‘Blijf niet aan de zijlijn staan, maak gebruik van je stemrecht’

Door Marcel van Stigt

De zijlijn heeft Anneriek Verhoef nooit aangesproken. Ze heeft vaak in besturen gezeten en is ook politiek actief geworden. “In 2013 ben ik gevraagd om mee te praten in een brainstormgroep, geïnitieerd door de VVD Landsmeer. Dat ging over het thema verkeer. Daarna ben ik op nummer vier op de lijst gekomen en daarna op nummer één voor de gemeenteraad. Als je aan de zijlijn blijft staan, kun je niets doen, dan kun je alleen maar iets roepen. Ik wilde kijken of ik op provinciaal niveau iets zou kunnen doen en ben daarnaar overgestapt. Als statenlid kun je vraagtekens zetten bij het provinciaal beleid. Volgens peilingen klimt de VVD van tien naar elf zetels. Maar ik sta op plek 18, dus er moet veel gebeuren wil ik in het bestuur komen.”

Ook Heidi Bouhlel vindt de zijlijn niet bepaald aanlokkelijk. Ze is zeer gedreven om mensen bij te staan die niet voor zichzelf kunnen opkomen. Ze werd daartoe getriggerd toen haar moeder haar ontviel toen ze zelf achttien was en nadat ze met haar dochter op straat kwam te staan. “Ik werd van het kastje naar de muur gestuurd, werd nergens geholpen. Totdat ik bij mijn woningcorporatie op een stoel ging zitten en daar blééf zitten. Een medewerkster stond me te woord en zei: ‘Je had al lang geholpen moeten zijn.’”

Meer aansporing om voor anderen mensen op te komen had ze niet nodig. De intentie om de politiek in te gaan voelde ze nog niet, maar ze sloot zich wel aan bij de SP om mee te kunnen doen aan acties. En zo is ze toch bij de Provinciale Staten terechtgekomen. “Ik ben de mond van de mensen”, stelt ze. “Een politica voel ik me niet, maar wel een volksvertegenwoordiger. Als statenlid kan ik iets voor mensen betekenen. Ik zet me nu bijvoorbeeld in voor een alleenstaande moeder uit Landsmeer die een woning toegewezen heeft gekregen. Ze stond op nummer één. Net voordat ze de sleutel zou krijgen, kreeg ze een telefoontje van de woningcorporatie: het gaat niet door, want ze zou de huur niet kunnen betalen. Terwijl ze alles keurig had geregeld. Op provinciaal niveau ben ik bezig met de ‘witte doos’ aan de IJdoornlaan. Er zijn plannen om daar woningen neer te zetten en er is al vijf jaar getouwtrek of dit wel mag. Ik heb hier vragen over gesteld. Ook wil ik me inzetten voor de mensen die het economisch slecht hebben; de kloof tussen arm en rijk is groter geworden. Ook moet het vervoer betaalbaar worden; het is niet zo dat iedereen zomaar even een bus kan pakken.”

Heidi wil door kunnen gaan met de zaken die ze nu onder handen heeft. En ook Anneriek heeft al voor ogen wat ze wil aanpakken, mocht ze in het bestuur komen. “Sowieso wil ik graag meemaken hoe het er in de provincie aan toe gaat. Landsmeer is een kleine gemeente en dan heb je met alle zaken te maken, in het provinciaal bestuur kun je je op twee à drie dossiers focussen. Ik wil me vooral hard maken voor bouwen aan de buitenranden van dorpen. Dat moet versneld gebeuren, want nu hangt alles van procedures aan elkaar. Verder wil ik me inzetten voor een betere bereikbaarheid binnen onze regio en voor de ondernemers. Wat ik mis is een aanspreekpunt voor ondernemers in de eigen regio.”

Beide dames hopen op een grote opkomst, maar realiseren zich ook dat de Provinciale Staten niet bij iedereen leeft. Heidi betreurt het dat scholen hier in hun lessen geen aandacht aan besteden. “Het interesseert de mensen niet. Maar iedereen heeft het recht gekregen om te stemmen, dus maak daar gebruik van. Eigenlijk is het geen recht, maar een plicht. Men heeft wel veel commentaar, maar door te stemmen kun je een zetje geven in de richting die je beoogt.”

Anneriek: “Als je wilt dat er iets gebeurt, blijf dan niet aan de zijlijn staan. Maak gebruik van je stemrecht.”