Op de pijp met... Jacoline de Bakker-Strijbis
Even pauze. Even op de pijp. Bakkie doen, praatje maken. Met en over bijzondere Westlanders. Westlanders met een verhaal. Over Westlandse waarden, en over heden, verleden en toekomst. Deze keer praten we met: Jacoline de Bakker-Strijbis.
Tekst: Esdor van Elten / Foto: Ton van Zeijl
Je zou Jacoline de Bakker-Strijbis (47) een professionele matchmaker kunnen noemen: ze begeleidt singles en brengt hen ook bij elkaar. Een relatie is geen must, volgens haar: “Je kunt compleet zijn zonder partner, maar ik geloof ook dat we als mens bedoeld zijn voor relaties, voor verbinding.” Jacoline is getrouwd met René en woont in Den Hoorn. Samen hebben ze drie dochters.
Van wie ben jij er één?
Ik ben een trotse Strijbis uit De Lier. Opgegroeid als jongste in een gezin met drie dochters. Mijn vader was tuinder, samen met zijn broers, en was één van de eersten in het Westland die jaarrond potchrysanten teelde. Een echte Westlander, veel aan het werk. Mijn moeder was geen Westlandse, ze kwam uit Bodegraven. Dat betekende dat ze wel eens moeite had met de verwachtingen die Westlanders hebben, zoals naast huishouden doen en kinderen verzorgen ook meehelpen in de tuin. Ze was ook vaak ziek. Het lastige aan het Westland is ook dat er, zeker in die tijd, niet over gepraat werd. Het betekent dat ik, ondanks dat ik trots en blij ben met mijn familie, me ook wel eens eenzaam heb gevoeld en het gevoel heb dat ik vroeg volwassen moest worden.
Wat wilde je worden als je eenmaal volwassen was?
Ik herinner me nog dat ik als kind in de kerk zat, naar de dominee wees en tegen mijn opa zei ‘dat wil ik ook!’ Zijn antwoord was: dat kan niet, je bent een meisje...
Geen stimulerend antwoord...
Nee. Gelukkig is er sindsdien veel veranderd en zijn vrouwelijke predikanten in veel kerken gewoon welkom. Zelf sta ik ook geregeld voor groepen en ik preek ook wel eens in mijn eigen kerk. In ieder geval wist ik al snel dat ik graag iets met mensen wilde doen. Ik hou ontzettend van mensen. Na de Prins Mauritsschool in De Lier en het CLD in Delft deed ik de Pabo en vervolgens ging ik in het onderwijs werken. Mijn eerste baan was op de asielzoekersschool op de Schefferskamp in De Lier. Meteen het diepe in, want werken met getraumatiseerde kinderen is niet makkelijk. Ik was soms kapot na een dag. Maar het was ook mooi werk, dat je met een glimlach kon doen en waarin je veel liefde kon geven. Daarna heb ik op heel veel plekken in veel verschillende onderwijsfuncties gewerkt. Ik moet mijn cv soms echt uitleggen.
Leg het eens uit dan?
Ik denk dat ik best wel ambitieus ben. Door wil groeien. Nieuwe ambities najagen en nieuwe dingen leren. Uitdagingen aangaan. Met de Westlandse nuchterheid van ‘we gaan het gewoon doen’. Dat doe je niet op één plek.
Toch ben je het onderwijs uitgegaan...
Dat kwam door een nare ervaring op mijn laatste werkplek. Daar gingen anderen zó over mijn grenzen heen dat ik het niet meer trok. Ik heb toen een hele tijd thuis gezeten. Eerst bijkomen, omdat ik toen pas merkte hoe hoog de lat bij mij altijd lag. En leren omgaan met het gevoel dat mij onrecht was aangedaan en hoe jammer het is dat ik daardoor op deze wijze het onderwijs verliet. Ik voelde me net een dood vogeltje en concentreerde me vooral op de dag doorkomen en er zijn voor de kinderen. Pas na verloop van tijd kon ik gaan nadenken over wat ik nu eigenlijk wilde. Daar heeft een goede vriendin me bij geholpen. Zij, en anderen, hebben me aangemoedigd om te gaan doen waar mijn passie ligt. Dat was tegelijkertijd ook een belangrijke les: dat je het niet alleen hoeft te doen.
En waar ligt je passie?
Dat heb ik geleidelijk ontdekt. Ik wist al dat ik graag met mensen wil werken. Ik heb onder andere een coachingsopleiding gedaan. Ik was alleen op zoek naar een doelgroep. Dat werden, mede op grond van mijn eigen ervaringen, singles. Mensen die op zoek zijn naar een partner. Daar heb ik Love Worx voor opgericht. Mijn verlangen is om mensen uit hun isolement te halen en in contact te brengen met anderen. Als begeleider zeg ik: ‘ik wandel een stukje mee’. Om te praten, verhalen en ervaringen te delen. Want ik heb in mijn leven dus gezien hoe belangrijk dat is.
Je bent zelf ook lang single geweest?
Na een eerste relatie die een aantal jaren duurde ben ik acht of negen jaar alleen geweest. Achteraf gezien waren dat vormende jaren. Ik leerde nieuwe kanten van mezelf kennen. Ik kon ineens mijn eigen keuzes maken. Zonder rekening te hoeven houden met anderen. Dat was fijn, maar ook moeilijk. Ik had mezelf nooit afgevraagd wat ìk nu eigenlijk wilde. In mijn coaching nu moedig ik singles dan ook aan: ga met jezelf aan de slag, en tegelijkertijd: ga in gesprek. Doe het niet alleen. En bespreek je verlangens met iemand die je vertrouwt.
Dus de nadruk ligt niet op het vinden van een partner?
Als dat je verlangen is moet je daaraan werken. Maar het is in de eerste plaats belangrijk om van jezelf te houden. Anders heb je kans dat je in een kramp schiet.
Sommige mensen kunnen toch prima zonder partner?
Ik denk dat je compleet kunt zijn zonder partner. Als je geleerd hebt van jezelf te houden. Maar ik geloof ook dat we als mens bedoeld zijn voor relaties, voor verbinding. Daten kan daar een onderdeel van zijn, omdat je dan ook over jezelf leert wie je bent. Waar je grenzen liggen, maar misschien ook nieuw mogelijkheden.
Wanneer ben je dan klaar voor een relatie?
Ik denk niet dat je ‘klaar’ moet zijn. Want dan loop je kans dat je nooit klaar bent. Dat hoeft ook niet. Het is meer dat je bereid moet zijn af en toe in je rugzak te kijken. Dingen onder ogen kunt zien. Je hoeft niet perfect te zijn, net zo goed als dat je niet op zoek hoeft naar de perfecte partner. Die bestaat namelijk niet. Die kramp van perfectionisme, dat moet je als een hond van je afschudden. Dat is ook de wortel achter sites als Second Love, die in mijn ogen relaties stukmaken. Het idee dat het gras altijd groener is bij de buren.
Maar de ware wacht toch ergens?
Ik geloof niet zo in die ene ware. Mijn man René is nu de ware voor mij. Maar als mijn leven anders was gelopen, was misschien een andere persoon ‘de ware’ geweest. Sterker nog door een perfect plaatje in je hoofd te hebben zie je soms niet wat er voor je staat. Ik kende René al van de singlesgroep in onze kerk. Maar hij paste niet bij het plaatje in mijn hoofd. Toen hij een keer gitaar speelde in de kerk sprak ik daar tegen mijn buurman mijn bewondering over uit: ‘wat is hij vrij’. Waarop hij veelbetekenend zei: ‘ én hij is nog vrij’. Pas toen ging ik hem zien als een mogelijke partner. Ik had hem gewoon voor die tijd nooit zo bekeken.
Hoe ontdek je de juiste match?
Datingprogramma’s laten ons geloven dat je dat wetenschappelijk kunt vaststellen. En op die gedachte stoelen ook talloze dating-apps. Maar liefde kun je niet sturen met een algoritme. Het is ook geen supermarktproduct. Liefde heeft tijd en ruimte nodig. In mijn werk probeer ik die ruimte te creëren. Ik geloof in ontmoeten. Niet met een relatie als doel, maar om een leuke avond te hebben met gelijkgestemden. Echt contact met echte mensen. Niet met een profiel. En daar kan dan van alles uit voortkomen.
Er komt een event voor singles in het Westland?
Op 17 december in De Vineyard in Monster. Vanaf 16.00 uur is er ontvangst met iets lekkers. Er zijn er allerlei activiteiten om mensen met elkaar in contact te brengen. Een buffet bijvoorbeeld en hopelijk gaan ook de beentjes nog van de vloer. Informatie en aanmelden via www.loveworx.nl/kalender
Op dit moment hebben vooral vrouwen zich aangemeld. Dus mannen, kom uit je grot!
