Het Ruiterveer
ZAANSTREEK - Koos van der Woude kwam op 11 oktober 1965 als 20-jarige knaap als monteur in dienst bij de productiebedrijven van Albert Heijn. Dat werk deed hij tot de verhuizing in 1993. Het leverde hem veel mooie verhalen op die de inmiddels 76-jarige Zaandammer heeft opgeschreven. In het Zaans Stadsblad publiceren we zijn mooiste pennenvruchten in de rubriek ‘Uit de fabriek geklapt’.
Van oudsher heeft er geruime tijd een pontje gevaren tussen de Oostzijde en de Westzijde; het Ruiterveer. Eerst was er een stoompontje en later een fiets- en voetveer waarvan het beheer door de gemeente werd geregeld. Iedere morgen, middag en avond kwamen tientallen personeelsleden van de productie bedrijven met het pontje de Zaan over. Doch ook bewoners van de wijk en de westzijde maakten gebruik van deze route.
Maar in december 1960 werd bekend dat de gemeente de pont uit de vaart wilde nemen. Er was nu toch een andere oeververbinding; de Beatrixbrug. Die nieuwe brug was geopend op 3 december 1958. Albert Heijn besloot het pontje over te nemen. De geüniformeerde pontwachters van de gemeente verdwenen, daarvoor in de plaats kwam Geert Hania aan het roer te staan.
Ieder kwartier ging de pont van wal tot wal, elke dag dus ruim 220 keer en evenzoveel malen klep open, klep dicht. Centen ophalen en dan; varen is fijner dan je denkt. Buiten de AH medewerkers werden er toch wel ca. 800 mensen, van west naar oost en omgekeerd overgezet. Hania vroeg daarbij aan de mensen om niet allemaal aan één kant te gaan staan. Dan werd de boot onbestuurbaar.
Maar hij hield zich stipt aan de vaartijden. Dat beseften enkele dames op weg naar de fabriek ook. Ze maakten weinig aanstalten om het overzetveer te halen, ondanks dat de aanwezigen op de pont riepen dat ze moesten voortmaken. De trossen gingen los en de vrouwen konden wachten tot de volgende afvaart.
In de periode dat ik bij Albert Heijn werkte heb ik heel wat keren van de pont gebruik gemaakt. Op een dag kwam na koffietijd iemand van de losploeg naar me toe. Hij vertelde dat er een lijk in het water dreef. “Dat zal wel”. Maar nieuwsgierig geworden ging ik toch kijken. De pont dreef midden in de Zaan en iemand van de losploeg Het Kappie hield met een haak een lichaam tegen de boot, die langzaam naar de insteekhaven voer. Het betrof een oudere vrouw uit de buurt, die de vorige avond, gezien haar nachtkledij, een einde aan het leven gemaakt had. Met vereende krachten hebben we haar op de wal getrokken en het was allerminst een prettig gezicht.
Ik heb mijn nieuwsgierigheid dan ook vele nachten, met enge dromen moeten bekopen.
