Rijswijkse Riet en Herman Michels al zeventig jaar een gelukkig paar

Door: Marc Tangel

“Het is een feestelijke dag geweest. Dat kan ik me nog herinneren”, vertelt Riet Michels over haar trouwdag. Echtgenoot Herman valt bij: “Het was een hele mooie mis en het zangkoor zong goed.” Deze week is het zeventig jaar geleden dat Herman en Riet Michels met elkaar in het huwelijksbootje stapten. Reden voor burgemeester Huri Sahin om het echtpaar vandaag, op vrijdag 3 mei, met een bezoek te vereren en een mooie aanleiding om met tweetal terug te blikken op de voorbijgevlogen jaren. 

“Wij kennen elkaar al ons hele leven”, merkt Riet op. “Mijn vader had een schoenmakerij op de  Rembrandtkade. Vlakbij de Meidoornstraat, waar Herman woonde. Van kinds af aan speelden we al met elkaar.”. Herman knikt bevestigend. “Toen was Rijswijk nog een dorp”, neemt hij het gesprek over. “De Rembrandtkade bestond grotendeels nog niet. Het was hier allemaal weiland. Tot aan De Strijp zag je alleen maar boerderijen en tuinderijen.” Riet schiet een nieuwe herinnering te binnen: “In de zomer kon je tussen de weilanden door naar school, als een soort olifantenpaadje. Wij zaten op school bij de Bonifatiuskerk. Jongens en meisjes apart, natuurlijk. En in de winter, als het gevroren had, konden we op de schaats naar school. Het weiland dat dan onder water werd gezet, is nu onze achtertuin!”

Riet volgt in haar jeugd de MULO, vindt een baan bij verbandfabriek Heijmans, maar werkt tot haar trouwen uiteindelijk voor de Residentie Melk Inrichting. “Maar toen ik trouwde stopte dat werk automatisch”, vertelt Riet. “Slechts één keer hadden ze me nog heel hard nodig. Toen kwamen ze hier thuis een grote telmachine brengen en heb ik nog wat rekenwerk verricht. Daar heb ik onze kinderwagen mee verdiend. Maar dat was wel uitzonderlijk voor die tijd.”

Vijf kinderen

Minder uitzonderlijk is de woonlocatie van het kersverse echtpaar. Met de woningnood op de achtergrond, gaat het tweetal inwonen bij de ouders van Riet. In 1957 volgt de verhuizing naar een gloednieuwe flat aan de Generaal Swartlaan, maar deze 3-kamerwoning is al snel te klein voor een gezin met vijf kinderen. In 1962 verhuizen ze naar Rembrandtkade maar ook dat huis is met 5 opgroeiende kinderen al snel te klein, waardoor de sprong wordt gemaakt naar een groot herenhuis aan de Kerklaan. Als de kinderen de deur uit zijn verhuizen ze naar een flat in de Dennelaan, waar ze nu nog steeds wonen.

Herman begint zijn werkzame leven als postbode in Rijswijk, maar eindigt met een functie op het hoofdkantoor van de post in Den Haag. Op zijn 57e gaat hij met de VUT: “Ik had er veertig dienstjaren opzitten en kon er uit . Dat was prima, want ik was het zat.” In november 1985 heeft Herman zijn laatste betaalde werkdag, maar in januari 1986 begint hij al als vrijwilliger in Huize Westhof. “Dat heb ik gedaan tot 2014”, aldus Herman. “Ik was hulp tijdens rolstoelvakanties, maar ik hielp ook met het organiseren van activiteiten in het verzorgingshuis zelf. Zo heb ik vele avonden klassieke muziek gedraaid. Daar was ik gek op.”

Ook Riet heeft haar strepen voor het vrijwilligerswerk wel verdiend. In wooncentrum Vredenburch assisteerde ze het zangkoor tijdens kerkdiensten, hielp met begrafenissen vanuit de kapel en op zondag ging ze met de koffiewagen rond. Beiden hebben voor hun belangeloze inzet inmiddels een vrijwilligersspeld gekregen.

Begrip voor elkaar

Tips voor een lang en gezond huwelijksleven kan het jubilerend echtpaar helaas niet geven. “Begrip voor elkaar hebben”, oppert Herman na enig aarzelen. “Ik kan heel goed alleen zijn, terwijl mijn vrouw graag gaat winkelen met onze dochters of iets creatiefs doet bij Amateurspalet. Ik lees liever.” 

Riet valt bij: “Maar denk nou niet dat hij saai is, hoor. Mijn man heeft veel humor en kan heel leuk uit de hoek komen. Bovendien was het een geweldige vader: van jongs af aan liep hij te sjouwen met onze meiden!”