Huisartsen Grapendaal en Bok echt uitgedokterd

“Het eerste wat we graag wilden toen we stopten met werken is een lange vakantie houden. Dat is gelukt. Voor onszelf hadden we al besloten om een half jaar helemaal niets te doen, daar hadden we na dertig jaar intensief werken wel behoefte aan. Wat ons nog verder staat te wachten weten we niet,’’ zegt Yvonne Grapendaal, die in ieder geval tot het eind van dit jaar nog medisch directeur is van Starlet.

Archeoloog

Yvonne Grapendaal, geboren en getogen Beverwijkse dacht op de middelbare school dat ze graag archeoloog wilde worden. “Ik hou van oude culturen en opgravingen, , maar mijn vader adviseerde om toch iets anders te gaan doen. Toen besloot ik geneeskunde te gaan studeren. Dat is een langdurige opleiding van zeker zes jaar en daarna nog twee jaar co-schap. In die tijd, dan praat je over bijna veertig jaar geleden, gebeurde het ook al dat je veelvuldig werd uitgeloot. In België was er wel plaats en na een jaar studeren bij onze zuiderburen kon ik wel bij de UvA in Amsterdam terecht. Uiteindelijk viel de keuze om huisarts te worden. En dat was, wat later bleek, de juiste keuze.’’ 

Prima keuze

Willem Bok, geboren en getogen in Hilversum, ontmoette Yvonne in haar vierde studiejaar. “Bij de eerste ontmoeting klikte het meteen. Ik wilde eigenlijk internist of huisarts worden, . Het is ook huisarts geworden en wat is er mooier om dat samen met Yvonne te doen. Voordat ik de opleiding geneeskunde ging volgen was ik een fanatiek sporter. Dat waren tennis en hockey, maar eenmaal aan de studie was daar geen tijd meer voor. We gingen liever na een dag studeren even gezellig naar een café om te ontspannen,’’ lacht Willem. 

Eigen praktijk

Eenmaal afgestudeerd willen de kersverse huisartsen natuurlijk graag aan het werk. Het liefst in een eigen praktijk. Dan begint het zoeken. Yvonne: “Er komen dan wel verzoeken om iemand tijdelijk waar te nemen, maar onze wens was om zelfstandig een eigen praktijk te beginnen. Ineens was er groen licht. We konden in 1989 een kleine huisartsenpraktijk overnemen in Tuindorp Oostzaan in Amsterdam-Noord. Niet de ideale locatie, maar we dachten: alles is beter dan niets. Maar eerlijk gezegd, het beviel ons niet. De praktijk voldeed niet aan onze verwachtingen, dus we bleven om ons heen kijken naar andere mogelijkheden.’’

Klikte

Op een dag werd Willem gebeld door zijn adviseur. “Of wij nog op zoek waren naar een andere huisartsenpraktijk. Zo ja, dan moet je meteen de volgende dag naar Broek op Langedijk gaan. Wij waren verrast door deze mededeling en het eerste wat we gingen doen, was de kaart erbij pakken: waar ligt Broek op Langedijk? Ik ben daar heen gereden en heb gesproken met huisarts Both en zijn vrouw. Ik was al gegrepen door de omgeving en dat werd versterkt door het gesprek met het echtpaar Both. Het klikte. Door zijn ziekte zaten zij met de handen in het haar en zochten iemand die meteen kon bijspringen. Het enige wat wij konden verzinnen was dat Yvonne voorlopig in de praktijk in Amsterdam zou blijven en dat ik de praktijk van dokter Both zou waarnemen. De overname van de praktijk zou dan in 1992 plaatsvinden. Yvonne dokterde nog een jaartje alleen in Amsterdam en ik in Broek op Langedijk, waar ik wel heel tevreden was.’’

Huis en praktijk

“Mevrouw Both bleef ons nog een jaar assisteren”, zegt Willem. “Dat was wel prettig omdat alles hier in Broek nieuw voor ons was. Eerlijk gezegd waren we dolblij met deze praktijk en het huis. En wat een enorm verschil met Amsterdam. Alleen al die rust hier! Via een notaris hoorden we dat wij, sinds 1899, de vijfde artsenpraktijk waren in het woonhuis. Toch een mooi stukje geschiedenis.’’ 

Heel bijzonder

Na dertig jaar was het op 1 april tijd om afscheid te nemen. Willem: “We hadden een ruimte afgehuurd in het Museum BroekerVeiling. En je mag het heel bijzonder noemen dat honderden mensen afscheid kwamen nemen. Het was ook nog slecht weer! De mensen stonden in de rij buiten te wachten. Voor ons heel hartverwarmend. Ik denk dat we de volgende dag enkele wijnrekken moest aanschaffen. Naast veel bloemen kregen we namelijk heel veel flessen wijn”, lacht hij. “De receptie begon om 17.00 uur, maar de eerste gasten kwamen al om half vijf binnen en het duurde tot half negen. Zoveel handen hebben we nooit in dit tijdsbestek geschud. Een week later was er nogmaals een receptie. Voor collega’s en genodigden. Hierna waren we echt uitgedokterd.’’

Yvonne en Willem: “Het was de juiste beslissing, maar we missen het werk, de patiënten en hun verhalen en de collega’s enorm. We hadden in de praktijk een goed team medewerkers en heel veel fijne patiënten die we al jaren kenden, zelfs meerdere generaties. Het valt ons niet mee. Pensionado zijn is best even wennen!’’