ZMC-dermatologen Marion de Vries en Victor Bakels nemen afscheid

Door Dirk Karten

Een raar bultje. Een plekje dat er onbetrouwbaar uitziet en maar niet weggaat. Of een ‘zwevend’ stukje kraakbeen in het topje van je oor dat maar open blijft gaan en waardoor je niet kunt slapen (een ‘kussenduivel’); huidaandoeningen waar de dermatoloog wel raad mee weet.

De passie voor het vak is bij beide specialisten na vele jaren strijden tegen allerlei aandoeningen nog steeds springlevend. Dat blijkt als we wat kwaaltjes opnoemen maar de juiste naam niet zo snel kunnen herinneren. Er wordt gelijk doorgevraagd waarbij in hoog tempo de ene na de andere medische term voorbij komt. “Dubbeltjeseczeem? Nee, munt eczeem zal je bedoelen.” En dan volgt een Latijnse naam waarmee je een krantenpagina kunt vullen.

“Het mooie aan ons vak vind ik de directheid. Als dermatoloog bekijk je iedere keer weer het menselijk lichaam zo nauwkeurig alsof je kijkt naar een schilderij. Je onderzoekt, benoemt het probleem en stelt gelijk de diagnose voor de behandeling. De patiënt wordt bij ons niet doorverwezen. Als dermatoloog los je het probleem op. Mij spreekt het werken over de hele breedte van je vakgebied aan. Tot en met opereren aan toe blijft de patiënt bij jou onder behandeling”, stelt Victor Bakels (61). Hij maakt in december de 26 jaar werken in het ZMC vol.

Oogstmijt als inspiratiebron

Marion de Vries kwam als waarnemer in 2011 bij het ZMC werken om niet meer weg te gaan. De interesse voor dermatologie werd al vroeg in haar opleiding gewekt door veldwerk in Zeeland. “Er werd onderzoek gedaan naar wat de oogstmijt doet op het menselijk lichaam. Dat beestje hebben we niet in de Zaanstreek, maar zorgde wel voor mijn keuze voor dit specialisme.”

Toegankelijkheid

Afscheid nemen van je patiënten is één, afscheid nemen van de team op de afdeling valt ook niet mee voor het duo. “We hebben een hele leuke, actieve afdeling. Er is bijna geen verloop. Samen doen we onze uiterste best voor de patiënten. Toegankelijkheid staat voorop. De service naar onze patiënten is heel hoog”, vertellen de dermatologen.

Maar de werkdruk in de zorg is toch torenhoog? Als ze het konden overdoen, zou het tweetal dan kiezen voor hetzelfde vak?

Victor: “honderd procent ja!” Marion neemt wel afscheid maar blijft zelfs buiten de Zaanstreek deels werken in haar vakgebied. Het geeft hun hoge mate van betrokkenheid aan.

“Natuurlijk is de manier waarop we werken veranderd door de jaren heen. Voorbij is de tijd dat we met de pen de consulten bijhielden. Ja, het is hard doorwerken. Maar ik ben nog nooit met tegenzin naar m’n werk gegaan. En ja, je hebt werkdruk. Elke tien minuten stapt er een nieuwe patiënt onze spreekkamer binnen. Binnen die tijd moet je onderzoeken/diagnose stellen, een recept uitschrijven, je administratie verzorgen, voorlichting geven. Toch is en blijft patiëntenzorg leuk”, zegt Marion de Vries zonder aarzelen.

Topsport

“En vergeet niet de samenwerking met onze assistentes. Dat ga ik zeker missen”, vult Victor Bakels aan. “Elke werkdag is topsport. We hebben momenteel een wachtlijst van een maand. (die is online te zien op – www.zaansmedischcentrum.nl/patienten/toelichting-wachttijden/) Het aanbod van mensen met huidproblemen is oneindig groot.”

Impact huidaandoening

Beide specialisten beseffen heel goed hoe belangrijk een gave huid voor de mens is. En wat hun bijdrage aan levensgeluk kan zijn als je bijvoorbeeld iemand met de hardnekkige aandoening psoriasis door middel van een injectie tot twee maanden gaaf en zonder schilfers en rode plekken door het leven kan laten gaan.

Victor Bakels: “Als dermatoloog kun je de impact van een huidaandoening op je leven gunstig beïnvloeden. Wie onder het eczeem zit, kan zich daardoor gaan opsluiten. Niet meer onder de mensen durven te komen en zo in een isolement raken. Inclusief psychische problemen. Het is als arts heel leuk als je mensen weer een normaal leven kunt bieden.”

Dankbaarheid

“Marion de Vries: “Je krijgt tevens echt wanhopige mensen op je spreekuur. Met een aandoening die voor ons soms heel simpel te verhelpen is. De dankbaarheid die je dan ziet als ze weer helemaal blij worden door een gezonde huid is geweldig. Sommige patiënten blijven heel lang bij je. Je krijgt echt een band. Hoe sterk die is, merk ik als je vertelt afscheid te nemen. Je bent een vertrouwd persoon in hun leven geworden.”

Huidschade

Grote boosdoener in de spreekkamer van de dermatologen is de zon. Hoe vaak het tweetal ook uitlegt dat veel onbeschermd in de zon zitten gevaarlijk is, we blijven hardnekkig de koperen ploert opzoeken.

“Het is gelukkig wel minder als in de jaren tachtig. Toen smeerden we ons in met olijfolie en ‘bakken maar’!”, vertelt Victor Bakels. “Als ik het vergelijk met een gebieden waar ik ook heb gewerkt als Utrecht en Amersfoort, zie ik hier meer mensen met zonschade dan daar. Misschien komt het wel omdat Zaankanters makkelijk het strand kunnen opzoeken. Of een plek hebben op ‘kamp Bakkum’, de camping aan de kust”, bespiegelt Marion de Vries.

Toch maar doen…

Goed insmeren met een zonnebrandmiddel is ook een kunst op zich geven de dermatologen toe. “Vaak worden de handen vergeten. Daar zien we ook de meeste beginnende zonneschade op. Wil je jezelf goed beschermen moet je om de paar uur smeren. En ook een dikke laag. Best lastig. Zeker op je hoofd. Toch maar doen”, adviseert Victor Bakels.

“In landen als Amerika en Australië wordt al zo’n dertig jaar voorlichting gegeven over het gevaar van zonnebrand en huidkanker. Ouders die dit als kind hoorden maken nu hun eigen kinderen bewust van de kracht van de zon op hun huid. Je zou dit ook hier op scholen kunnen doen”, zegt Marion de Vries.

Blijft één vraag over, na alle jaren doorwerken wordt het nu versuffen ‘achter de geraniums’?

Victor Bakels: “De reden dat ik op m’n 62e stop, komt mede omdat ik zie dat veel leeftijdsgenoten lichamelijke klachten krijgen die beperkingen opleveren. Ik wil graag nog wat langer genieten van mijn zelfontworpen huisje in Frankrijk.”

Marion de Vries gaat wel tussen de geraniums zitten. Letterlijk. “Ik heb een hele mooie tuin waar ze ook in staan. Daarnaast ga ik meer tijd krijgen om mooie bergtochten te maken, regelmatig golfen. En ik stop niet helemaal met werken. Ach, heel veel leuke plannen.”