Muziekleraar Bert Rootmensen na 44 jaar met pensioen

“Vissen? Mwah... Ik gooi wel eens een hengeltje uit met m’n kleinzoon, maar ik geniet meer van wandelen. Grote afstanden van 25 of 30 kilometer. Alleen hè, dus niet in groepsverband tijdens een of ander grootschalig wandelevenement. Juist die stilte vind ik heerlijk. Daarnaast zal ik muziek blijven maken, want dat is mijn leven”, zegt Bert, die met gemengde gevoelens uitkijkt naar zijn pensioen. “Als je iets doet wat je écht leuk vindt, is afscheid nemen altijd een beetje dubbel.”

Bert werkt al 44 jaar voor dezelfde werkgever; iets wat je vandaag de dag zelfden hoort. “Ik begon op 1 augustus 1979 als muziekdocent bij de Openbare Mavo en de Christelijke Mavo de Laanakker in Noord-Scharwoude. Het waren gouden tijden, als ik daar nu op terugkijk. Ik was met mijn twintig jaar nog een jong jochie. Met een cassetterecorder onder mijn arm ging ik naar het klaslokaal waar ergens in een hoek nog een aftandse piano stond. Je deed het er maar mee. We zongen gezamenlijk liedjes, zoals nummers van The Beatles. Kinderen die sociaal minder konden meekomen, kwamen soms helemaal los tijdens muziekles. Dat is en blijft het mooie van mijn vak. Je bent niet bezig met presteren en cijfers, maar met gevoel. Tijdens rapportvergaderingen staan cijfers centraal, maar ik had het vooral over sociale ontwikkelingen. Met muziek kon ik daar een positieve bijdrage aan leveren. Dat heeft me al die 44 jaar gemotiveerd. Laat mensen weer even mens zijn door gewoon te genieten van muziek; de enige taal die iedereen verstaat.  Kinderen moeten tegenwoordig al zo veel. De druk is hoog, vergis je niet. Die druk wordt opgelegd door de maatschappij, ouders en sociale media. Druk om te presteren op allerlei vlakken. Vind je het gek dat ze op jonge leeftijd een burn-out krijgen? Muziek zorgt voor afleiding en rust. Dat is van cruciaal belang, vooral voor jongeren. Over twee jaar is muziek onderdeel van het examen vmbo en dat vind ik een fantastische ontwikkeling.” 

Racen

Muziek was destijds een 1-uursvak en dus was Bert op meerdere locaties actief. “Twee tot drie jaar lang racete ik in m’n pauze van locatie naar locatie. Ik werkte op zes plekken! Tijd voor koffie had ik niet. In 1998 kwam ik volledig in dienst van het Jan van Scorel College, dat later opging in het huidige Dalton College. Zij hadden een Internationale Schakelklas, waar vooral veel vluchtelingen in zaten. Nou, dan leer je wel relativeren. Jongens en meiden van vijftien, zestien jaar, die al vluchtend de halve wereld hebben gezien. Traumatisch voor deze kinderen, die vaak heel gesloten waren. Toch heeft muziek een helende werking, al is het dat ze eventjes aan wat anders kunnen denken. Er ontstaat echt iets als je samen met muziek bezig bent en als de leerlingen zich open durven te stellen. Dan gebeuren er mooie dingen. Dat heb ik vaak mogen zien en dat is me alles waard.”

Slopend

Wie 44 jaar lang voor de klas staat, maakt veel mee. Wat is Bert bijgebleven en heeft indruk op hem gemaakt? “Excursies en schoolreisjes. Geweldig vond ik dat. Je maakt elkaar dag en nacht mee en leert elkaar goed kennen. Een bijzondere ervaring hoor. Slopend ook trouwens, haha. Voor leerlingen is het ook speciaal, want ik word nog regelmatig aangesproken door mensen die het over een schoolreis hebben van dertig jaar geleden. Wat ik ga missen? Wat ik zeker niet ga missen zijn de administratieve handelingen die docenten er de laatste jaren bij hebben gekregen. Wat ik wél ga missen is de sfeer op school; die is echt fantastisch. De organisatie is top en ik werk met heel leuke collega’s. Net als het muziek maken met leerlingen. Dat heb ik met zo veel plezier gedaan al die jaren. Ik blijf muziek maken hoor, in allerlei projecten en ook voor de kerk. Muziek zit in m’n lijf. Als ik me niet lekker voel, ga ik achter mijn vleugel zitten. Dan speel ik een mooi stuk en dan glijdt alles van af. Dát is de kracht van muziek.”