Het is een vreemdeling zeker
OUDKARSPEL - Ik woon hier nu een ruim een half jaar en het is al die maanden al feest. De voorspelling vooraf was huiveringwekkend. Mijn stadsgenoten riepen vooraf: “West-Friesland? Zo’n dorpsgemeenschap kom je niet tussen man... !” Niets is minder waar.
Tijdens de noodgedwongen verbouwing van ons oude onverwarmde huis, staat iedereen klaar. Zelfs, nee juist, in de afgelopen koude weken. Na één bezorgd berichtje op Facebook werden we door vier buren uitgenodigd om te komen slapen en eten. Ook stonden er in no-time drie straalkachels van de buren in huis. Hartverwarmend. Letterlijk en figuurlijk. Als ik in de tuin werk word ik aangesproken. Alsof iedereen tijd neemt voor een goed gesprek.
Mijn enthousiasme over mijn vogelhobby biedt ineens veel warme contacten. Want zo voelt het. Warm. Hoe komt een eens op zo’n lofzang op Oudkarspel en Langedijk?
Ik besefte me dit nadat een vrouwtje Sperwer een Vink had geslagen in mijn tuin. Het is de natuur. Sperwers eten kleine vogels. Zielig voor het Vinkje, maar het is de natuurlijke selectie. Hoe mooi ze ook zijn, als vogelliefhebber zie je zo’n vreemdeling, zo’n rover, liever niet.
Ik ben een vreemdeling, hier in Langedijk, en toch laat niemand me zo voelen. Ik word niet gezien als indringer of rover. Bij de natuurlijke selectie gaat het klaarblijkelijk om gedrag. Wie zich openstelt en warmte weggeeft, krijgt dat klaarblijkelijk ook terug. Hoe koud het ook was, hier aan de Dijk, een mens kan zich warm en welkom voelen.
