven”. Na lange tijd met de opvolging bezig te zijn geweest, ook weer onderbroken door de lockdown in december 2021, konden de zussen onlangs wereldkundig maken dat in het pand een restaurant komt.
Eigen stempel
Voor het zover heeft kunnen komen, kijken ze terug op een, zoals ze het omschrijven, “leerzame, goeie tijd”. “We hebben snoeihard gewerkt en vanaf niks een mooi bedrijf neergezet. Daar zijn we trots op en ook op de beslissing die we hebben genomen. Mijn zwager noemde het dapper dat we durfden te stoppen”. Maar, met snoeihard werken gaan ook bloed, zweet en tranen gepaard. “Vooral ik had het enorm onderschat”, aldus Judith. “’t Winkeltje bestond al zo lang en we moesten nu een eigen draai aan de opvolging gaan geven. Dat was best lastig”.
Tut-keukentje
Maar de dames zetten uiteindelijk wel een uniek concept neer van drie horecagedeelten aaneen. De Smaakwinckel werd vermaard door haar pasta’s, lasagne, borrelplanken en buffetten tijdens grote feesten. “Niet normaal wat er in dat kleine tut-keukentje werd klaargemaakt”, lacht jongste zus Rian. “Allemaal begonnen door de uit de hand gelopen kook-hobby van Olga. En we deden het allemaal zelf, met hulp van onze geweldige medewerkers”.
Olga vult aan: “Het had ook een sociale functie. Ik verdenk sommige gasten ervan dat ze eigenlijk gewoon kwamen om te kletsen terwijl ik stond te bakken en braden”.
Vanzelf bijzonder
De Feestwinckel onderscheidde zich door bijvoorbeeld het gevarieerde programma tijdens de Feestweek. “We maakten altijd werk van de optredens, bijvoorbeeld op de woensdag met Nederlandstalige zangers.” Ook allerlei bandjes betraden het podium van de Feestwinckel. “We vergeten nooit het afscheidsconcert hier van Plork en de Aannemers. Een gekke band die zorgde voor een fantastische avond in onze net verbouwde winckel”. Buiten deze bijzonderheden hielden de zussen het echter naar eigen zeggen “verder zo normaal mogelijk”. “Een beetje terughoudend zelfs”, verklaart Rian. “Als je maar lang genoeg gewoon blijft, wordt je vanzelf bijzonder, werd ons motto!”
Buiten de kroeg
Wat de zussen met hun tijd gaan doen na het 3 Winckels-avontuur is nog niet concreet. “We willen eerst het helse karwei goed afronden en sleutels inleveren”. Tijdens de Corona crisis is al geroken aan een nieuw fenomeen: sociale contacten leggen buiten hun werk. “En dat beviel best goed….”
Een heel nieuw tijdperk breekt dus aan. De zussen weten nog dat ze vroeger op woensdagmiddagen met oma, tante Mien en de rest van de familie meegingen om tosti’s te eten en te flipperen in ‘t Winkeltje van vader Leo en zijn broers. Judith stond er voor het eerst, op haar vijftiende, achter de bar. “En toevallig werd het ook het laatste station. Het is mooi geweest!”
