‘Ik ben trainer, geen mental coach’
“Zorgen dat we het publiek aantrekkelijk voetbal bieden en de derde klas halen.” Met die doelstellingen stapte Jeremy Hagestein in 2018 bij PPSC, na twintig jaar jeugdafdeling, als trainer de wereld van de grote jongens binnen. Vier seizoenen later haakt hij af. Het ene doel werd bereikt, het andere (nog) niet.
DOOR GERARD S. VERVER
Het bericht, dat hij er niet nóg een seizoen aan vastplakt, leverde vanuit de spelersgroep hartverwarmende reacties op. Dat deed hem goed. Het tekent de goede band, die hij met zijn manschappen heeft. Het liet hem echter niet van gedachten veranderen. “Dat ik al zo lang bij de club bezig ben wil niet zeggen, dat ik voor eeuwig PPSC-er blijf”, is de kanttekening. “Er is ook de Jeremy Hagestein als de man met ambities. Dat weet de club. Dat merken de spelers.”
Juist bij de spelersgroep ligt echter de reden van zijn afhaken. “Niks mis met de mannen, hoor. Het is een goed stel.” Het is, is zijn uitleg, de wijze waarop ze hun optredens invullen. Destijds is hij voortvarend aan de slag gegaan met het stroomlijnen van de blauwe formatie. De lange-halen maakten plaats voor verzorgd voetbal. Balverlies moest gaan leiden tot balbezit. “Dat lukt niet zomaar. Om dat erin te krijgen moeten ze keihard werken. Op de training en op het veld. Het leverde weliswaar wel verzorgd voetbal, maar een niet scorend totaalbeeld op. Wat namelijk bleef was de onzekerheid ”.
Hagestein noemt het een mentaal aspect. “Het zit tussen de oren. Als ze achter komen zie je het kaartenhuis in elkaar storten. Ik ben gefocust en gedreven. Dat wil ik terug zien. Zien, dat ze er na een teleurstelling voor gaan en als het ware het gras opvreten. Daar gaan we dan steeds over in gesprek. Dan voel ik me soms meer mental coach, dan trainer.” Hij wil trainer zijn en dat na PPSC ook blijven. “Ik wil op het veld staan en coachen. Ik zie wel wat er op mijn weg komt.”
