De gouden littekens van Tasar Isskreah
NOORD-SCHARWOUDE - “Alles gebeurt met een reden. Een paar jaar geleden zag ik een video van een vlogger: ‘Wees trots op je littekens’. Ik bekeek de video keer op keer. Littekens zijn er in alle soorten en maten. Sommige zijn lichamelijk en zichtbaar, andere zijn emotioneel, onzichtbaar.”
Aan het woord is Tasar Isskreah uit Noord-Scharwoude. Een Syrische vluchtelinge die via Dubai uiteindelijk in Nederland terecht kwam in het AZC in Alkmaar, en nu samen met haar tweelingzoons in ons dorp woont. Onlangs kwam haar boek Gouden littekens van mijn hart uit, een ontroerende autobiografie. Het vertelt haar heftige verhaal, waarin ze, ondanks alle verdriet en tranen, de liefde van de medemens heeft ondervonden. Dankbaarheid staat centraal in haar verhaal, naast alle wanhoop en onzekerheid. Haar tijdelijke verblijfsvergunning loopt over twee jaar af en zij hoopt dat deze dan definitief wordt. De inburgeringscursus heeft zij vlot doorlopen en niets lijkt een vast verblijf in ons land in de weg te staan.
Warmte en liefde
“Syrië is een mooi land en ik had daar een hele mooie jeugd. Met mijn ouders, drie broers en drie zussen had ik een fijn leven: spelen op straat en altijd plezier met elkaar. Mijn ouders waren geweldige opvoeders en gaven me de ruimte om te leren. Ik verslond de schoolboeken en werd uiteindelijk lerares Engels. Ik ontmoette mijn man en samen besloot we het corrupte land, waar geen hoop op een baan was, te verlaten. In 1999 vertrokken we naar Dubai. Mijn man begon daar een makelaardij. Natuurlijk miste ik mijn vaderland en dat doe ik nog steeds. De oorlog die in 2011 in Syrië begon maakte het alleen maar erger. Toen mijn vader ziek werd, kon ik gelukkig nog op bezoek bij hem. Hij had zoveel verdriet over mijn vertrek en dat heeft hem alleen maar zieker gemaakt. Maar mijn keuze was gemaakt, dus bleven we in Dubai wonen. Via brieven onderhield ik contact met mijn familie. We trouwden en kregen in 2006 een mooie tweeling. Het ging dus best goed met ons. Tot mijn man in 2008 werd opgepakt omdat hij een financiële fout had gemaakt. Nu hij weg was, werd het voor mij erg moeilijk. Ik woonde illegaal in een hele kleine woning. ‘s Nachts stroomden mijn tranen en was alles donker om me heen. Maar ik moest verder, ik moest de scherven lijmen.”
Lijmen
Citaat uit het boek: “Sluit je ogen en stel je leven eens voor als een unieke keramische vaas. Misschien is die vaas in onberispelijke staat, is de kleur wellicht wat flets geworden of zitten er al wat kleine barstjes in. Of misschien ligt hij in stukken op de grond. Je kunt de vaas in stukken op de grond laten liggen, of met goud aan elkaar lijmen. Elke vaas kan worden gerepareerd. Net als elk leven. Littekens zijn niet lelijk en ook niets om je voor te schamen. Er komt een moment in je leven waarop je terugkijkt op je beproevingen en beseft dat ze hebben geholpen om je te maken tot de persoon op wie je trots kunt zijn. Soms moet er iets kapot gaan om nóg mooier te kunnen worden. Mijn hart is verscheurd en mijn moeder, aan de andere kant van de aarde, bezit de naald en draad om de scheuren te herstellen. ‘s Nachts in bed val ik in stukken uiteen en betwijfel ik of ik nog kan worden gerepareerd. Zodra ik ‘s ochtends opsta, lijm ik mezelf weer aan elkaar. Dan ben ik klaar om een nieuwe uitdaging aan te pakken.”
Nederland
Tasar keert in 2016 voor een maand naar Syrië terug om afscheid van haar overleden broer te nemen, die bij een explosie om het leven kwam. “Er is geen graf, helemaal niets van hem, alleen de herinnering.” Het lukt haar om samen met de tweeling met een tijdelijke visum naar Nederland te gaan. Hier woont een zus van haar. Haar echtgenoot kan niet mee. Via de Italiaanse ambassade krijgt ze een visum en komt met een vluchtelingenstatus met haar zoons tijdelijk te wonen in het AZC in Alkmaar. Na anderhalve maand spreekt ze tijdens een ontmoeting burgemeester Bruinooge in het Nederlands toe. “Ik dacht dat ik dat gewoon moest doen, niet bang zijn, gewoon durven!”
Ze doet de inburgeringscursus en komt voor taalles naar het Taalcafé van de bibliotheek in Langedijk. “Daar hebben ze me zo geweldig geholpen, vooral de pas overleden Dick Stet zal ik nooit vergeten.” Veel verdriet heeft ze van het overlijden van haar vader in 2017. Zij verbleef al in Nederland en kon geen afscheid nemen. “Mijn vader zei me altijd dat ik de ader ben die bloed naar zijn hart brengt!“ Opnieuw de tranen en opnieuw de littekens...
Strijder
”In oktober word ik 46 jaar oud en soms voelt het alsof ik zoveel ouder ben door al die ervaringen en herinneringen.” Dat beide zoons diabetes hebben maakt het alleen maar zwaarder voor haar en geeft nog meer verdriet. Het alleen opvoeden van de inmiddels 14-jarige tweeling valt ook niet altijd mee: de jongens verwestersen natuurlijk en daar moet Tasar, met haar Syrische tradities, mee om leren gaan. Helaas wordt haar tijdelijk contract als lerares Engels op het Horizoncollege in Hoorn na de zomervakantie niet verlengd, maar wanhopen doet zijn niet. Haar kinderen en haar vechtlust zorgen ervoor dat Tasar door zal gaan. Zij is niet groot van postuur maar noemt zichzelf ‘de kleine strijder in de grote strijd’.
Via WhatsApp heeft zij dagelijks nog contact met haar moeder (67 jaar oud) die geen sterke gezondheid heeft. “Mijn moeder is mijn bron van kracht.” Haar echtgenoot heeft zij al 12 jaar niet gezien maar ook met hem heeft zij dagelijks contact. Hij heeft geen paspoort, dus naar Nederland komen lijkt haast onmogelijk.
De gouden littekens van mijn hart
“Tasar is mijn naam. Toen ik klein was schaamde ik me voor die naam, want mijn vader heeft hem zelf bedacht. Later besefte ik me hoe uniek hij is. De naam Tasar maakt me trots en ik spreek hem uit alsof in een gedicht opzeg. If you cannot be a poet, be the poem.”
Het boek De gouden littekens van mijn hart is te koop via de reguliere boekhandel of via de uitgeverij Boekscout, ISBN 9789464035353, prijs € 20,99.
