Column Marcel van Stigt: AH-erlebnis

Algemeen
Afbeelding
(Foto: Pixabay)

Nu ik thuis en vanuit huis werk heb ik meer tijd om te koken. Maar dat niet alleen: ik heb er ook weer plezier in. Dat komt door Albert Heijn. Ere wie ere toekomt.

Bij de AH-vestiging bij mij om de hoek waar ik mijn boodschappen haal - maar elders ook, daar ben ik van overtuigd – liggen handzame verspakketten broederlijk naast elkaar in een rek. Alles zit erin, slechts in enkele gevallen moet je er alleen nog kipfilet, rijst, eieren of yoghurt bijscharrelen. Aan de hand van het stappenplan kun je er probleemloos mee aan de slag. Lekker makkelijk. Ook omdat je er zelf niet over hoeft na te denken, wat mij sowieso erg aanspreekt.

Ik ben begonnen met pompoensoep. En ik moet zeggen: het was een doorslaand succes. Mijn kinderen, categorie kritische consument, waren erbij en zullen instemmend knikken als ze dit lezen. Misschien komen ze er zelfs nog even op terug. “Gôh, pap, wat was dat lekker, hè? En wanneer maak je het weer?”

Altijd leuk, zo’n compliment, maar het hoeft niet perse. De kookzin, zoals ik die enkele jaren geleden had, is evengoed helemaal terug. Het was weggezakt. Vooral omdat mijn vorige werkgever in Hilversum is gevestigd en ik er na mijn scheiding en nog zonder huidige vriendin in de keuken alleen voor stond. Vaak kwam ik pas tegen halfacht in de avond thuis. Dan moest ik na een drukke werkdag plus treinreis van anderhalf uur nog iets bedenken voor het avondeten, in de supermarkt alle ingrediënten snel bij elkaar verzamelen, op een holletje hup naar huis waar mijn kinderen op mij zaten te wachten en koken.

Dat lukte uitstekend, maar ik miste de zin, ambitie en inspiratie om met een verrassend gerecht uit de keuken te komen. Ik kwam niet verder dan de vertrouwde en veilige driehoek aardappelen-groente-vlees of een haastig in elkaar geflanste nasi of bami.

Maar dat veranderde.

Na de pompoensoep volgden meer varianten. Die liepen uiteen van Griekse kofta en Spaanse paella tot Japanse Teriyaki en Marokkaanse couscous. Ik reisde de hele wereld rond en mijn kinderen raakten vertrouwd met de specialiteiten van de internationale keukens. 

Ik ben inmiddels twee jaar verder, ben verhuisd en woon samen met mijn vriendin. Niet veranderd is mijn lol in kokkerellen met verspakketten - al komen ze nu soms ook van de Jumbo. 

Ook daar kom ik regelmatig nieuwe varianten tegen. Laatst het verspakket Indiase tandoori meegenomen. In alle rust, met trage bewegingen en zachtjes neuriënd, sneed ik thuis de aubergine, rode peper, kipfilet, paprika’s, sjalotjes, sperziebonen en tomaat in stukken. Dik kwartier laten sudderen, currysaus en yoghurt toevoegen en serveren met basmatirijst. Erg lekker en een gevarieerd kleurenspel. Ja, het oog wil ook wat.

Het deed me ook veel genoegen dat ik de handigheid die ik voorheen had opgebouwd snel weer terug had. Je had me die aubergine moeten zien snijden!

Wel was ik één essentieel detail vergeten. Plassen nadat er een rode peper door mijn handen is gegaan. Beter van niet.