Uit de Commissie: ‘Over een scholenfusie en een wethouder van Happiness’

Er lag een advies voor. Een advies dat de wethouder van plan was, na gedegen onderzoek, te geven aan het bestuur van ISOB, Intergemeentelijke Stichting voor Openbaar Basisonderwijs. Die beheert in de regio liefst achttien basisscholen en had aan het College van Burgemeester en Wethouders laten weten dat er in de kern Bergen een fusie nodig is en dat het Zakedijkje (locatie Lucebertschool) als fusielocatie de voorkeur heeft boven het Spaansche pad (locatie Van Reenenschool). Zo zijn de posities. Een gemeente heeft de plicht om voor openbaar onderwijs te zorgen en besteed dat vervolgens uit aan een schoolbestuur. ‘Vroeger’ had iedere school een eigen bestuur, de immer doorhobbelende schaalvergroting heeft nu geleid tot het ISOB, een koepel met een statutair directeur voor achttien scholen in de regio Groot Alkmaar.

ISOB

Wethouder Marco Wiesehahn-Vrijman was er, na gedegen onderzoek en bespreking in het College, toe gekomen om het besluit van het ISOB te volgen. De wethouder heeft in een situatie als deze de bevoegdheid het advies van een schoolbestuur te volgen, zonder het aan de gemeenteraad te hoeven voorleggen. Hij had echter al snel nadat hij deze portefeuille had gekregen beseft dat deze fusie, en vooral de keuze voor de fusielocatie, een heel moeilijke zou zijn. Dat het afscheid nemen van de Van Reenschool heel moeilijk zou liggen bij de Van Reenenschool, met name de Medezeggenschapsraad en in de dorpsgemeenschap. De Van Reenenschool is immers al bijna honderd jaar een school, en wat voor eentje. Was er een gemeenteraadslid te vinden dat makkelijk een streep door het markante witte schitterend gelegen Rijksmonument zou zetten? Neen.

Gebrekkige participatie

De wethouder was mede door deze gedachte gekomen door alle signalen over een heel gebrekkige participatie. Dat is niet iets dat alleen van de overheid wordt verwacht. Nee, ook maatschappelijke partijen, zoals de ISOB, moeten voldoen aan richtlijnen voor participatie. De wethouder was duidelijk: “En die was niet goed, we hebben als College moeten ingrijpen.” Hij schakelde hetzelfde bureau in als de ISOB had gedaan, om te onderzoeken wat de beste locatie voor de fusie zou kunnen zijn. “Ja, omdat dat gewoon het beste bureau van Nederland is.” Dat bureau had een week eerder de commissieleden wel overtuigd bij de presentatie. Niemand had het makkelijk, gezien de bewoordingen. Die leken dan af te stevenen op de Van Reenenschool als fusielocatie, vanwege de emotie, maar kwamen dan toch uit bij het Zakedijkje, waar de Lucebert nu zou afstevenen op de opheffingsnorm.

Wat nu als…

VVD woordvoerder Jan Grondhout ging diep en veronderstelde dat het balletje misschien wel naar de Van Reenenschool had kunnen rollen als het traject anders was geweest, als niet ouders ontmoedigd hun kinderen al eerder van de Van Reenenschool hadden gehaald (dat zou gaan om vijftig leerlingen, dan was immers de Van Reenenschool van de twee de grotere school geweest. Nu is dat andersom. Dus hij wilde het advies van de wethouder niet ondersteunen. Rob Bloemkolk van Groen Links deed dat ook niet. Het was geen stemming, het was praten over een advies. Maar dus een meerderheid om het advies van de wethouder aan het ISOB bestuur te onderschrijven. Een wethouder, die vol begrip was voor de emotie en de ISOB zeker niet vrijpleitte van haar gebrekkige participatiebeleid.

Wethouder van Happiness

Daarna ging het over armoedebeleid, een pijler in het raadsbrede-akkoord. Wethouder Wiesehahn vroeg de commissieleden om voedsel om aan de slag te gaan met het opstellen van een beleid voor bestrijding van armoede. Het nieuwe PvdA-commisselid Dig Istha vroeg om een ander woord, bijvoorbeeld bestaanszekerheid. Dan zou het niet gaan om het bestrijden van iets, maar het mogelijk maken van goed meedoen aan de samenleving, op basis van goed geborgde bestaanszekerheid voor alle inwoners. “Wethouder van happiness”. Met een brede glimlach constateerde de wethouder dat hij de nodige ingrediënten had aangedragen gekregen om handen en voeten te gaan geven aan armoedebestrijding dan wel bestaanszekerheidvergroting. “En wirwar aan moeilijke regelingen ontwarren.” Dat klonk als de belangrijkste opdracht. De bijdrage van de VVD, een ander commissielid dan bij het vorige agendapunt, aan deze peiling was er een die klonk als een stem uit een vroeger tijdperk: “Werken loont niet.” Tsja.