Dierendag: kijkje in het hondenleven van Heidewachtel ‘Brammm!’
REGIO – Vandaag is het Dierendag. Hét moment om je (huis)dier eens lekker te verwennen met een extra snoepstengel van lekkere zaadjes, kauwspeelgoed, of rondje extra om uitlaten. Gewoon omdat we zoveel van ze houden. Omdat ze ons troost geven als we verdrietig zijn. Of vermaken met hun vrolijke karakter. Net zoals Bram. De Heidewachtel die bij Arie en Cobie Verschoor woont. We spraken de baasjes afgelopen seizoen op camping Starnbosch in Dalfsen en vroegen tegelijk aan Bram wat hem bezighoudt in zijn hondenleven.
Heeeee baas! Wat leuk dat je naar me toe komt lopen op deze snikhete dag die jullie code oranje meegaven. Gaan we toch spelen? Waarom niet? Jullie kunnen we een beetje blijven zitten puffen onder de luifel, maar ik verveel me dan te pletter. Ik wil achter de vlinders aan jagen. Lekker joelen met de vogels. Of mijn tanden zetten in die rare frutsels die van de bomen afvallen en jullie bladeren noemen.
Maar wacht even, wat komt daar nu aanlopen? Zo’n raar mensenkind! Wat kunnen die gastjes blèren zeg. M’n flaporen tuten ervan. Weet je wat? Ik doe ook eens mee. Kijk, daar schrikken ze lekker van. Ophazen voor onze caravan met je geschreeuw en gejengel. Ik ga me straks beklagen bij de campingbaas en vertellen dat de zandbak en schommels voor ons caravan teveel mensenkinderen trekt. Al moet ik zeggen dat die gast mij ook niet echt snapt als ik het toch zo duidelijk tegen hem blaf wat ik bedoel. Gaattie me gewoon op mijn kop kloppen en zeggen dat ik lief ben. Wat een sukkels kunnen die tweebeners toch zijn.
Mocht u nu denken, die hond heeft ook een humeurtje, ik ben natuurlijk ook heel lief en speels. Ik doe geen vlieg kwaad. Vraag dat maar aan mijn baasjes. Dat zijn toffe tweebeners. Ze snappen nog niet helemaal wat ik van ze verlang, maar dat blaf ik er nog wel in.
Als nobele Heidewachtel heb ik mooie karaktertrekken. Ik ben attent en aanhankelijk. En natuurlijk - wat had je dan gedacht? - intelligent en blij. Maar als kleine Münsterländer van negen maanden laat ik nu ook mijn koppigheid zien. Want goed luisteren naar mijn baasje en bazinnetje, waarom zou ik? Heerlijk puberen hoort bij mijn levensfase.
Kijk, ik weet heus wel dat ze mij roepen als mijn baasjes ‘Brammmm’ over het campingveldje laten rollen. Ik doe dan eerst alsof ik ze niet hoor. Lachen is dat hoor. Gaan ze nog harder mijn mooie naam roepen. Uit mijn ooghoeken spiek ik naar hun gedrag en ga gewoon door met wat ik ook graag doe: kuilen graven. Tsja, mijn Duitse roots moet ik toch in ere houden nietwaar?
Maaarrre, eh, weet je nu genoeg over mij? Mooi, want ik zie dat baasje Arie de riem heeft gepakt. Dat betekent dat ik lekker door het bos mag rennen. Tot later!
