Aan motivatie ontbreekt het George Almarrawi niet

Chrit Wilshaus

Mensen kunnen helpen. Dat was voor hem een van de belangrijkste redenen om in zijn geboorteland Syrië voor een studie farmacie te kiezen om apotheker te kunnen worden. Die keuze had er volgens hem ook mee te maken dat hij als kind graag naar tekenfilms keek. Vooral met de nodige ontploffingen, zoals dat zo vaak bij cartoons gaat. Behalve dat hij er graag naar keek, wekte het ook zijn belangstelling voor (de werking van) chemie en in het verlengde daarvan later zijn interesse voor het apothekers-vak. Een maand nadat hij zijn farmacie-diploma op zak had, besloot hij echter te vluchten. Wat was daar de reden van? “Als ik in Syrië was gebleven, had ik in dienst gemoeten en dat wilde ik niet; ik wilde niet vechten en mensen doden”, verklaart George zijn gedwongen vertrek, waar hij overigens niemand over informeert. Een rugzakje met een paar spullen is alles wat hij kon meenemen. Op zich was dat nog niet het ergste. Zwaarder viel het hem om alles wat hem dierbaar is achter te moeten laten. “Maar ik had geen keus.”, verzucht hij, “blijven was geen optie.” Gezien zijn studie, maar dat zal waarschijnlijk niemand verbazen, zou George zich in Nederland graag verdienstelijk willen maken als apotheker. “Maar ik interesseer mij ook voor marketing.” Wat het verder ook wordt, aan motivatie ontbreekt het hem niet.

Vreselijke tijd

Over wat hij tijdens zijn vlucht meemaakte, wil hij niet veel kwijt. Het is gewoonweg te pijnlijk om erover te praten. Kort samengevat komt het erop neer dat het een vreselijke tijd was, waarin hij zich allerminst op zijn gemak voelde. Dat blijft hem achtervolgen totdat hij in Nederland aankomt. “Het was alsof ik de hele tijd mijn adem had ingehouden. Pas in Nederland durfde ik mij weer ontspannen.” Vanuit Ter Apel belandt George op de Lady Anne in Maassluis. Wat was je eerste indruk van wat je zag van de stad? “Ik vond het een mooie stad. Sommige straten deden me enigszins denken aan mijn geboortestad.”

Verveling

Sinds acht maanden verblijft hij nu in Nederland maar weet hij nog steeds niet of hij in ons land mag blijven. Hoewel hij positief blijft, ontkent hij niet het met die onzekerheid soms moeilijk te hebben. Wat daarbij niet helpt, is dat de dagen aan boord van het schip steeds meer op elkaar gaan lijken. Verveling ligt dan al snel op de loer. Hoe ziet een gemiddelde dag er voor jou uit? “Ik sta ’s morgens op, ontbijt, drink koffie, rook een sigaret en heb via mijn smartphone contact met mijn familie.” Zijn telefoon is voor hem de lifeline met wie achterbleven. Soms heeft hij contact met een vrijwilliger die iets met hem onderneemt. “Dat waardeer ik zeer”, benadrukt hij.

Bayern München

Maar de beste manier voor hem om te ontspannen (en dus zijn zorgen te vergeten) is om op zijn smartphone voetbal te kijken. Het liefst naar zijn favoriete club Bayern München uit Duitsland. Sinds zijn negende is hij daar al fan van en hij zou niets liever willen dan zijn helden eens in het echt te zien spelen. Op zijn gezicht ontstaat een brede glimlach als hij dat vertelt.

Fantastisch!

Voorzichtig informeert de interviewer of er misschien ook zaken zijn die hem minder goed bevallen in Nederland. Maar van die vraag wil hij niets weten. “Alles is fantastisch hier!” Vooral het kunnen leven in vrijheid vindt hij een groot voorrecht. Maar ook typische Nederlandse culinaire zaken, zoals het eten van haring, staan hem niet tegen. Maar ook een frikandel of frites met mayonaise kan hem bekoren, bevestigt hij desgevraagd.

Dit is het tweede deel van een portrettenreeks over vluchtelingen die op de Lady Anne verblijven.