Alex Boogers: ‘Wij zagen bij elkaar altijd de overeenkomsten, zelden de verschillen’
Bij zijn indrukwekkende toespraak bij de herdenking van de oorlogsslachtoffers op 4 mei bij het oorlogsmonument op het Verploegh Chasséplein, betrok de succesvolle Vlaardingse schrijver Alex Boogers nadrukkelijk de strijd van de Geuzen, de eerste Nederlandse verzetsgroep aan het begin van Tweede Wereldoorlog, maar hield de aanwezigen ook een spiegel voor.
Door Peter Spek
“Elke oorlog wordt een geschiedenis, die door de overlevenden wordt opgetekend of doorverteld. Alleen op deze wijze kunnen wij de volgende generatie opvoeden en kennis laten nemen van de gruwelen die in de wereld hebben plaatsgevonden, waardoor tegelijkertijd nog altijd het belang van een jaarlijkse herdenking begrepen wordt”, aldus Alex Boogers aan het begin van zijn reden voor een groot publiek op het Verploegh Chasséplein, waaronder opvallend veel jongeren.
En vooral die jongeren maakten via Alex Boogers kennis met de strijd die de Vlaardingse Geuzen hebben gevoerd voor onze vrijheid, maar dit met de dood moesten bekopen. “Wie in Vlaardingen woont of geboren is”, ging Alex Boogers verder, “krijgt ongetwijfeld op een bepaald moment te horen over onze Geuzen, opgericht door de Schiedammer Bernard IJzerdraad en de Vlaardinger Jan Kijne.”
Rechtvaardigheidsgevoel
“Deze mannen, jongens nog eigenlijk, met karakter, goedigheid, een sterk rechtvaardigheidsgevoel en trouw aan koningshuis en regering, konden zich niet vereenzelvigen met het idee van hun vrijheidsberoving. In hun verzet waren zij misschien naïef en avontuurlijk ingesteld, maar voorop stond het ideaal dat zij hun vrijheid zouden heroveren, het was het gemeenschappelijk doel, dat in de Geuzen-eed was beschreven. Zij faalden helaas in hun poging en zowel de eerste als de tweede lichting Geuzen werden opgepakt en veroordeeld.” Alex Boogers zou graag zien, dat er meer naar verhalenvertellers van de oorlogstijd wordt geluisterd.
Verhalenvertellers
“Wij zouden inderdaad meer moeten luisteren naar die verhalenvertellers, vaker stil moeten zijn, want in die gedeelde stilte vinden wij begrip voor elkaars geschiedenissen, durven wij een andere invalshoek in te nemen, houden wij rekening met elkaars standpunten en misschien, heel misschien zou er bij onze jaarlijkse herdenking dan geen andere oorlogen in de wereld worden uitgevochten, die ook in landen waar vrede heerst te vaak de ene mens tegen de andere opzet.”
Alex Boogers greep ook even terug naar zijn eigen jeugd. “Ik ben hier geboren en getogen, opgegroeid met Nederlandse, Indische, Turkse, Surinaamse, Chinese, Antilliaanse en Palestijnse vrienden. Wij stonden pal voor elkaar. Broeders in welke strijd wij ook voerden. Voetbal op het pleintje, een robbertje vechten op straat, breakdancen op een stukje zeil of op uitgevouwen dozen. Op avontuur in de Broekpolder, afspreken in het hart van de stad bij Fun Food, hopen op aandacht van dat ene meisje in discotheek ‘t Packhuys, en ergens in de nacht een patatje eten bij Harteveld op de haven, of een broodje shoarma bij Grillroom Isis. Wij vonden hier in Vlaardingen gemeenschappelijke grond, wij groeiden op in dezelfde buurten en wij zagen bij elkaar altijd de overeenkomsten, zelden de verschillen”, was de spiegel die Alex Boogers de toehoorders voorhield.
