Op de pijp met... Betsie Zuijderwijk

Tekst: Esdor van Elten / Foto: Ton van Zeijl

Ze is secretaris van Stichting Culturele Raad Wateringen-Kwintsheul, en dus gaat de cultuur in deze dorpen haar aan het hart. Betsie Zuijderwijk (64) is blij dat De Hofboerderij voor cultureel Westland behouden is gebleven, maar ziet toch graag nog wat meer publiek komen. “Mijn droom is dat dit een echt cultuurpaleisje wordt.” Betsie is getrouwd met Ted. Ze wonen in Wateringen en samen hebben ze drie kinderen en zeven kleinkinderen.

Van wie ben jij er één?

Die vraag moet je niet hier stellen maar in Brabant. Ik kom namelijk oorspronkelijk uit Elsendorp, een klein gehucht in de buurt van Gemert. Ik groeide daar met mijn twee zussen op in een warm nest. Mijn moeder is helaas jong overleden door een verkeersongeluk. Mijn vader had een loonbedrijf en was dus veel aan het werk. We hadden dus heel veel vrijheid.

Maar in een klein gehucht is vast ook veel sociale controle...

Zeker! Het was heel lastig om ongezien vrienden in huis te halen als onze ouders niet thuis waren, zelfs met de buren op 300 meter afstand. Maar tegelijkertijd was dat ook fijn. Je kende iedereen, iedereen stond voor elkaar klaar en je kwam gewoon achterom lopen. Dat mis ik hier.

Westland is toch ook best wel hecht?

Ja, maar als je hier niet vandaan komt is het toch anders. Ik vind Westlanders best wel stug van zichzelf. Natuurlijk, vrienden en familie kan ik altijd bellen en ze staan voor me klaar. Maar buren kennen elkaar vaak nauwelijks meer. Daar komt bij dat Wateringen in de laatste jaren eigenlijk steeds meer een stuk van Den Haag is geworden, en dat is toch weer een ander slag mensen. De stad verdringt het dorpse.

Jij bent een dorpsmens?

Ja, dat denk ik wel. Ik had als tiener ook niet echt de behoefte om ‘uit te breken’. Na de lagere school en de mavo werkte ik in een bakkerszaak en een winkel. Ik had ook al heel lang een bijbaantje in een chauffeurscafé en dat werd later een ‘echte’ baan. De eigenaren van het café waren bijna een soort tweede ouders voor mij. Hilarische dingen daar meegemaakt. Wisseldiensten, grappen van de chauffeurs. Heel gaaf, het was een leuke tijd.

Toch ben je uit Elsendorp weggegaan...

Op een gegeven moment ging ik op vakantie naar Benidorm. Dat was wat hoor. Mijn vader was er helemaal door van slag. En in Benidorm ontmoette ik mijn man Ted. En dat bleek een Westlander uit Wateringen te zijn.

En zo kwam je hier...

Ja, want een Westlander krijg je niet gauw uit het Westland.

Was het wennen?

Ja, het was zeker aanpassen in het begin. En hebben voor ons trouwen ook nog een aantal maanden ingewoond bij mijn schoonouders, die op dat moment nog negen kinderen thuis hadden. Dan leer je je familie wel goed kennen. Daarna kregen we flatje en daar hadden we een leuke galerij met veel jonge mensen. Toen de kinderen kwamen deed ik veel contacten op via hen. Ouders van vriendjes, en op het schoolplein. Ik had in die periode ook veel bijbaantjes in restaurants zoals de Rusthoek, de Bonte Haas en Bowling De Lier. Dan leer je ook weer mensen kennen. Nadat de kinderen klaar waren met de lagere school kreeg ik een vaste baan bij Adesys hier in Wateringen. Wij maken apparatuur voor het meten, alarmeren en verbinden in kritische bedrijfsprocessen, zoals voor de waterschappen. Ik begon op de productieafdeling en in de 25 jaar dat ik daar werk ben ik doorgegroeid naar leidinggevende op een afdeling.

Je hebt vast via het culturele leven ook contacten opgedaan...

Uiteraard! Ik zit al meer dan25 jaar op het koor ‘Beatween’ gezeten en ik ben inmiddels ook alweer vijftien jaar betrokken bij de Culturele Raad Wateringen – Kwintsheul.

Hoe is dat begonnen?

Ze zochten indertijd een middagploeg voor het maandelijkse Filmhuis in de Hofboerderij. Ik wilde iets leuks gaan doen en ben met het toenmalig bestuur in gesprek geraakt. De filmgroep kwam er, we zijn met z’n zessen gestart en werden een hechte club. De meeste mensen van het eerste uur zijn nog steeds betrokken.

Wat doet die filmploeg?

Wij selecteren de films waarvan we denken dat die geschikt zijn voor ons publiek. Het filmhuis is er niet voor de grote Hollywood blockbusters. Vaak zijn het films met een sociaal thema. “niet-commerciële kwaliteitsfilms vertoond met als doel belangstellenden kennis te laten maken met de artisticiteit van arthouse-films”, zoals we het op onze website noemen.

Willen Westlanders dat zien?

Jazeker! De voorstellingen worden doorgaans goed bezocht. Helaas hebben we door corona nu minder capaciteit omdat we de zaal niet vol willen stoppen. Maar de belangstelling is er.

Je bent ook bestuurslid van de Culturele Raad...

Ook alweer sinds 2011. De culturele raad is oorspronkelijk begonnen als onderdeel van de gemeente, en is later, in de aanloop naar de fusie tot de Gemeente Westland, een eigen stichting geworden. Ons doel is om culturele leven in Wateringen en Kwintsheul te bevorderen. Maar eigenlijk is iedereen uit het Westland welkom. Onze thuisbasis is de Hofboerderij. Daar organiseren we filmavonden, concerten, exposities, lezingen en cursussen. Om dat praktisch aan te pakken hebben we verschillende werkgroepen: exposities, film en muziek, en de vierde, lezing, is in oprichting maar ook dat is vertraagd door de coronacrisis. Naast het maandelijkse Filmhuis hebben we tien keer per jaar een expositie van een, vaak Westlandse, kunstenaar, iedere maand een concert en onder andere het Westlands Open Podium. Heel verschillend talent laat zich daar zien. Op 14 november is er een concert van de pas 18-jarige Vivian Giesberz op viool, met begeleiding op de piano door Sergey Smirnov. Ook organiseren we cursussen, zoals op 11 november de presentatie ‘entarte kunst’, van Arnold Beugelsdijk, over de invloed van het Nazisme op de kunst in de periode 1939-1945. We zijn verder ook betrokken bij culturele evenementen in de dorpskernen, zoals de Atelierroute.

Jullie zijn niet de enigen op de Hofboerderij....

Naast ons zijn er verschillende organisaties die ook van de Hofboerderij gebruik maken en met wie wij vaak samenwerken, zoals Theatergroep Wateringen, de Historische Vereniging Wateringen-Kwintsheul, die nu een expositie hebben over de Tweede Wereldoorlog in Wateringen en Kwintsheul en natuurlijk de Hofdames, die allerlei creatieve dingen organiseren. Denk aan bloemschikken, en de kinderknutselclub. Verder wordt een deel van de Hofboerderij ook gebruikt door Kinderopvang Zon.

Maar de Hofboerderij is niet van jullie zelf?

Nee, wij huren de ruimtes van de gemeente. En eerlijk gezegd heb ik het gevoel dat we toch nog maar al te vaak het bestaansrecht van de Hofboerderij lijken te moeten verdedigen. Gelukkig is verkoop van dit monument, waar een paar jaar geleden over gesproken werd niet meer aan de orde. Maar er wordt weinig in geïnvesteerd. Terwijl dat wel nodig is.

Want er gebeurt best veel...

Ja, maar het moeilijke is dat veel mensen dat niet lijken te weten. Mensen kennen de Hofboerderij, maar weten niet wat daar allemaal te doen is. Er komt nog te vaak te weinig publiek af op onze activiteiten, ondanks de promotie die we er voor maken. En dat maakt het financieel weer lastig. Voor ons als bestuur is fondswerving een belangrijke taak, maar het blijft lastig. En dat is jammer, want er is zoveel van te maken.

Wat zou je dan willen?

Er zijn dromen genoeg. Eén van de mijne is een echte muziekkoepel, waardoor we de zondagmiddagconcerten naar buiten kunnen brengen en verder kunnen uitbreiden. Maar dat is lastig, want dit is historisch terrein. Er mag geen schop in de grond. Maar wat we gewoon het liefst willen zien is publiek. We zoeken ook de samenwerking met andere organisaties in het dorp. De scholen bijvoorbeeld. Dat de jeugd hier een plek krijgt, want cultuur is niet alleen iets voor grijze hoofden.

Toch is er ook al veel bereikt...

Zeker. De Hofboerderij is behouden gebleven, en de samenwerking tussen de werkgroepen staat als een huis. Het is zeker niet allemaal kommer en kwel. Maar toch zou ik graag nog meer bedrijvigheid zien. En het besef dat dit een plek voor alle Wateringers, Heulenaren èn andere Westlanders is. Mijn hoop is dat dit een bruisend cultuurpaleisje wordt!

Op de pijp met is naar een idee van Peter en Ton van Zeijl.