“Gemekker over bos en protesten tegen hotel slaan nergens op”

Er zijn er ook die denken: prima dat er gebouwd wordt, maar niet in mijn achtertuin

Hooijberg neemt geen blad voor de mond. Hij zegt zich al een tijd groen en geel te ergeren aan de beweringen, in zijn optiek onjuiste beweringen, die over het gebied gedaan worden. “Wat er gezegd wordt is gewoon niet waar. Dan lees je dat het gebied een oerbos is, vervolgens hebben ze het over de provinciale weg tussen de twee boomstroken in. Een oerbos, hoe verzin je het! En dan de toerit naar de A7, die is destijds aangelegd. De oorspronkelijke provinciale weg ligt een stuk verder. Ik vraag me af of deze mensen niks beters te doen hebben.”

De Beemsterling wordt in zijn uitspraken bevestigd door feiten in ‘De weerkonieken winters 1970-1979’, een uitgave van Rogé Haan. In dit boek staan alle vanuit de natuur ontstane rampen. Eén daarvan gaat terug naar 2 augustus 1972. “Door hevige regenval is de dijk van een baggerdepot, dat daar in verband met de aanleg van de A7 lag, bezweken. Hierdoor liep 4 hectare land van L. van Sinderen vol met een 25 centimeter dikke laag slib. Ook de sloten liepen vol met slib. Het gevolg was dat het land voor de grasproductie waardeloos was”, zo valt te lezen in de kronieken.

Oerbos, hoe verzin je het

Cor Hooijberg: “Dat grote stuk land, waar nu dus die gigantische bomen staan, was eigendom van Van Sinderen. Hij stond toe dat zijn land werd gebruikt als baggerdepot, om de aanleg van de A7 mogelijk te maken. Door het natuurgeweld is de boel gaan schuiven. Over dat stuk land hebben ze het, dat noemen ze een bos en sommigen zelfs een oerbos. Meningen hebben vind ik prima, maar dat eenzijdige gemekker over het bos en de protesten tegen een hotel zijn ronduit belachelijk. Ze hebben wel de klok horen luiden, maar hebben geen idee waar de klepel hangt.”

Dat er aan beide kanten van de toerit naar de A7 zoveel en zulke hoge bomen staan, komt volgens Hooijberg doordat onder de grond oliehoudend zaad lag. “Als dat zaad onder de grond was blijven liggen had er niks aan de hand geweest. Doordat de bagger destijds werd omgewoeld door het geweld van de dijkdoorbraak zagen de zaadjes ineens het licht en dachten: hé, nu kunnen we gaan groeien. Het gevolg was dat de bomen een jaar later 2 meter hoog waren en weer een jaar later 4 meter. Ze groeiden als kool, logisch met oliehoudend zaad. Ik heb 45 jaar aan de Kanaaldijk in Purmerend gewoond en zag alles voor mijn ogen gebeuren.”

“En nog iets”, vervolgt hij, ‘’geen mens heeft destijds geklaagd over de aanleg van de toerit naar de A7, de weg tussen de twee bomenstroken in. Dat is dezelfde weg waar het bedrijf Stoof uit Breda toentertijd als een olifant in een porseleinkast bomen links en rechts heeft gekapt. Heb ik nooit iemand over horen zeuren. En ook dat weet ik nog als de dag van gisteren, we keken daar immers op. Man, we keken zelfs tot aan Amsterdam.”

Cor Hooijberg denkt te weten wat er achter de acties zit om de bouw van een hotel tegen te houden. “Ze genieten ervan om ergens tegen te zijn en gaan door tot het gaatje. En er zijn er ook die denken: prima dat er gebouwd gaat worden, zolang het maar niet in mijn achtertuin is. Het is één toneelstuk.”

Wethouder en ingenieur

Het gebied ontleent de naam aan Piet Beuse, van 1974 tot 1986 een actieve en graag geziene wethouder in Purmerend en werkzaam als ingenieur bij Rijkswaterstaat. In die laatste hoedanigheid was hij direct betrokken bij de aanleg van de A7. De naam Beusebos heeft geen officiële status, zo wordt ook door de familie bevestigd. “We gaan ervan uit dat zijn bemoeienis met de aanleg van de A7 ervoor heeft gezorgd dat het gebied naar hem is vernoemd”, aldus een reactie vanuit de familie. Ingenieur Piet Beuse heeft zich destijds wel hard gemaakt voor de aanleg van het Purmerbos. 

In september stemde een meerderheid van de Purmerendse gemeenteraad in met het bestemmingsplan dat de bouw van het 70 meter hoge Van der Valk hotel in de Kom van de A7 mogelijk moet maken. De Raad van State buigt zich verder over de plannen voor de bouw van het hotel.

Mollenvanger

Cor Hooijberg was altijd boer, maar is sinds vele jaren in de wijde omgeving een veelgevraagde mollenvanger. Het leven van de mol, de werkwijze en het ongemak dat het ondergrondse diertje soms teweeg kan brengen, fascineert hem al vanaf zijn vijfde jaar. “Ik ging vroeger altijd met een buurman mee op mollenjacht. Dat heeft me nooit meer los gelaten. Toen ik eindelijk het kunstje goed onder de knie had ben ik zelf mollenvanger geworden. ik ben nu aan het afbouwen. Het gebied waarin ik opereerde werd gewoon te groot. Ik doe het nu alleen iets dichter in de buurt.”

Ondanks dat hij er dagelijks op uittrekt om ongewenste mollen te vangen, windt Hooijberg zich nog steeds danig op over in zijn ogen oneerlijke processen. “Deze onzin duurt al enige jaren. Ik heb wel een tip voor deze mensen: ga lekker leven en stoor je niet overal aan.”

JOHN BONTJE