Thomas Möhlmann’s nieuwe bundel ‘Dankbaar lichaam’ is uit: zet de blik van de dichter aan

door Yvette van der Does

Nog voor we aanbellen weten we al dat we goed zitten, een bundel ‘Dankbaar lichaam’ staat namelijk achter het raam. Het gezin Möhlmann is thuis aan het werk en om de rest van het gezin niet te storen neemt Thomas ons mee naar zijn met boeken geïsoleerde werkruimte achter in de tuin.

Geïnspireerd door leraar

Thomas trekt een exemplaar van zijn nieuwe bundel ‘Dankbaar lichaam’ van de plank, legt het voor ons neer ter inzage en gaat in kleermakerszit op zijn bureaustoel. Er zijn jongeren die hun hele leven niet in aanraking komen met de poëzie, maar bij Thomas is het de rode draad in zijn leven. “Het viel allemaal al vrij vroeg in mijn jeugd samen”, vertelt hij. “Voor het eerst op de basisschool en later op de middelbare. Mijn leraar Nederlands heeft mij erg geïnspireerd. Hij was niet bang om poëzie met zijn leerlingen te delen, dichters als Vasalis, Judith Herzberg, Rutger Kopland. Allemaal makkelijk te begrijpen gedichten passeerden in mijn jeugd de revue.”

De jonge Thomas nam gretig de levenslessen op uit een bloemlezing met onder andere de dichter Vasko Popa. Thomas lachend: “Ik had de bundel van mijn moeder gejat. Zij had het van een liefje gekregen. Ik kwam er bij Popa achter dat dichten helemaal niet ingewikkeld moet te zijn.” (Het jatwerk ‘Ooitgedicht’ staat trouwens niet meer in zijn thuisbibliotheek, hij heeft het naar eigen zeggen vijftien jaar later netjes teruggegeven aan zijn moeder).

Zo werd de dichter geboren

Op de middelbare school speelde Thomas in en bandje en omdat hij geen muziekinstrument bespeelde werd hij de zanger van de band. Eenmaal alle covers voor de zoveelste keer te hebben gespeeld lag het in de lijn der verwachtingen met eigen teksten te komen. Hij ontdekte dat hij het ook interessant vond om ze te maken. Na verloop van tijd kregen de drummer, de gitarist en de bassist een andere hobby. Toch bleef Thomas op het podium staan. Zo werd de dichter geboren.

Het is een clichévraag en toch stellen we ‘m in verband met de Ex-poëzie-tie die in augustus in Bakkum wordt gehouden. “Is poëzie voor iedere doelgroep geschikt? “Jazeker en er zijn veel verschillende vormen ook. Zie het als een playlist van Spotify. Net als met muziek kun je keuzes maken in dichtvormen. Er zijn zoveel smaken.” Thomas heeft vroeger workshops gegeven over poëzie. Hij herinnert zich nog dat het voor veel jongeren een eyeopener was om van jonge mensen les te krijgen en te zien dat er ook dichters zijn die in begrijpelijke taal kunnen praten over poëzie en er ook niet altijd bijlopen als een stoffige oude man. Thomas benadrukt ook dat je voor poëzie ook niet hoogopgeleid of slim hoeft te zijn. Ontvankelijk zijn voor poëzie, dat is waar Thomas de kracht van de dichtkunst in samenvat. Door ontvankelijk te zijn en de blik van de dichter aan te zetten. Je kunt er dan avonturen mee beleven, zoals in ‘Dankbaar Lichaam’. 

Waren we voor de ontmoeting, toen we nog op de Soomerwegh reden, dus mooi op de goede weg. 

Over de gedichtenbundel Dankbaar lichaam

In de poëzie van Thomas Möhlmann komt af en toe een personage langs dat naar de naam Momo luistert. Momo de stationswachter, de minderjarige hotelreceptionist: soms meer jongen, soms meer meisje. In Dankbaar lichaam is Momo terechtgekomen in een kleine, hechte gemeenschap. De bundel vertelt over de liefde die zich tussen hem en een dorpsdochter ontvouwt, inclusief de dramatische gevolgen voor hem, haar, haar vader en de hele gemeenschap.

Thomas Möhlmann (1975) woont met zijn vrouw en twee kinderen in Castricum. Hij is naast dichter en schrijfdocent ook redacteur en organisator. 

Dankbaar lichaam is te koop bij de lokale boekhandel