Erika en Dennis verruilden Haarlem voor Bretagne (2): ‘We genieten met alle zintuigen’
HAARLEM – Stel je voor: je droomt al jaren van een nieuw leven in het buitenland, en dan opeens komt De Kans voorbij. Zou jij de sprong wagen? De Haarlemse Erika (57) en Dennis (60) twijfelden geen moment. Eind 2020 verruilden zij ‘hun’ Spaarnestad voor het Franse platteland.
In deze serie vertellen de Haarlemse Erika en Dennis over hun Franse avontuur. Het blog werd eerder gepubliceerd op www.dennismoet.com.
Hoe vergaat het Erika en Dennis verder? “We leven te midden van hardwerkende boeren die granen, kool- en mosterdzaad en mais telen. Het glooiende landschap is een patchwork van akkers, allerhande (wilde) bloemen, houtwalletjes en dichtbegroeide bossen, besprenkeld met hameautjes met natuurstenen kloeke huizen opgesierd met bloementuilen. De vele beekjes en riviertjes maken het idyllisch plaatje compleet. De Bretonse kunsten zijn iconisch, maar zeker ook het binnenland is op veel plekken adembenemend mooi.”
Veganistisch
Bretagne is ook een echt veeteelt departement, vertelt het stel. “Zo op het oog hebben de koeien, schapen en kippen hier een goed leven met grote (uitloop)stallen, ze zijn veel buiten en hebben de ruimte. De vele varkens zijn beduidend slechter af. De varkenshouderijen zijn echte bio-industrieën met grote gesloten stallen zonder daglicht en met mechanische ‘luchtverversing’. Gelukkig zien we ook een biologische varkenshouderij waar we biggetjes om hun moeder zien dartelen en olijke varkenssnuiten zien wroeten in de grond. Maar de vele veewagens die we zien rijden maken overduidelijk hoe omvangrijk de ‘levendige’ vee economie is die in meerdere opzichten grenzen overgaat en zijn tol eist. Deze dagelijkse realiteit, het zien van Netflix-documentaires als ‘What the health’ en ‘Rotten’ en lezen van ‘Wat gaan we eten?’ van Carolyn Steel hebben ons er toe aangezet om de stap te zetten van een vegetarisch naar veganistisch voedselpatroon.”
‘De brullende kalfjes waren de druppel’
Het zien en horen van een veetransport met 3 lagen brullende kalfjes op weg naar Italië was voor de twee de spreekwoordelijke druppel. “Want die heerlijke Franse roomboter, kazen en ‘lait battu’ is de reden dat er steeds weer kalfjes geboren moeten worden, met alle gevolgen van dien. Wat we eten en waar en hoe het voedsel geproduceerd wordt en op ons bord komt bepaalt in belangrijke mate de leefbaarheid en vitaliteit van onze leefomgeving en de Aarde, en de eigen gezondheid natuurlijk. Het valt echter niet mee om veganist te worden, we zijn nog niet half op de goede weg. Wordt vervolgd…”
Terug naar de schoonheid. “Deze zien we ook in de mensen om ons heen. We weten ons omringt door bijzondere personages; de in de eerste blog al genoemde Eugène, de oudste bewoner van onze hameau, nodigt ons regelmatig uit voor alledaagse en bijzondere gebeurtenissen in de directe omgeving. Zo ook voor een herdenkingsbijeenkomst voor 7 lokale verzetsstrijders uit WOII. Op de plek waar ze zijn geëxecuteerd, midden in het bos, vind ieder jaar de Cérémonie de la Seilla plaats, met priesters, veteranen met opgespelde medailles en hun regimentsvlag in de hand, een tekort aan klapstoeltjes, een krakende en wegvallende microfoon, toespraak van de burgervader en bloemlegging door kinderen bij het monument. De 91-jarige Eugène speelt, naast zijn altijd verbindende rol, het elektrisch orgeltje tijdens de mis en gezamenlijke gezangen. Er wordt niet alleen teruggekeken en eer betoond maar ook opgeroepen tot saamhorigheid en dat we moeten waken voor het gevaar van het beest in de vorm van oorlog en terrorisme.”
Schoonheidsjunkie
Een ander niet te missen bijzonder personage uit ons hameautje is Damien. “Damien is een rasverzamelaar en ‘schoonheidsjunkie’. Hij woont in zijn ouderlijk huis met op de begane grond een (voormalige) winkelruimte met enorme etalage waarin hij op geheel eigen wijze zijn verzameling analoge fotocamera’s, blikken antieke opwindvogels, geëmailleerde reclameborden en koffiekannen, fournituren en zo meer heeft uitgestald. Dennis heeft er met lokale input in woord en beeld een intiem boekwerkje van gemaakt getiteld ‘Damien collectionneur’. Liefhebbers kunnen op www.dennismoet.com een selectie van de foto’s bekijken en het boekje bestellen. Met je aanschaf stimuleer je de maak van de volgende ‘visual storytelling’.” Erika onderhoudt de moestuin, met een groot teel-bed, 4 verhoogde bakken van gerecycled hout en een grote polytunnel, en verwerkt de ecologische oogst. Met veel plezier heeft ze het daar best druk mee. “Ondertussen richt Dennis zich vol passie op de aanleg en het onderhoud van diverse bloembedden, horticultuur als tegenhanger en verrijking van de ‘wilde’ natuur ter vergroting van het zintuiglijk genot en de biodiversiteit: win-win. De aangeplante boompjes doen het al goed; de vijg loopt goed uit, de Japanse kornoelje heeft uitbundig gebloeid en krijgt al eetbare bessen, de crabapple (de Nederlandse naam ‘sierappeltjes’ is misleidend) heeft kleine oranjerood kleurende appeltjes (voor gelei) en ook de kweepeer groeit goed. Tuinieren is hier een dagtaak, fysiek aanpoten maar een groot genot en zoals bekend groen doet goed! Alles doen we op groene wijze in verbinding met de natuur en seizoenen: ‘om den schoonheid en den nutte’.”
Ruilhandel
Het zaaigoed en de oogsten uit de moestuin delen Erika en Dennis met hun buren. “Er is een ruilhandel ontstaan, wij krijgen eieren van de kippen van Eugène, zij van ons zaailingen van boerenkool en kardoen. Buurvrouw Jeanette geniet van onze sla, wij smullen van haar ‘clafoutis à la maison’. Zo voedt de tuin het nabuurschap in dubbele zin. “We ontdekken ook steeds meer eetbaar groen in de bermen en bossen en langs de kust. Daardoor was onze eerste herfst meteen druk met alle oogst inmaken, ontsappen, geleren, invriezen, bakken en koken. Maar we genieten met alle zintuigen ook nu nog van de (sociale) opbrengst, van alle inmaak en de manden vol hazel- en walnoten!”
Volgende keer blog 3.
