Ultrarenner Jeroen Kuyper kijkt terug op 24 uur hardlopen

Zijn laatste zou 100 km zijn, die hij op 30 december zou lopen. Hij had zich voor 2020 echter ten doel gesteld om zijn eerste 100 mijl (160,93 km) te hardlopen en besloot daarom de 100 km te vervangen door 100 mijl, achter elkaar, dag en nacht dus. Hij werd gesteund op deze zware tocht door hardloopvrienden die om beurten een ronde mee liepen, maar voor de leek die het met verbazing en respect heeft gevolgd: wat is een ultrarunner eigenlijk?

Voorbij de marathons

“Een ultraloper is iemand die verder gaat dan de 42 km van een marathon”, legt Jeroen een paar dagen na zijn challenge uit. “Daar zijn er in Nederland zo’n tweeduizend van actief, waarvan er ongeveer 100 de 100 mijl kunnen lopen. Ik heb zelf bij hardlopen altijd een voorkeur gehad voor afstand, niet voor tijd, daarin ligt mijn uitdaging, en daarin verleg je steeds je grenzen, van 60 naar 100 naar 127 kilometer. Belangrijk is om de balans te houden. Veel kilometers maken maar ook voldoende rust, goed eten en drinken en zorgen dat je genoeg hersteltijd neemt. En ik heb voor mijn eerste honderd kilometer ook begeleiding gezocht bij een professional, Gregor Stam.”

Duivelse Uitdaging

Het sluitstuk van de Duivelse Uitdaging was dus een loop van 161 km. Dat was uiteindelijk toch wel doorbijten, niet in het minst omdat hij regelmatig werd doorweekt door enorme regenbuien. “Ik was heel erg blij dat het voorbij was”, kijkt hij terug. “Ik wilde het los van de 161 kilometer 24 uur volhouden, maar bij 23.53 heb ik dat laten gaan, ik dacht die zeven minuten... De laatste kilometers waren echt heel zwaar, dus ik was al dolblij dat de 161 er op zaten.” Moe maar trots kreeg hij na zijn prestatie een fantastisch onthaal bij thuiskomst van zijn gezin en hardloopvrienden.

Flinke dip

De meelopers onderweg waren ook een flinke steun in de rug. “Ik had bijna elke ronde een loper en fietser mee. Dan is het minder eenzaam en het motiveert ook. Bij 100 km kwam ik in een hele zware dip. Het was donker, ik was slaperig, en ik moest nog 61 km. Eigenlijk wilde ik het toen opgeven. Maar de andere loper die mee was kon op me inpraten. De dipjes horen erbij namelijk, dat weet je. Daar moet je je mentaal overheen zetten. Het was goed dat hij me dat voorhield, dan kun je weer verder. Ultramarathons lopen is niet voor niets voor 60 procent een mentale sport. Er zijn zoveel momenten dat je moe bent en wil stoppen. Maar dan begint de wedstrijd pas. Je moet door.”

Enorme impact

Na deze prestatie doet Jeroen het even rustig aan met lange afstanden en houdt hij het bij ‘loopjes’ tot 20 km. “Dit had wel veel impact. Je slaat tenslotte ook een hele nacht over. Ik ga het nu een paar weken rustig aan doen.” Een volgende uitdaging staat nog niet op de agenda, en er zijn ook weinig wedstrijden momenteel. “Maar eind januari is er de Veluwe Trail, onverhard, in 50 of 100 km. Het kan zo maar zijn dat ik daar wel weer bij ben”, lacht hij.

De challenge kon overigens worden gesponsord ten bate van de sponsorreis Expedition Red Cross van Purmerenders Rachel Hayhoe en Bart Bozelie.

Voor wie meer lezen over deze barre tocht; Jeroen heeft zelf een verslag geschreven op zijn Facebookpagina.