Jeroen C. Molenaar schrijft gedichtenbundel

Algemeen
Jeroen C. Molenaar voelt zich na tien jaar nog een trotse Westfries.
Jeroen C. Molenaar voelt zich na tien jaar nog een trotse Westfries. (Foto: aangeleverd)

Van oud Wervershover Jeroen C. Molenaar (30) verscheen onlangs de gedichtenbundel ‘Poezie album - ofwel een boekje vol satirische schrijfsels en andere uitingen voor de immer doordenderende en sociaal intermediale mens’. Jeroen heeft altijd een bijzondere band gehad met ‘taal’. Hij ervaart taal als de ultieme paradox, namelijk: ‘Iedereen spreekt dezelfde taal, maar niemand spreekt dezelfde taal’. Dit gegeven is voor hem altijd een onuitputtelijke bron van inspiratie geweest. ‘Zeggen’ en ‘bedoelen’ zijn namelijk twee verschillende dingen. 

“Ik woon in Amsterdam, maar ben geboren en getogen in Wervershoof”, zegt Jeroen. “Sinds maart 2020 pendel ik veel tussen mijn woning in Amsterdam en mijn ouders in Wervershoof. Dat is een beetje zo gegroeid vanaf het begin van de pandemie. Iedereen ging het huis verbouwen, schilderen, klussen en ik dacht: ‘ik kan wel hier in mijn eentje blijven zitten, maar ik kan ook helpen’.”

Verbinding

Jeroen woont al meer dan tien jaar niet meer in Wervershoof, maar de verbinding die hij met de regio voelt is eigenlijk alleen maar sterker geworden. “Waar ik mij eerst volledig ‘Amsterdammer’ kon voelen, voel ik mij naarmate ik ouder word meer en meer een trotse Westfries.”

Theater

In zijn werk als acteur in het theater kan Jeroen veel van zijn creatieve energie kwijt. “Ik speelde in veel verschillende uitvoeringen: kindervoorstellingen, locatievoorstellingen, grote musicals en kleine, intieme voorstellingen. Alles heeft zijn eigen charme en zijn eigen dynamiek. Ik zie mijzelf als een doorgeefluik tussen het materiaal en het publiek. Ik begeleid slechts de aandacht tussen die twee. Dat voelt als een act op het hoge koord; de balans en de concentratie zijn alles. Het voordeel van het op deze manier zien, is dat elke avond uniek is, ondanks dat je soms wel meer dan tweehonderd keer dezelfde voorstelling speelt. Nóg zo’n mooie paradox: Ondanks dat het altijd dezelfde voorstelling is, is het nooit dezelfde voorstelling“, lacht Jeroen.

Eigen creativiteit

Of Jeroen zichzelf binnenkort weer terugziet in de theaters is nog onduidelijk. “Dat heeft niet alleen met de situatie in de wereld te maken, maar ook met hoe de theaterwereld zich daartoe verhoudt. In de tussentijd ben ik opzoek naar mijn eigen creativiteit. Mijn dichtbundel is daar slechts één uiting van, maar ik heb meer gemaakt in de afgelopen periode. Muziek, een voorstelling, twee prentenboeken. De dichtbundel is het eerste wat nu het levenslicht ziet. Belangrijker vind ik het dat ik de geschikte vorm vind voor datgene wat ik wil uitdragen. Ik kan mijn creatieve ei dus meer dan ooit kwijt in twee vragen: ‘Wát wil ik uitdragen en hoe wil ik dat uitdragen’. Vragen die ik mij tijdens mijn werk in het theater ook altijd afvroeg, maar die daar minder lijken te passen.”

Paradoxale aspect

De fascinatie voor het paradoxale aspect van taal (‘Iedereen spreekt dezelfde taal, maar niemand spreekt dezelfde taal’) heeft Jeroen al zijn hele leven. “Het hele leven is een afweging tussen ‘wat zeg je?’ en ‘wat bedoel je?’ ‘Is dit vorm of is dit inhoud?’ Die manier van luisteren heb ik altijd al gehad, het horen van wat iemand over wil brengen in plaats van naar de letterlijke bewoording daarvoor. Vorm heeft me nooit zo geïnteresseerd. Daar gebeurd het namelijk niet. De inhoud is waar het gebeurd.”

Persoonlijke observatie

Vorm volgt altijd uit inhoud. Daar is Jeroen heilig van overtuigd. “Deze persoonlijke observatie is deel van wat me tot het theater aantrok, maar is ook een steeds actueler thema geworden op maatschappelijk vlak. Zonder daar al te diep op in te gaan: het is altijd goed om jezelf de vraag te stellen ‘in hoeverre is wat ik tot me krijg een vorm en in hoeverre is dat inhoud? Het zou een meer begripvolle wereld tot gevolg hebben.”

Label-loos

Omdat theater door de maatregelen van het kabinet wegvielen, kon Jeroen zijn creativiteit de vrije loop laten gaan. “Uiteindelijk bleef mijn fascinatie (mijn persoonlijke ‘inhoud’ wat me tot mijn ‘vorm’ theater dreef) over en nu zoek ik daar nieuwe vormen bij. Heerlijk label-loos. Ik zie vanzelf wat het mij brengt. Vandaag een dichtbundel, morgen die prentenboeken? Of toch de muziek? Of wellicht een tweede dichtbundel? We zien het wel, het komt vanzelf...”