F1 Blog met Inge Lever: Mijn eerbetoon aan Wotje. (dhr Walter Antonius)

Toeval bestaat niet 

Rijdend richting de supermarkt en mijn favoriete broodverstrekker, kwam mijn eerste bestemming opborrelen, de Radio 538 camping. Zonder verwachtingen, of enige voorstelling hoe het daar zou zijn, parkeerde ik “scootie”, ik zou wel zien. Even voor de duidelijkheid; ik ben niet zweverig, wazig, of iets dergelijks, ik ben vrij aardig down to earth denk ik, echter geloof ik niet in toeval, ben ik zelfs van mening dat het levensboek van jouw/mijn leven al geschreven is op het moment van je geboorte. Niemand weet hoe dik dat boek is, wat er op iedere volgende pagina. Wat een dag ook brengt, liefde, geluk, plezier of pijn, het moet zo zijn. Toeval bestaat niet!!! Gisteren was daar voor mij het bewijs weer eens van. 

Ik scharrelde dus rond op de 538 camping, keek wat rond en mijn oog viel op twee heren gekleed in ( hoe kan het bijna anders) Red Bull shirts. Terwijl menigeen nog bezig was met zijn boeltje op te zetten/uit te stallen, zaten deze twee heren al lekker naast de camper aan een biertje. En zo ontmoette ik Roy Antonius en Kevin Antonise (geen grapje, geen familie, wel al jaren beste maten). Aan hun praten leidde ik af dat ze ergens uit het zuiden des lands kwamen. En idd., ze wonen in Reuzel, Zuid Limburg.

Een doel voor ogen: Naar de Dutch GP in Zandvoort

Na mijn introgesprekje vroeg ik aan Roy, waarom ben jij hier? Roy zijn hand reikte naar een tasje, en uit het tasje kwam een foto, van een man van naar ik schatte om en nabij de 70. Ik schrok. Zonder woorden wist ik waar dit gesprek heen zou leiden. De breedlachende man op de foto, gekleed in een Max shirt bleek de vader van Roy te zijn. Liefkozend Wotje genoemd. Roy vertelde dat hij zo’n anderhalf jaar zijn moeder had verloren. Dat hakte er natuurlijk in. Een tijd daarna kreeg zijn vader te horen dat hij ongeneeslijk ziek was. Vanaf dat moment had Roy eigenlijk nog maar 1 doel, 1 droom, 1 wens, of hoe je het ook wilt noemen. Hij moest en zou met zijn vader naar de GP in Zandvoort. 

Laatste reis

Kosten nog moeite werden gespaard, om die droom uit te laten komen. Samen met zijn maat Kevin werd het web afgestroopt op zoek naar entree kaarten, onderdak en ga zo maar door. Met wensstichtingen werd contact gezocht en ga zo maar door. Uiteindelijk vonden ze dus het arrangement met de kaarten, camperplaats, de camper werd ergens anders gehuurd. Alles viel op zijn plaats. Er werd gehoopt en gesmeekt dat “Wotje” het zou halen. Snel verslechterde zijn toestand, maar hij verheugde ze ontzettend op het uitstapje naar Max, “zijn Max”. Dol was hij op deze jongeman, die hij al volgde vanaf zijn vroege, jonge beginjaren. Alleen wat niemand wist, ook Wotje niet, was dat de laatste bladzijden van “zijn boek” zich voor hem ontvouwden. Het einde naderde snel. 25 augustus overleed Walter (Wotje) Antonius. Precies een week voor de reis waar hij zo naar uitzag, begon hij aan zijn laatste reis. Ondanks het grote verdriet, en hoe moeilijk het ook zou zijn, besloten Roy en Kevin af te reizen naar Zandvoort. 

Met de recent overleden Walter Antonius op de foto gaat hij toch mee naar de Dutch Grand Prix Zandvoort (Foto: aangeleverd)

Grootste wens

Ze gaan proberen om toch overal van te genieten, maar eigenlijk willen ze maar 1 ding. Ze willen boven alles de handtekening van Max op Wotjes zijn Max shirt laten zetten, en ook wil Kevin de handtekening van Max bij zijn tattoo. Voor dinsdag heeft hij al een afspraak staan bij een tattoo artist. Gisteren was er een pitwalk, ook daar gingen de heren heen, echter vooralsnog is hun grootste wens niet in vervulling gegaan.

Universum

Toen Roy de foto toonde en zijn eerste zinnen vertelde, heb ik hem even onderbroken. Natuurlijk verontschuldigde ik me daarvoor. Ik wilde hem namelijk even iets laten zien. Naarstig zocht ik naar mijn foto van vorig jaar op mijn telefoon. Die foto van Max en mij, met mijn mama haar foto en urntje. Waarop ik een reactie kreeg die ik weer niet verwachtte; Jij? Ben jij die Inge? Ik heb jouw verhaal gelezen op Facebook. Jouw verhaal heeft ons ook nog een duwtje gegeven om toch hier naar toe te komen. Dat meen je niet? Nou ja zeg, hoe dan? De paar minuten zijn er heel veel geworden, door ons samenzijn moesten de mannen zich nog haasten naar het circuit. Snel nog foto’s laten maken door de camper buurman, gegevens van fb uitgewisseld. En ik heb zo maar het gevoel, dat ik Roy en Kevin nog ga zien dit weekend. Voor mij persoonlijk, is dit verhaal, het GP verhaal van 2022. Maar nu gaat mijn knopje weer om, ik moet doorrrrr, er is nog zoveel, ik wil nog zoveel.....

Racende reporter: Inge Lever.