Column Marcel van Stigt: Onvermoede krachten

Gelukkig is het redelijk snel verholpen. Ik hoef alleen maar de aardlekschakelaar in de meterkast weer omhoog te zetten. Dat is nog best een uitdaging als de storing laat in de avond optreedt. Alles is dan donker en ik moet deze missie tastend zien te volbrengen. Daarbij loop ik het risico dat ik mijn hoofd tegen een deurpost stoot of verstrengeld raak met de staande schemerlamp. Bij daglicht ben ik al behoorlijk kippig, dus ga maar na... 

Maar eenmaal de schakelaar gevonden en omgezet, doet alles het weer.  

Lastig is het wel dat de digitale wekker op mijn nachtkastje door deze storing aan het knipperen slaat. Dat moet ik dan herstellen, om te voorkomen dat ik mij de volgende ochtend verslaap, maar ik weet nooit hoe. Mijn vriendin heeft het me al een paar keer uitgelegd, stap voor stap, heel geduldig, met haar arm over mijn schouders, maar als ik dan weer naar beneden loop, ben ik het alweer kwijt.  

Het zal wel een familietrekje zijn. Mijn moeder van 94 moet ik ook steeds opnieuw uitleggen hoe ze de radio aan moet zetten. Het komt nooit aan. Misschien moet ik wat meer compassie met haar hebben. 

Maar dit even terzijde. 

De kookplaat. Het merkwaardige is dat die het na de hersteloperatie gewoon weer doet. Dan denk ik: ja, hallo, ben je nou stuk of niet?  

Of... zou het aan mij liggen? Veroorzaak ik dit op de een of andere manier? Huizen er misschien onvermoede krachten in mij?  

Ik moet ineens denken aan een wonderlijk voorval op het kantoor dat mijn werkgever huurt en waar ik twee keer per week zit. Ik was onlangs rustig aan het tikken toen de glazen vaas op de vensterbank spontaan uit elkaar spatte. Heel raar. Het tuimelraam stond een stukje open, maar buiten was het windstil. Dus dat kon het niet zijn.  

In verwarring leunde ik achterover. Ik moest dit even op me laten inwerken. Maar toen bedacht ik me nog iets. 

Ooit had ik twee interviewafspraken achter elkaar. Op het ene adres viel tijdens mijn aanwezigheid de stroom uit en... op het andere adres daarna ook, toen ik daar eenmaal binnen zat. Dat was op zijn minst opmerkelijk. Maar hoe was dit mogelijk? Een wonderlijk toeval? Of... deed ik dat? 

Nog zoiets. Lang geleden was ik op reis in India. Toen ik met mijn medevakantiegangers een restaurant binnenliep viel ook daar de stroom uit. Zomaar. En niet alleen daar, maar in de gehele straat. Alles werd donker. Totdat er wat kaarsen aan werden gestoken. Gelukkig raakte niemand ervan in de war. In India accepteren ze sowieso alles zoals het komt en gaat het dagelijks leven gewoon verder. 

Na een kwartier functioneerde alles weer. Helemaal niets aan de hand. Maar toch vind ik het netjes om met terugwerkende kracht mijn excuses aan het gehele dorp aan te bieden.