Eerbetoon aan moeder Nellie; met de urn naar Max in Zandvoort

“Ik hou van mijn dorp aan de zee, achter de duinen, en alles wat bij Zandvoort hoort. Het circuit is daar een groot onderdeel van. Ik herinner mij het blikjes verkopen langs de files tijdens grote races. Werelds vond ik dat en werd er nog rijk van ook. In mijn pubertijd veranderde het blikjes verkopen in flesjes rapen onder de tribunes, nog rijker werd je daarvan. In die tijd was het nog ons kent ons, en dus kwam je overal. Van onder de tribunes tot in de pits. Menig babbeltje gemaakt met James Hunt, Niki Lauda en zelfs met ze de kroeg in geweest. Gewoon op het dorp, er waren in die tijd zoveel leuke tenten waar je heen kon. De coureurs verbleven meestal in Bouwes, dus ze waren eigenlijk voor iedereen heel dichtbij. Als je ze kende/ herkende, zag je ze op terrasjes. Mooie tienerjaren gehad en mooie herinneringen gemaakt.”

En toen hield het F1 gebeuren op in Zandvoort. “De boel was verouderd, niemand investeerde, en onze “milieu vrienden”  gingen zich ook nog eens roeren. Jaren gingen voorbij. Af en toe keek ik nog wel op tv, maar ik bleef er niet voor thuis. Voor schaatsen of wielrennen deed en doe ik dat wel.”

Maar waarom dan dit enthousiasme? “Dit is mijn eerbetoon aan mijn moeder. Mijn moeder Nellie had nooit iets met sport, totdat ze Max Verstappen een keer zag rijden. Hij was toen nog dat eigenwijze broekie. Ze vond hem de bom. En zo was ze ineens op latere leeftijd fan. Van het hele gebeuren snapte ze niets, maar zolang Max vooraan reed was het goed. ‘Haar Max’ noemde ze hem. En ze wist dat hij goed was, maar hij had een slechte auto, zo was haar theorie.”

Natuurlijk leefden haar kleinzoons mee en kochten een Max pet, een Max sleutelhanger (waar ze zelf een ketting van maakte), schaal auto’s van zijn bolides en nog zo wat dingen. “Waar ze ook was of ging, de pet en ketting gingen mee, zelfs in het ziekenhuis. Als er getraind werd vlak voor een operatie, dan zat ze in haar OK kleding, pet en ketting op en om, nog te kijken. Voor Max moest alles wijken. Ze sloeg geen training over, kwam er zelfs haar bed voor uit. Ik ben wat keren wakker geschrokken als ze iets te luidruchtig enthousiast was ‘s nachts.”

Op een gegeven moment kwamen er geruchten dat het F1 circus Zandvoort weer zou aandoen. “Ik heb haar toen plechtig beloofd dat ik haar mee zou nemen naar ‘haar’ Max. Dat idee vond ze wel wat. De geruchten veranderden langzaam in waarheid. Het doorgaan van een F1 race naderde, echter wat ik en zij niet wisten was dat haar plotselinge overlijden ook snel naderde. Max heeft ze nog zijn eerste test rondjes horen rijden. Het geluid vond ze prachtig. Ze heeft ondanks de kou uren buiten gezeten, en op een gegeven moment is ze zelfs in haar scootmobiel richting het circuit gegaan.” 

Helaas is moeder Nellie geheel onverwachts overleden. “Maandenlang braaf alle Covid restricties opgevolgd, en dan piept ze er plots binnen 8 uur tussenuit. Haar laatste wens konden we niet vervullen, dat voelde zo naar. Ik heb al haar Max spullen meegegeven in haar kist.

Van verdriet wilde ik geen race meer zien, tot vorig jaar. Plots kreeg ik een ingeving. Ik had haar een ontmoeting met Max beloofd en dat was mijn streven. Gewapend met haar foto en een mini urntje ging ik op pad. En zo heb ik haar bij Max kunnen brengen. Vele andere coureurs volgden. Mooier zal het voor mij niet meer worden. Vandaar dat ik deze Grand Prix op mijn manier verslag doe van deze Grand Prix 2022. Als eerbetoon aan mijn moeder.”

Alle blogs van Inge zijn te volgen online via Rodi.nl/haarlem en Facebook: Rodi Haarlem.