Doodzieke Mariska van der Weerd straalt alleen maar positiviteit uit

Algemeen
De doodzieke Mariska van der Weerd vertelt een bijzonder verhaal.
De doodzieke Mariska van der Weerd vertelt een bijzonder verhaal. (Foto: Yvonne ten Bruggencate)

HEILOOËR IN BEELD

HEILOO - Regelmatig besteedt Nieuwsblad Heiloo aandacht aan bijzondere inwoners uit het dorp. Deze week het tragische relaas van Mariska van der Weerd. Een verhaal zonder goed einde, want Mariska is ernstig ziek.

Door Yvonne ten Bruggencate

Ik ontmoette haar twee jaar geleden voor het eerst. Zij mocht toen een fotoshoot doen in het kader van de Betekenisweek. Dat haar ziekte zo snel zou gaan, hadden we toen nog niet kunnen bedenken. Wat ben ik blij dat ik haar nog een keer heb kunnen zien en spreken. Daarmee kan een grote wens van Mariska worden vervuld: Iets achterlaten in deze wereld. Zij kan geweldig schrijven dus lees haar verhaal aandachtig en stuur haar wat warmte en liefde...

Wat moeten wij beslist van je weten, wie ben jij?

“Ik ben Mariska van der Weerd, 56 jaar. Geboren en getogen in ‘s-Hertogenbosch. Ik ben ik 28 jaar geleden naar deze kant van het land verhuisd voor de liefde. Inmiddels mijn halve leven ben ik samen met Ruud, de leukste en liefste man. 20 jaar geleden zijn we getrouwd. Nadat ik jarenlang in de reisbranche heb gewerkt, ben ik in 2005 voor Simavi, een ontwikkelingshulporganisatie gaan werken als directiesecretaresse. Dat heb ik met veel plezier gedaan, totdat ik ziek werd en ik na vijftien jaar uit dienst ging. Omdat het werk van Ruud in 2017 naar Alkmaar verhuisde en wij heel graag dichterbij zee wilden wonen, zijn we in december 2017 in Heiloo terechtgekomen. Wat een verademing, wat een heerlijk dorp. Vanaf de eerste seconde voelde het als thuiskomen. Dat had ik niet eerder zo gevoeld.

Helaas werd ik in september 2018 ernstig ziek, uitgezaaide kanker, ongeneeslijk. Ik heb ontzettend veel levensrekkende behandelingen gehad, maar daar kwam afgelopen mei een eind aan. Uitbehandeld. Naar huis gestuurd met een zeer korte prognose. Maar tegen alle verwachtingen in ben ik er nog steeds. Ik kan niet veel meer, maar geniet enorm van ons huis, de tuin en de warmte van vrienden en familie. Ik hoop dat ik dat nog even kan volhouden.”

Wat heeft jou gemaakt) tot wie jij nu bent?

“Alles wat ik heb meegemaakt in het leven heeft mij mede gevormd. Ook de onvoorwaardelijke liefde van Ruud heeft daar erg bij geholpen. Maar de allerbeste beslissing was om NLP trainingen te gaan volgen. Dat was een sprong in het diepe, je wordt volledig met jezelf geconfronteerd. Maar wat heb ik daar veel geleerd op het gebied van communicatie, emoties, jezelf durven laten zien. Ik had graag hierin verder gegaan met bijvoorbeeld de coach opleiding, maar door mijn ziekte moest ik mijn toekomstbeeld bijstellen.”

Waar ben je heel erg trots op?

“Ik ben ontzettend trots op hoe ik en wij samen omgaan met mijn ziekte. Niet teveel stilstaan bij wat niet kan, soms wel hoor, maar vooral kijken hoe het dan wel kan. Door corona viel het niet altijd mee, maar we hebben genoten van de rust in onze agenda, de heerlijke maaltijden die ineens door alle restaurants van Heiloo werden thuisbezorgd, de online toegang tot musea en ik heb zelfs aan een schrijfcursus via zoom kunnen meedoen. Helaas laat de aflopende energie dat niet meer toe, maar ik geniet nog steeds na. En misschien cliché maar dat onze liefde voor elkaar nog steeds groter wordt. Zo trots op mijn Ruud. Tegelijkertijd zo moeilijk om elkaar los te moeten laten.” 

Een moeilijke vraag nu: wat zou je graag nog eens over doen?

“Ik zou een deel van mijn leven minder gehaast hebben willen zijn. Iets meer rust inbouwen, meer in het nu zijn. Dat lukte pas toen ik ziek werd.  Noodgedwongen natuurlijk, maar het heeft me zoveel gebracht door niet te ver vooruit te kijken en te genieten van hoe het is en gaat.”

Wat zijn jouw wensen voor de waarschijnlijk nog beperkte toekomst?

“Dat is is wel duidelijk denk ik. Zo lang mogelijk comfortabel met zo min mogelijk pijn doorleven. Dat ik uiteindelijk in de laatste fase ga berusten en dat steeds minder eng vindt.  Dat Ruud er ook vrede mee krijgt en de mooie herinneringen koestert. En dat er ruimte komt in zijn hart voor nog een liefde, dat gun ik hem.”

Welke boodschap zou je de mensen om je heen willen meegeven?

“Probeer positief in het leven te staan, hoe moeilijk je het ook hebt. Dat brengt je zoveel. Sinds ik ziek ben, benoemen wij elke avond voor het slapen gaan het sprankeltje van de dag. Dat is soms even zoeken en soms kan je niet kiezen. Het mag over alles gaan, zelfs omdat je lekker gegeten hebt, of die toevallige knipoog op straat. Bedenk maar zo: niet iedere dag is goed, maar er zit iets goeds in iedere dag.”

Hoe zou je herinnerd willen worden?

“Wie ben je nog als je niet meer werkt? Hoe blijf je bij jezelf als je spiegelbeeld steeds veranderd? Wat laat je na als je geen kinderen hebt. Over hoeveel tijd wordt je naam niet meer genoemd? Ik wil herinnerd worden als die meid die een bijdrage leverde aan de positiviteit in het leven. Waar je altijd terecht kon voor een bakkie en advies. Niet oplossen, maar de feiten van een andere kant benaderen. En dat ik niet vergeten wordt.” 

Reacties: redactie.nhe@rodi.nl