Van Hagenees naar Schagenees

Door: Anne Smit

Jessie Kleine is de artiestennaam van Jessie van Batenbrug. Ze is gelukkig getrouwd met haar vrouw Wil van Batenburg en een geboren Hagenees. In de periode van Jessie haar coming out waren het andere tijden. “Velen keurden het af, maar mijn ouders gelukkig niet. Mijn vader zei: ‘Kind, dat je lesbisch bent interesseert me geen reet. Alleen, daar gaat mijn wens om opa te worden.’ Ik bevestigde hem dat dat hem inderdaad niet ging worden”, lacht ze. Haar vrouw Wil heeft wél twee kinderen, daar is ze dol op. Ze legt uit dat het vroeger, in tegenstelling tot nu, minder normaal was om twee moeders of twee vaders te hebben.

Roeien met de riemen die je hebt

Als Hagenezen vertrok het stel naar Mallorca. Samen met drie honden hebben ze daar een fijne beleefd. Spanje is een gastvrij land, waar homo’s welkom zijn. Van het zonnige Spanje verhuisde het stel naar Soest. “Een plek waar het niet altijd van een leien dakje ging. In het seniorencomplex zat niet iedereen te wachten op een lesbisch stel, dat was soms akelig. Tot mijn grote schrik werd ik later ook getroffen door een beroerte. Ik heb heel hard geknokt om er bovenop te komen. Ik zou niet meer kunnen praten en lopen. Toen die boodschap mij bereikte voelde ik boosheid. Ik was overtuigd dat ik het kon. Kijk me nu eens! Ik kan lopen, praten, eten en doen wat ik het allerliefst doe: zingen!”

Zeker twee jaar heeft het herstel van Jessie geduurd. Ze is begonnen in een rolstoel, later een rollator, toen een stok en nu af en toe met hulpmiddel, maar vaak zonder. Ze is niet volledig hersteld. Wanneer Jessie moe is, werken haar hersenen niet mee. “Leren kan ik niet meer, de tekst moet ik tijdens mijn act voor mij houden. Het is lastig om parate kennis in woorden om te zetten. Daarmee vertel ik ook aan het publiek dat wat er ook gebeurt en wat je ook overkomt. Je altijd íets kunt. Schaam je niet, maar ga je dromen achterna. Je wilt soms zó graag normaal zijn, maar wanneer dat niet kan moet je roeien met de riemen die je hebt.”

Tekst gaat door onder de foto.

Jessie Kleine Ouderen Songfestival 2023 Podium deMess - Willemijn Ploem

De vrijheid van Schagen

Wil en Jessie wilden na het herstel nog wel één keer een move maken. Een woonplaats vlak bij de zee met een Amsterdamse mentaliteit. “Wij wilden naar Schagen! Wij wonen hier nu een jaar. Gelukkig stonden er vorig jaar vier huizen te huur. We waren gelijk verliefd. Wat is Schagen een heerlijke stad om te wonen, wat een vrijheid en acceptatie. Ik voel mij voor het eerst ‘normaal’. Ik zing bij het koor Singing Surrender, daar werd ik met open armen ontvangen. Iets wat wij in Soest nooit gevoeld hebben.”

Jessie kan wat oude foto’s tevoorschijn halen waar ze als klein meisje als aan het dansen en zingen is. Daar hield het alleen wel bij op. Vanuit huis uit werd ze niet gestimuleerd. Toen ze ouder werd is Jessie toneel gaan spelen en heeft ze opleidingen gevolgd. Na haar beroerte heeft ze alles op alles gezet om zich verder te gaan ontwikkelen. Ze wilde het geheel weten, van A tot Z. Jessie ontmoette Bam Commijs (docent van kleinkunst. Red.) ‘Die ademt theater uit’, waren zijn woorden. Samen maakten ze een lied ‘Loes’. Met dat nummer werd haar eerste deelname aan COC Songfestival een feit. “Tja, toen is het balletje gaan rollen. Aankomende zondag sta ik in de prefinale van het Ouderen Songfestival, te gek!”

Steun

Jessie merkt op dat er in de categorie 55-plus, enorm veel talent heerst. Al deze ‘ouderen’ komen samen in theaters door heel het land. Van de 160 deelnemers staan er straks 16 in de finale. “Wij doen allemaal ons best voor de eer om beste ouderen te zijn. Als ik zondag doorga, sta ik in de finale in Theater Amsterdam. Als ik op een podium sta maakt het me zo gelukkig. Dat gevoel dat je mensen mee kan nemen in een lied en ze daardoor alles even van hun schouders kunnen laten vallen. Een moment van ontspanning.”

Dromen blijft ze zeker doen. Graag zou Jessie eens een cabaretvoorstelling willen geven bij het Amsterdams Kleinkunst Festival. “Het lijkt me zo gaaf om op het podium te staan en leuke verhalen te vertellen”, lacht ze. Door Wil aan haar zijde is Jessie geworden wie ze nu is. “Zij maakt mijn dromen mogelijk, zij ondersteunt mij elke dag. Het is echt een kanjer en een geweldig mens. Een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd. Zo sta ik in het leven”, besluit ze.